Ο Κούλης δεν ξεχνά, οργανώνεται, νικά: Μια προσέγγιση στην καρδιά της πολιτικής

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ιερή «ανακωχή» Εκκλησίας – κυβέρνησης: Κοινή επίσκεψη Μητσοτάκη – Ιερώνυμου στο Δήλεσι, σε δομές της Αρχιεπισκοπής

ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ επιτέθηκαν στον Μητσοτάκη: Ο ίδιος δυσφημεί τη χώρα, στήθηκε “ένα παρακράτος παράνομων παρακολουθήσεων υπονομεύοντας το κράτος δικαίου”

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να στείλει στην Ουκρανία ούτε S-300 ούτε Patriot, δηλώνει δημόσια ο Πρωθυπουργός: Προφανώς και θα ανακηρύξουμε θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΖΑΓΟΡΙΑΝΙΤΗ

Δεν ξέρω αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αποδειχθεί καλός πρωθυπουργός. Αυτό θα το δούμε στην πορεία. Αυτός που όμως γνωρίζω πλέον σίγουρα είναι πως είναι σκληρός παίκτης.

Και όσοι τον αποκαλούν ακόμη «Κούλη» για να τον μειώσουν θα έπρεπε να έχουν καταλάβει ότι αυτά πλέον δεν έχουν πέραση στην πολιτική. Τελικά, κρίνεται η ουσία και αυτή είναι το αποτέλεσμα. Και εκ του αποτελέσματος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτή τη στιγμή κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού και μάλιστα χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο παρά μόνο τα όποια λάθη και παραλείψεις θα κάνει η κυβέρνησή του.

• Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προέρχεται προφανώς από μια οικογένεια ψημένη στο καμίνι της πολιτικής. Ο πατέρας του ήταν από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας.
• Οι σπουδές του έγιναν στοχοπροσηλωμένα για να στηρίξουν την πολιτική του καριέρα. Κι όμως κανείς δεν τον υπολόγιζε. Ήταν για όλους ο «Κούλης», ο γιος του Μητσοτάκη ή στην καλύτερη περίπτωση ο μικρός αδελφός της Ντόρας. Σχολίαζαν τα μάτια του, έλεγαν ότι δεν έχει δουλέψει ποτέ, τον έβγαζαν σχεδόν… λειψό.

Κι όμως,

Η πρώτη φορά που είναι και η σχετικά πιο άγνωστη ήταν όταν προειδοποίησε την αδελφή του να μην είναι υποψήφια πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά προβλέποντας ότι θα χάσει. Μετά από αυτό πέρασε αρκετός καιρός έως ότου αποκατασταθούν στοιχειωδώς οι σχέσεις τους.

Η δεύτερη φορά ήταν όταν μόνος αυτός αποφάσισε να σταθεί απέναντι στο σύνολο σχεδόν της Βουλής και να δηλώσει ότι δεν ψηφίζει ως πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Αυτό ήταν και ένα μεγάλο μέρος της προίκας του, όταν λίγους μήνες αργότερα διεκδίκησε την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά από αουτσάιντερ του αουτσάιντερ κέρδισε πανηγυρικά έχοντας εργαστεί μεθοδικά και σχεδόν αθόρυβα.

• Σε όλο το διάστημα της πολιτικής κυριαρχίας Τσίπρα ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης άκουσε πολλές φορές όχι τόσο τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά κυρίως στελέχη του κόμματός του να του λένε ότι είναι «λίγος» ότι δεν μπορεί να τα βάλει με τον Τσίπρα, ότι σε θέματα τακτικής ο αντίπαλός του τον έχει για… μπρέκφαστ και άλλα πολλά. Δεν μίλησε, δεν τσακώθηκε. Απλώς σιώπησε και περίμενε.

Όχι μόνον κέρδισε τις εκλογές αλλά και την αυτοδυναμία. Έφτιαξε μια κυβέρνηση με τους αναγκαίους συμβιβασμούς και έβαλε μπροστά το σχέδιο που έχει ως βασικό στόχο να ξανακερδίσει τον Τσίπρα στις επόμενες εκλογές για να απαλλαγεί από την… παρουσία του. Άλλωστε δεν υπάρχει κανείς άλλος στον ορίζοντα που να τον… φοβάται.

Και φτάνουμε στο μεγάλο κόλπο. Μέσα σε δύο μήνες κατάφερε και υποχρέωσε τον αποκαλούμενο, γιατί άραγε, μετρ του τακτικισμού Αλέξη Τσίπρα να συμφωνήσει τελικά, ηττημένος κατά κράτος με τις επιλογές που ο Μητσοτάκης επέβαλλε.

• Η πρώτη φορά ήταν η ψήφος των Ελλήνων που διαμένουν στο εξωτερικό και η δεύτερη τώρα με την υποψηφιότητα της Αικατερίνης Σακεραλλοπούλου, ως προέδρου της Δημοκρατίας.

Η παράθεση αυτή δεν γίνεται γιατί θέλουμε να αποθεώσουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν ξέρω αν είναι αυτός τόσο καλός ή οι άλλοι τόσο υπερεκτιμημένοι.

Πάντως ο… αγώνας συνεχίζεται. Το πότε δικαιώνεται, μένει να το δούμε

Υ.Γ: Παρέλκει να σχολιαστούν τα όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας το μεσημέρι της Πέμπτης αποδεχόμενος τελικά την πρόταση για την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου. Δεν είναι σχετικά με την ουσία της υπόθεσης.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Η Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη δείχνει τα… κυβικά της σημερινής Ελλάδας: Και δεν μας κάνουν