Εδώ είναι το “λάθος” με τον (κάθε) ιό; Ο κόσμος δεν είναι υπόχρεος να κατανοήσει το βάθος της επιστήμης… Η πολιτική όμως… είναι!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Κίνα θα ήθελε να διαφοροποιήσουν τις θέσεις τους οι Βρυξέλλες από αυτές των ΗΠΑ: Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Ο Σι Τζιπίνγκ στην Ευρώπη σε αναζήτηση συμμάχων

Η Παλαιστινιακή Αρχή καλεί την Ουάσιγκτον να εμποδίσει την εισβολή του Ισραήλ στη Ράφα: Προειδοποιούμε ότι θα υπάρξουν επικίνδυνες συνέπειες

Παραλύουν τα αμερικανικά Πανεπιστήμια εν μέσω συνεχιζόμενων διαδηλώσεων υπέρ των Παλαιστινίων : Το Κολούμπια ανοίγει το δρόμο, ακυρώνει τελετή αποφοίτησης [videos]

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ – Νέα Υόρκη

Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ορίσει το μέλλον του και να πράξει ανάλογα, πάντα μέσα στο πλαίσιο των νόμων και κανονισμών του κράτους που διαμένει ή των χωρών που επισκέπτεται.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, συμπεριλαμβάνεται και η ελεύθερη απόφαση του κάθε συνανθρώπου μας για εμβολιασμό ή όχι (αυτών και των ανήλικων παιδιών του).

Το ίδιο ισχύει και σε πολλές περιπτώσεις σε θέματα υγείας και προστασίας. Π.χ., δεν επιτρέπεται το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους αλλά ούτε και σε άτομα κάτω των 18 ετών (βλάπτει σοβαρά την υγεία).

• Δεν επιτρέπεται η χρήση οινοπνευματωδών ποτών σε άτομα κάτω των 18 ετών (21 στις ΗΠΑ). Τα παιδιά σε νεαρή ηλικία οφείλουν να εμβολιαστούν για προστασία αυτών και των άλλων από διάφορες ασθένειες, κ.ο.κ..

Το ερώτημα που τίθεται πιο πάνω είναι το εξής: Γιατί στα τρία αυτά παραδείγματα, όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαμε καμία, ή έστω, σχεδόν καμία αντίδραση, ενώ για το εμβόλιο της COVID-19, οι αντιδράσεις, έστω για τη μεγάλη μειοψηφία, τείνουν να διαιωνίσουν το ήδη τεράστιο πρόβλημα, το οποίο έχει οδηγήσει στην απώλεια εκατομμυρίων ψυχών σε όλο τον κόσμο και την ταλαιπωρία ενός τρελού αριθμού νοσούντων;

Θεωρώ ότι η απάντηση βρίσκεται στη διαπαιδαγώγηση που δεχόμαστε για κάθε θέμα. Στο σχολείο αποδεχτήκαμε τα εμβόλια γιατί έγιναν μέρος του.

Στους κοινόχρηστους χώρους αποδεχτήκαμε την απαγόρευση του καπνίσματος γιατί διαπαιδαγωγηθήκαμε για τη βλάβη του και την ανάγκη σεβασμού προς τους άλλους (κάποιες αρχικές αντιδράσεις είναι παρελθόν). Το ίδιο και για τα οινοπνευματώδη ποτά σε ανήλικα άτομα. Ποιος θα τολμούσε να τα βάλει με το νόμο στα πιο πάνω;

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η κάθε επιστήμη, για κάθε θέμα χωριστά, κινείται στη βάση “υποθέσεων”. Με βάση αυτές τις υποθέσεις προχωρά σε έρευνες για να επιβεβαιώσει ή απορρίψει αυτές τις υποθέσεις.

Είναι αντιληπτό ότι στην περίπτωση της COVID-19, οι (άγνωστες τότε) υποθέσεις βρήκαν όλο τον κόσμο απροετοίμαστο και τους επιστήμονες να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να προλάβουν να προστατεύσουν όλους εμάς αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Δεν θα μπω στο τριπάκι του “για να μας ελέγχουν”, κ.λπ., όλα αυτά είναι αστεία πράγματα μιας και μπορούν να μας βλέπουν ακόμη και στην τουαλέτα, με μια κάμερα από το διάστημα, εδώ και πολλά χρόνια. Εκτός κι αν δεν έχει κάποιος κινητό και ζει σε βάθος 1,000 μέτρων κάτω από τη γη (που και αυτό αμφιβάλλω αν δεν είναι ανιχνεύσιμο).

• Άλλωστε, κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν εύκολα και αθόρυβα μέσω του κλασικού εμβολίου γρίπης; Φυσικά! Ξανά, θα ήταν αστείο να υπάρξει περαιτέρω συζήτηση σε αυτό.

Το ερώτημα παραμένει: Γιατί αντέδρασε και συνεχίζει να αντιδρά αρκετός κόσμος στο θέμα του εμβολίου της COVID-19; Οι λόγοι ποικίλουν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους ξεχωριστούς, σεβαστούς λόγους του καθενός, ούτε κι έχω επαρκή στοιχεία από σχετικές έρευνες για να τα παρουσιάσω σε σχέση με τους λόγους του καθενός.

Μπορώ όμως να στηριχτώ στις δικές μου “υποθέσεις”, της δικής μου επιστήμης, με δεδομένα και έρευνες ετών που αποσκοπούν σε λύσεις για μετριασμό του χάσματος που έχει μεγαλώσει μεταξύ πολιτών-πολιτικών (όχι μόνο στο θέμα του εμβολίου της COVID-19).

Όταν το 2017 ξεκίνησα να συλλέγω διαδικτυακό δείγμα από Αμερικανούς πολιτικούς, ήταν σαν να κατέβηκα από το διάστημα. Μέχρι εκείνη τη χρονιά, καμία έρευνα στο Πολιτικό Μάρκετινγκ δεν είχε διεξαχθεί με αυτή τη μέθοδο, ούτε και υπήρχε στο βιβλίο που είχα ξεκινήσει να διδάσκω στο Πανεπιστήμιο.

Αν ήθελε κάποιος να συλλέξει δείγμα από πολιτικούς, έπρεπε να πάρει το αεροπλάνο και να ξεκινήσει να επισκέπτεται τις Πολιτείες ή άλλες χώρες.

Στην καλύτερη περίπτωση, θα έπρεπε να σηκώσει το τηλέφωνο για να τους ρωτήσει αυτά που θέλει (και μετά να προχωρήσει σε ανάλυση δεδομένων για να επιβεβαιώσει ή απορρίψει τις υποθέσεις του). Κι άντε τώρα να σου απαντήσει κάποιος/α πολιτικός στο τηλέφωνο! Σχεδόν αδύνατον!

Ο λόγος που παρέθεσα το πιο πάνω παράδειγμα είναι για να τονίσω τη σημασία της ταχύτητας στην έρευνα και όχι μόνον, στη σημερινή εποχή.

Προχωρώντας, κι αφού πλέον είχα αναπτύξει ταχύτητα με αλλεπάλληλες έρευνες από τότε, και αφού ήδη με είχαν τρελάνει κάποιοι Αμερικανοί πολιτικοί με τηλεφωνήματα, σε μια προσπάθεια να αμφισβητήσουν τη νέα (διαδικτυακή) μέθοδο και τις νέες, μοντέρνες μορφές επικοινωνίας (μιας και η σύγχρονη εποχή και τα αποτελέσματα αυτής τους ξεβόλευε), σιγά-σιγά το αποδέκτηκαν (ή έστω σώπασαν) και πλέον όλες οι έρευνες/μελέτες μου στο Πολιτικό Μάρκετινγκ γίνονται με αυτή τη μέθοδο (διαδικτυακά, τάχιστα).

• Κατ’ επέκταση, άλλο οι δεκαετίες ’80 και ’90, κι άλλο σήμερα. Το ’80 παίρναμε το μηχανάκι μας για να πάμε στο ταχυδρομείο και να στείλουμε ένα γράμμα, περιμένοντας απάντηση μετά από έναν και πλέον μήνα. Τώρα, μπορούν να μας φέρουν 10 μηχανάκια έξω από την πόρτα μας, την ίδια μέρα!

Φτάνοντας στο 2019, σε μια από αυτές τις μελέτες/έρευνες, η “υπόθεση” αφορούσε ένα τεράστιο, παγκόσμιο πολιτικό κενό. Σε συνέδριο στο Πανεπιστήμιο Greenwich του Λονδίνου είχα αναπτύξει το πολιτικό μοντέλο CIS (Create, Inform, Support), μια νέα (βραβευμένη) στρατηγική πολιτική μάρκετινγκ, που απαντά στα “γιατί” των πολιτών μέσα από τη “Δημιουργία”, την “Ενημέρωση” και την “Υποστήριξη”.

Βάσει του μοντέλου αυτού, μια κυβέρνηση, ένα πολιτικό κόμμα ή ένας πολιτικός, δεν αρκεί να έχουν μια καλή ιδέα.

Οφείλουν να δημιουργούν/συσκευάζουν “πολιτικά προϊόντα” που λύνουν τα προβλήματα του λαού (π.χ., Οικονομία, Ανεργία, Μεταναστευτικό, Κυπριακό, Υγεία, Covid-19, Διαφθορά, κ.ο.κ.), να ενημερώνουν επαρκώς το λαό για κάθε νέο πλάνο/πρόταση τους και να υποστηρίζουν με επιχειρήματα τα όσα προτείνουν, διά μέσου της χρήσης των κατάλληλων καναλιών επικοινωνίας, επικοινωνώντας επαρκώς και διαρκώς με το λαό. Σχετική παρουσίαση του μοντέλου στην τηλεόραση του Alpha Κύπρου ΕΔΩ.

Με αυτό το μοντέλο στο χέρι πλέον, ένα από τα πρώτα πράγματα που μετρήθηκαν (υπόθεση) ήταν “κατά πόσο η κυβέρνηση Τραμπ πέτυχε/απέτυχε να διαχειριστεί την πανδημία”. Μια μελέτη/έρευνα που παρουσιάστηκε στο Διεθνές Συνέδριο του Midwest Political Science Association των ΗΠΑ, κατά την περσινή χρονιά. Σχετικό κείμενο ΕΔΩ.

Σύμφωνα με τα πορίσματα της επιστημονικής αυτής μελέτης, ενώ η κυβέρνηση Τραμπ φαινόταν ότι “Υποστήριζε” τις απόψεις και θέσεις της, εν’ τούτοις, υπήρχε κενό στη “Δημιουργία” λύσεων σε σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας και παράλληλα υπήρχε αισθητή έλλειψη “Ενημέρωσης” σε σχέση με την ορθή καθοδήγηση του Αμερικανικού λαού.

Το μοντέλο CIS ορίζει ξεκάθαρα ότι κανένα από τα τρία στοιχεία του (Δημιουργία, Ενημέρωση, Υποστήριξη) δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα. Ότιδήποτε άλλο οδηγεί στην αποτυχία.

Το ίδιο ισχύει σε κάθε χώρα του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων της Κύπρου και της Ελλάδας. Αρκετός κόσμος δεν μπορεί και ούτε είναι υπόχρεος να κατανοήσει το βάθος της όποιας επιστήμης και του οποιουδήποτε καθημερινού προβλήματος. Αυτό είναι ευθύνη των πολιτικών που εκπροσωπούν αυτό τον κόσμο.

Κατ’ επέκταση, το γεγονός ότι οι πλείστες κυβερνήσεις αργοπόρησαν, δικαιολογημένα σε ένα βαθμό (αλλά όχι πλέον), αλλά και η απουσία συστηματικής Δημιουργίας, Ενημέρωσης και Υποστήριξης προς το λαό από τους ίδιους τους πολιτικούς – την ίδια την κυβέρνηση (και όχι από τους επιστήμονες), δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί ένα τεράστιο κενό (σε πολλά θέματα), με αποτέλεσμα το διχασμό, την παραπληροφόρηση, και συχνά το χάος, όπως τα βλέπουμε σήμερα.

Παρ’ όλο το εκτόπισμα καταξιωμένων επιστημόνων στον τομέα τους (π.χ., επιδημιολόγοι), το γεγονός ότι η κοινωνία τους γνώρισε “σήμερα”, δημιουργεί ένα παράξενο κενό.

• Άσχετα αν αυτοί οι επιστήμονες παλεύουν γι’ αυτή την κοινωνία εδώ και αιώνες (μιας και για να ενδιατρίψει ένας επιστήμονας, πρέπει πρώτα να αναλύσει πλειάδα παλαιότερων μελετών).

Αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω, αρκετός κόσμος, στο τέλος, χωρίς να έχει τη σωστή, συστηματική και ολοκληρωμένη καθοδήγηση (Δημιουργία, Ενημέρωση, Υποστήριξη) από αυτούς που κρατάνε το μέλλον του (πολιτικούς), γίνεται τελικά κύριος του εαυτού του, υποκαθιστώντας τους επιστήμονες αλλά και τους ίδιους τους πολιτικούς, που κλήθηκαν να τον καθοδηγήσουν και να χαράξουν το παρόν και το μέλλον αυτού και των παιδιών του!

*Ο Δρ. Νίκος Αντωνιάδης είναι Associate Professor στην Νέα Υόρκη σε θέματα Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com, L.A. Voice και Hellas Journal

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Πρόεδρε, πρόεδρος είσαι εσύ, όχι ο Ιγνατίου: Πότε θα μιλήσεις στον κυπριακό λαό για τα “απόρρητα έγγραφα” που γράφτηκαν στην πλάτη του;