Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, με σκυφτό το κεφάλι, εισέρχεται στην αίθουσα ενημέρωσης του Λευκού Οίκου συνοδευόμενος από τον αντιπρόεδρο Μάικ Πενς. EPA, AL DRAGO / POOL
Της ΛΕΝΑΣ ΑΡΓΥΡΗ
Ανταποκρίτριας της ΕΡΤ στην Ουάσινγκτον
Τον πρώτο καιρό οι φίλοι μου εκτός Αμερικής μου έλεγαν πόσο τυχερή είμαι που ζω σε «μια χώρα που δεν έχει ανάγκη». Καμάρωνα μέσα μου, αλλά το έκρυβα προσεχτικά για να μην φανώ υπεροπτική.
Ήμουν βέβαιη ότι εμείς εδώ βρισκόμασταν ήδη ένα βήμα μπροστά. Διαθέτουμε άλλωστε αντανακλαστικά, εναλλακτικά σχέδια, επάρκεια. Κάτι σαν ανοσία απέναντι στα δεινά του κόσμου, που συνήθως δεν μας αφορούν.
Στην αρχή εκλάμβανα την σιωπή των αρχών ως απόλυτη επιβεβαίωση ότι στα situation room των υπουργείων, πίσω από κλειστές πόρτες και μακριά από τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους, καταστρωνόταν με μεθοδικότητα το πλέον συγκροτημένο σχέδιο ανακοπής της κρίσης που ερχόταν. Το οποίο μάλιστα την κατάλληλη στιγμή θα έδειχνε στην ανθρωπότητα, πως γίνεται σωστά η δουλειά. Και φυσικά, η έλλειψη ενημέρωσης των πολιτών, ήταν μέρος του υποδειγματικού σχεδίου, μιας και είχαμε την κατάσταση υπό έλεγχο.
Ένα ολόκληρο σύστημα λύγισε ξαφνικά, στην πρώτη μαζική αναζήτηση αντισηπτικού. Ήταν τότε που καταλάβαμε πόσο πολύ είχαμε υποτιμήσει το κακό. Τώρα μας έχει κυριεύσει ο φόβος. Είμαστε απροετοίμαστοι, ευάλωτοι, μπερδεμένοι και άτολμοι μπροστά στον νέο εχθρό. Έναν εχθρό που δεν μπορούμε να νικήσουμε με τον στρατό μας, να τσακίσουμε με τις κυρώσεις μας, να στριμώξουμε με την διπλωματία μας, να τρομοκρατήσουμε με τις απειλές μας. Και συνεπώς δεν ξέρουμε πως να τον αντιμετωπίσουμε. Δεν μας έχει ξανασυμβεί.
Είναι από τις λίγες φορές που σε στιγμές παγκόσμιας αγωνίας, οι πολίτες του κόσμου δεν κρυφοκοιτάζουν ελαφρώς ζηλόφθονα προς τα εδώ για να παραδειγματιστούν ή ίσως και να αναθαρρήσουν. Η αμερικανική «υπεροχή» γονάτισε με ευκολία, μπροστά στο πολιτικοοικονομικό κόστος που θα είχε μια πιο τολμηρή στάση, σε εκλογική χρονιά.
Η Αμερική απογοήτευσε. Απέτυχε την στιγμή που έπρεπε περισσότερο από ποτέ να τα καταφέρει, να ηγηθεί και δυναμικά να δείξει τον δρόμο. Τώρα μοιάζει μικρότερη από ότι στην πραγματικότητα είναι. Και δεν είμαι καν σίγουρη ότι το έχουμε αντιληφθεί, μέσα στην έπαρση μας.
Απαραίτητη η «κοινωνική αποστασιοποίηση» για να κτυπηθεί ο ιός: Οι γείτονές μας έγιναν “πηγή φόβου”…