Αναμνήσεις από κανέλα και κόλιανδρο: Το οδοιπορικό ενός Γερμανού ανταποκριτή στην κατεχόμενη Αμμόχωστο… Το “μεσογειακό Τσερνομπίλ”!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θέλουμε να νομιμοποιήσουμε την κατοχή και τον εκτουρκισμό της Κύπρου; Οι αρνητές της αντίστασης στην κατοχή, κατηγορούν τις ηγεσίες που απέρριψαν απαράδεκτες λύσεις

Ο δημοσιογραφικός κόσμος αποχαιρετά τη συνάδελφο μας του ΡΙΚ, Γεωργία Ψαριά: Παράκληση για “πολλά λουλούδια για τη φίλη μας, της άρεσαν τα λουλούδια”…

Προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ του Τώνη Τουμαζή «Varosha European Fenced-off City»: Τα Βαρώσια στο Ευρωκοινοβούλιο από τον ευρωβουλευτή Λουκά Φουρλά

Όποιος θα ήθελε να αποκτήσει μία εικόνα για το πώς θα μοιάζουν οι πόλεις μισό αιώνα μετά την εξαφάνιση της ανθρωπότητας, μπορεί να πάρει μια ιδέα για αυτό στα Βαρώσια.

Έτσι ξεκινά το ρεπορτάζ του Michael Martens ανταποκριτή στη Βιέννη της εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung, το οποίο συνοδεύεται από μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και δημοσιεύεται στη στήλη «Εικόνες και Εποχές». Αναφέρει, μεταξύ άλλων:

Η παραλιακή πόλη της Κύπρου είναι ακατοίκητη από το 1974. Οι κάτοικοί της εκδιώχθηκαν από τον τουρκικό Στρατό που εισέβαλε στην περιοχή και ο οποίος έκτοτε έχει καταλάβει το 1/3 του νησιού.

Σε άλλες περιοχές που κατελήφθησαν, Τουρκοκύπριοι και έποικοι από την Ανατολία μετακόμισαν στα σπίτια των εκτοπισμένων ελληνικών οικογενειών. Αλλά τα Βαρώσια κηρύχθηκαν απαγορευμένη περιοχή από τις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου να αποτελέσουν διαπραγματευτικό χαρτί για τις μετέπειτα ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.

Έτσι η πόλη μετατράπηκε σε ένα «μεσογειακό Τσερνομπίλ (Tschernobyl)». Αλλά η ζωή εκεί δεν σταμάτησε λόγω ενός πυρηνικού ατυχήματος, αλλά εξαιτίας ενός Στρατού που ήρθε (δήθεν) για να “προστατεύσει” τους Τούρκους στο νησί από τις επιθέσεις της ελληνικής πλειοψηφίας, όπως λανθασμένα γράφει ο ανταποκριτής. Όμως, συνεχίζει, αφότου αποφεύχθηκε αυτός ο απολύτως ρεαλιστικός κίνδυνος, ο Στρατός παρέμεινε.

Τα εγκαταλελειμμένα Βαρώσια λεηλατήθηκαν σαν φαραωνικός τάφος, μέχρι που δεν έμεινε τίποτα να δελεάσει τους κλέφτες. Πίσω από συρματοπλέγματα και προειδοποιητικές πινακίδες, η πόλη συνεχίζει να καταρρέει και να μετατρέπεται σε ένα σύνολο από ερείπια.

Πριν από μερικά χρόνια, μέρος της πόλης άνοιξε για όσους από την τουρκική πλευρά θα ήθελαν να την επισκεφτούν. Οι δρόμοι επισκευάστηκαν και τα κτίρια αποκλείστηκαν, ώστε να μην μπορεί κανείς να μπει μέσα. Όποιος θελήσει να κλέψει παλιές διαφημιστικές πινακίδες ή επιγραφές ως αναμνηστικά, δεν θα τα καταφέρει:

Βιντεοκάμερες σε κάθε γωνία παρακολουθούν την περιοχή, στην οποία έχει δοθεί πρόσβαση. Μπάρες με μηχανισμούς καταμέτρησης εξασφαλίζουν ότι κανείς δεν θα αποφασίσει να κρυφτεί στην πόλη, όταν θα είναι κλειστή το βράδυ.

Το βράδυ η πόλη μένει μόνη με τον εαυτό της και τα φαντάσματά της. Κατά τη διάρκεια της ημέρας ανθεί ο περιηγητικός Τουρισμός, ο οποίος αναδύθηκε από τα ερείπια και υπηρετεί το κέρδος. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν δει το Βαρώσια από τότε που άνοιξαν. Είναι σαν να μεταφέρεται κανείς σε μια χρονοκάψουλα της δεκαετίας του 1970.

Οι περισσότεροι από αυτούς που το 1974 κατόρθωσαν να διαφύγουν μόνο με αυτά που φορούσαν δεν θέλουν να επιστρέψουν σε αυτό το μέρος. Άλλοι τολμούν να το κάνουν. Πολλοί μπερδεύονται, όταν επιστρέφουν εκεί για πρώτη φορά. Ο τόπος της νιότης τους είναι ακόμα εκεί, ταυτόχρονα όμως έχει εξαφανιστεί.

Μερικοί μπορούν μέσα από το τοπίο των ερειπίων να κοιτάξουν προς το παρελθόν. Όταν οι άνθρωποι που γνώριζαν τα ζωντανά Βαρώσια μιλούν για όσα ένιωσαν στα νεκρά Βαρώσια, θυμίζουν τους εκδιωχθέντες από την Ανατολική Πρωσία που επέστρεψαν ως τουρίστες στο Königsberg, το Tilsit ή το Insterburg τη δεκαετία του 1990.

Η πόλη δεν ανταποκρίνεται στις αναμνήσεις των πρώην κατοίκων της.

Κατά τα φαινόμενα τα Βαρώσια δεν ήταν και τόσο όμορφα, όταν κατελήφθησαν. Μόνο η παραλία ήταν ωραία. Η πόλη οφείλει την ανάπτυξή της στη δεκαετία του 1950.

Πρώτα την επισκέφτηκαν διάσημοι, όπως η Elizabeth Taylor και ο Richard Burton. Ο σκηνοθέτης Otto Preminger γύρισε εκεί την ταινία του «Έξοδος» με πρωταγωνιστή τον Paul Newman.

Μετά ήρθε η ώρα των μεγάλων ξενοδοχείων με τους επτά, εννέα, έντεκα ορόφους. Το ένα ξενοδοχείο μετά το άλλο χτίστηκαν κατά μήκος της οδού Kennedy. Τα Βαρώσια έγιναν κέντρο μαζικού Τουρισμού στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το 2004 οι Έλληνες θα μπορούσαν να πάρουν πίσω την πόλη, ισχυρίζεται λανθασμένα ο δημοσιογράφος. Προσθέτει: “Σε δημοψήφισμα υπό την επίβλεψη των Ηνωμένων Εθνών, ο πληθυσμός του νησιού κλήθηκε να αποφασίσει για την επανένωσή του. Το σχέδιο περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, την επιστροφή των Βαρώσιων στους πρώην κατοίκους τους. Η τουρκική πλευρά ψήφισε υπέρ, αλλά η ελληνική πλευρά το απέρριψε”.

Σήμερα, οι εκτοπισμένοι μπορούν να υποβάλουν αίτηση σε μια Επιτροπή Ακινήτων που έχει συσταθεί μετά από συστάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την επιστροφή των σπιτιών τους στην εγκαταλελειμμένη περιοχή. Κάποιοι το κάνουν. Όμως δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής τους στα Βαρώσια. Η πόλη έχει μεταβληθεί η ίδια σε μνημείο.

Τίτλος: «Αναμνήσεις από κανέλα και κόλιανδρο»
Υπότιτλος: «Από το 1974, η ζωή στα Βαρώσια έχει σταματήσει. Πλέον μπορεί κανείς να επισκεφτεί την ερειπωμένη κυπριακή πόλη»

ΠΗΓΗ: Frankfurter Allgemeine Zeitung Michael Martens

Θα γίνει πόλεμος; Η επίθεση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οι υπερπτήσεις που δείχνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι μία απλή ρητορική του Ερντογάν