Το τρένο δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο! Υποκλίνομαι, γονατώντας! Εσείς μεγαλώσατε, εμείς μικράναμε!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Καζάνι που βράζει τα πανεπιστήμια στις ΗΠΑ: 300 συλλήψεις στο Columbia και στο City College στη Νέα Υόρκη, συγκρούσεις μεταξύ φιλοπαλαιστινίων και φιλοϊσραηλινών [videos]

Εντονες αποδοκιμασίες στον προέδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Τζόνσον από φοιτητές που διαδηλώνουν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια κατά του πολέμου στη Γάζα

Έπαιζε σκάκι επί 58 ώρες: Oραματιστής Νιγηριανός Grand Master έκανε ρεκόρ Γκίνες * Θα δώσει το έπαθλο $1 εκατ. για να μάθουν σκάκι παιδιά σε παραγκουπόλεις [videos]

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ* – Νέα Υόρκη

Εδώ και πολλά χρόνια, η διαδρομή με το τρένο στη Νέα Υόρκη είναι σχεδόν καθημερινή. Όσοι γνωρίζουν τη Νέα Υόρκη, ξέρουν ότι το πάρκινγκ είναι ανύπαρκτο αλλά και ασύμφορο. Μια από τις πιο συχνές διαδρομές, η διαδρομή του τρένου προς το κτίριο του Empire State, δίπλα ακριβώς από το campus του ενός Πανεπιστημίου.

Όλα αυτά τα χρόνια, ουδέποτε ασχολήθηκα με το πότε κλείνει και πότε ανοίγει η πόρτα του βαγονιού. Βυθισμένος στις σκέψεις, τη μελέτη και συχνά στη νοσταλγία της πατρίδας αλλά και την αγωνία για τους δικούς μου ανθρώπους και το ίδιο το παιδί μου (με το “στείλε μου ένα μήνυμα όταν φτάσεις” να μην αποτελεί εξαίρεση για μένα).

Κάθε φορά, περίμενα απλά να δω τον αριθμό 34 (34 Street) και να κατέβω, να ξανά “θαυμάσω” τις ουρές στο μεγαλοπρεπές Empire State Building, πριν μπω στην τάξη.

Σήμερα, καθόλη τη διαδρομή, δεν κοίταξα λεπτό το κινητό. Δεν διάβασα. Δεν είχα “χρόνο”, ένιωθα ότι δεν έχω δικαίωμα να νοσταλγίσω. Σε κάθε σταθμό έβλεπα τις πόρτες να ανοιγοκλείνουν. “Αγωνιούσα” να μπουν μέσα τα αδικοχαμένα παιδιά μας. Η Ιφιγένεια, ο Κυπριανός, η Αθηνά και τόσα άλλα παιδιά, δικά μας παιδιά. Παιδιά της ηλικίας του δικού μου παιδιού.

• “Έβλεπα” την αγωνία ενός γονιού, που προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε, χωρίς φυσικά να μπορεί να συλλάβει ποτέ τι έγινε. Η πόρτα να συνεχίζει να ανοιγοκλείνει “βάναυσα”.
• Ο κόσμος να μπαίνει και να βγαίνει. Και η καρδιά να σπάει, να τσακίζει, δείχνοντας μου πόσο αδύνατος είμαι να βοηθήσω, να κάνω κάτι.

Πάντα ένιωθα περήφανος να “διαφημίζω” την πλούσια ελληνική μας γλώσσα. Πριν μπω στην τάξη ένιωσα ότι ξέχασα τα πάντα, όλες τις λέξεις και εκφράσεις. Έβλεπα το κτίριο του Empire State ως το πιο “άσχημο” κτίριο στον κόσμο. Έβλεπα χαμογελαστούς ανθρώπους να περπατάνε ανέμελα και “θύμωνα”. Συγνώμη, το ξέρω, τι φταίνε οι άνθρωποι!

Κι όμως, εμείς οι άνθρωποι φταίμε. Παλαβώσαμε. Εγκλωβιστήκαμε. Γίναμε ρομπότ. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τις πόρτες του βαγονιού που ανοιγοκλείνουν αυτόματα. Χαλάνε αυτές, χαλάμε κι εμείς.

Συγνώμη παιδιά μου. Συγνώμη που σταματήσαμε να νοιαζόμαστε όσο το αξίζετε. Ακόμη και μέσα στις στάκτες, εσείς συνεχίσατε να παλεύετε για να δώσετε ζωή σε άλλους. Εσείς μεγαλώσατε, εμείς μικράναμε. Υποκλίνομαι, γονατόντας μπροστά σας! Ο Θεός να Αναπαύσει τις αθώες ψυχές σας.

Το τρένο δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο!

*Ο Δρ. Νίκος Αντωνιάδης είναι Καθηγητής στην Νέα Υόρκη σε θέματα Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com, L.A. Voice και Hellas Journal. Έχει βραβευτεί δυο φορές (2021 – 2022) με το βραβείο Διδασκαλικής Αριστείας (Νέα Υόρκη) και το Βραβείο Καλύτερου Καινοτόμου Μοντέλου Ανάπτυξης Πολιτικών Προτάσεων (Ηνωμένο Βασίλειο, 2019). Από το 2019, είναι ο πρώτος επιστήμονας στη Νέα Υόρκη που σχεδίασε και διδάσκει το Πολιτικό Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Η Σχέση Πολίτη και Πολιτείας πρέπει να γίνει ο πνεύμονας της Δημοκρατίας: Ο Λαός έστειλε ξεκάθαρα μηνύματα σε όλους!