Τώρα που πέφτουν… οι μάσκες έρχεται η ακόμη μεγαλύτερη από τον covid 19 πρόκληση: Η εθνική ανασυγκρότηση

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Συνελήφθη μέλος της φρουράς του Γενικού Προξένου της Ελλάδας, στα Ιεροσόλυμα: Στον Πανάγιο Τάφο από στρατιώτες του ισραηλινού στρατού, ο Σύριζα ζητά ενημέρωση (video)

Ο Ραφαήλ μετέφερε το Άγιος Φως, με ειδικό καντήλι, στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου: Εκατοντάδες πιστοί βρέθηκαν, κατά την υποδοχή του, στην Πλάκα

Το Βερολίνο χαρίζει τη βίλα του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, Γιόζεφ Γκέλμπελς: Ενα ναζιστικό απολίθωμα που κανείς δεν φαίνεται να θέλει [video]

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ

Με τις μάσκες, τα γάντια, τα αλκοολούχα αντισηπτικά, τις βιταμίνες, τις αντιβιώσεις, τις ενέσεις χλωρίνης που πρότεινε ο Ντόναλντ Τραμπ (Θεός φυλάξοι)  και τις συνταγές μαγειρικής που συνόδευαν τον κατ’ οίκον έγκλειστο πολίτη, το δύσκολο δίμηνο πέρασε.

Έρχεται το δυσκολότερο: όταν πέσουν οι μάσκες και το γάντι θα είναι εκείνο της πρόκλησης για την επόμενη μέρα, τη μέρα της ανάκαμψης, της ανασυγκρότησης και της ρευστοποίησης των τιμητικών τίτλων που πήρε η Ελλάδα για τη συνετή αντιμετώπιση της πανδημίας του covid 19. Γιατί πριν καλά-καλά κλείσει ο πρώτος κύκλος της σύγχρονης «πανούκλας» μια άλλη πανδημία, η πανδημία της οικονομικής κατάρρευσης, προβάλλει με ακόμα πιο καταστρεπτικές διαθέσεις.

Μέχρι στιγμής υπάρχει μόνο ένας παίκτης, ο ηγέτης της συντηρητικής παράταξης. Οι ηγέτες εξουσίας της άλλης πλευράς, του αποκαλούμενου προοδευτικού στρατοπέδου, αποδείχθηκαν αδύναμοι να προφέρουν κάτι άλλο πέρα από τη συμμόρφωσή τους στις κυβερνητικές οδηγίες. «Επέδειξαν ομοψυχία» θα πει κάποιος, αλλά ναι, η ομοψυχία θα μπορούσε να είναι διαφορετική, να είναι συνδρομητική, να προσφέρουν πλούσιες προτάσεις και, όπου χρειαζόταν, στελεχικό δυναμικό για την υλοποίησή τους.

• Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη διαχείριση της πανδημίας ξεπέρασε τις προβλέψεις και τις προσδοκίες πολλών, φίλων και αντιπάλων. Όπως και στην κρίση που προηγήθηκε της πανδημίας, εκείνη των πρωτοφανών προκλήσεων της Τουρκίας στον Έβρο, κινήθηκε με ταχύτητα και επιλογή στελεχών, τα οποία ανέδειξαν ικανότητες στη διαχείριση μιας τέτοιας εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης.

Συνδημιουργός ο ίδιος-ως σκληρός νεοφιλελεύθερος και υποστηρικτής των μνημονίων-της διάλυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, γνώριζε ότι χωρίς αυστηρά διοικητικά και περιοριστικά μέτρα τα κρούσματα του κορωνοϊού θα αναγράφονταν στα ιατρικά δελτία με εξαψήφιους αριθμούς ενώ τα θύματα ίσως και με πενταψήφιους (το απέδειξαν τραγικά πιο αναπτυγμένες νεοφιλελεύθερες χώρες).

Γιατροί δεν επαρκούσαν ούτε καν για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων, νοσηλευτικό προσωπικό αριθμητικά ανεπαρκέστατο, χειριστές χρήσιμων μηχανημάτων στις μονάδες εντατικής θεραπείας ελάχιστοι. Ο κόσμος θα πέθαινε στα πατώματα των νοσοκομείων, γιατί και ράντζα δεν υπάρχουν σε τέτοιο αριθμό που να κάλυπταν τις τέτοιες ανάγκες.

Ταχύτατες προσλήψεις εξειδικευμένου προσωπικού και αγωνιώδης προσπάθεια για την κάλυψη των αναγκαίων στα νοσοκομεία έδωσαν καρπούς. Ωστόσο ακόμα και σήμερα ο κρατικός μηχανισμός δείχνει αγχωμένος ενώπιον των νέων προκλήσεων που θα δημιουργηθούν με τη σταδιακή άρση των μέτρων. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμα και σήμερα σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες που συναλλάσσονται με το κοινό δεν έχουν φτάσει μάσκες προστασίας και οι εργαζόμενοι χρεώνουν την τσέπη τους για να τις προμηθευτούν.

Τα ακόμα δυσκολότερα είναι μπροστά. Το στοίχημα για τον πρωθυπουργό δεν είναι τόσο αυτό της επανεκκίνησης της οικονομίας. Είναι του αναπροσανατολισμού της και της δημιουργίας προϋποθέσεων για ένα «οικονομικό θαύμα», τέτοιο που θα μείνει στην ιστορία. Μόνο με «θαύμα» έχει ελπίδες ανάκαμψης η χώρα, αφού το χρέος σύμφωνα με το ΔΝΤ θα φτάσει στο 200% του ΑΕΠ κατά το 2020 και θα χρειαστεί ενέσεις ισχυρών φαρμάκων για να ξεπεράσει τον εφιάλτη μιας νέας καταστροφικής ύφεσης.

Ποιες όμως θα είναι αυτές οι ενέσεις; Έχει το ελληνικό κράτος τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει ιδιωτικές επιχειρήσεις που απειλούνται με αφανισμό κατά το πρότυπο της Γερμανίας, η οποία π.χ. βάζει στη Lufthansa  ορό εκατομμυρίων ευρώ όχι μόνο για να τη διατηρήσει στη ζωή αλλά και να την καταστήσει κυρίαρχη των ευρωπαϊκών αιθέρων στην μετά-κορωνοϊό εποχή;

Όχι βέβαια, διότι όσα από τα αποθεματικά έχουν απομείνει στη θέση τους είναι υπό την εποπτεία της τρόικας, η οποία «ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει».

• Θα δώσουν οι τράπεζες;

Ούτε αυτές, διότι βρίσκονται υπό καχεξία και ξένο έλεγχο, ο οποίος ολοκληρώθηκε επί πρωθυπουργίας Τσίπρα, όπως προέβλεπε το τρίτο μνημόνιο, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω «πέρασε» από τη Βουλή με διαπαραταξιακή συναίνεση, καθώς ο αριθμός των ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δεν επαρκούσε μετά την άρνηση να πειθαρχήσουν οι μισοί τότε βουλευτές τους.

• Θα δώσουν οι Γερμανοί;

Κλαυσίγελως, αφού οι αδιόρθωτοι το μόνο που βλέπουν είναι μια απρόσμενη ευκαιρία να προωθήσουν νέα μνημόνια, έστω χαλαρού χαρακτήρα, όση χαλαρότητα και αν υπόσχεται ένα ακόμη (οικονομικό)  βασανιστήριο.

Απομένουν οι προτιμήσεις της πάμπλουτης εσωτερικής οικονομικής ελίτ και οι ξένοι επενδυτές, ο οποίοι αμφότεροι περιμένουν με λαχτάρα να πάρουν στα χέρια τους τα κονδύλια ενός νέου προγράμματος Μάρσαλ, όποτε και εάν εκπονηθεί. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα το οποίο έχει ανάγκη όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη, με την Ιταλία ως τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με τις μεγαλύτερες απώλειες στην ήπειρο να έχει τον πρώτο λόγο.

Προς το παρόν όμως τέτοιου μεγέθους οικονομικά προγράμματα δεν προβλέπονται. Κι αν αργήσει να τα εκπονήσει η Ευρώπη, την περιμένει μοίρα κακιά.

Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι η εφευρετικότητα. Να ζυγίσει τις δυνατότητές της η κυβέρνηση στην προσέλκυση του ενδιαφέροντος ημεδαπών και αλλοδαπών επενδυτών ανεξαρτήτως της προοπτικής του «σχεδίου Μάρσαλ» και να βάλει μπρος τις μηχανές άμεσα. Απαραίτητο ωστόσο είναι:

• *να λειτουργήσουν όλοι όχι μόνο προς ίδιον όφελος αλλά στη βάση ενός εθνικού σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης, το οποίο από κοινού με το κράτος οφείλουν να καταπονήσουν
• *να γίνει το κράτος ο εγγυητής κοινωνικών ισορροπιών, ώστε και η ανεργία να περιοριστεί γρήγορα σε ελεγχόμενα επίπεδα και οι αποδοχές των εργαζομένων να μη δεχτούν νέες πιέσεις ώστε η ανάπτυξη να είναι ισόρροπη.

Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο. Το δυσκολότερο μάλιστα είναι να συμβάλει το σύνολο του πολιτικού κόσμου με μελέτες και προτάσεις, διότι ένα τέτοιο σχέδιο δεν σηκώνει αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς, δεν σηκώνει λαϊκισμούς, δεν σηκώνει ούτε  απειλές ότι θα ακυρωθεί, όταν στην εξουσία έλθουν οι σημερινοί της αντιπολίτευσης. Αυτό είναι το στοίχημα που έχει μπροστά του ο καθένας που ασχολείται με τα κοινά και κυρίως όσοι διακατέχονται από «κυβερνητικό ζήλο».

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

Δεν χάνονται μόνο ανθρώπινες ζωές: Χάνεται ξανά μια μοναδική ευκαιρία για να φτιαχτεί ένας καλύτερος κόσμος