Ο θαλάσσιος χώρος των Ιμίων, τόπος θυσίας των τριών ηρώων Ελλήνων Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού Παναγιώτη Βλαχάκου, Χριστόδουλου Καραθανάση, Έκτορα Γιαλοψού. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΥΠΕΘΑ
Όποτε η Τουρκία επιχειρεί να επιβάλει νέα τετελεσμένα, εκδηλώνοντας απροκάλυπτα την επιθετικότητά της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, οι ηγεσίες του Ελληνισμού εμφανίζονται σαν έτοιμες από καιρό για νέες υποχωρήσεις και εθνικά επιζήμιους συμβιβασμούς.
Επιχειρούν να διχάσουν τους Έλληνες, επιρρίπτοντας ευθύνες σε προηγούμενες Κυβερνήσεις και σε κομματικούς αντιπάλους τους, παραμερίζοντας τη μεγάλη εικόνα που αφορά στις πάγιες τουρκικές επιδιώξεις.
Η περίπτωση του Κώστα Σημίτη αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Ειδικά ο κ. Σημίτης, που ήταν Πρωθυπουργός της Ελλάδας όταν επιτεύχθηκε το «γκριζάρισμα» των Ιμίων, θα έπρεπε να ήταν πολύ πιο προσεκτικός, να ήταν μια φωνή σύνεσης και αφύπνισης.
Ενδεχομένως, με βάση τις δικές του εκτιμήσεις και πληροφορίες, να θεωρεί ότι πράγματι η στάση του διαδόχου του στον πρωθυπουργικό θώκο, Κώστα Καραμανλή (ειδικά στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών το 2004 για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση), να μην ήταν σωστή για τα εθνικά ζητήματα.
Και αν υπήρχαν περιθώρια να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία και να υπάρξει συμφωνία με την Άγκυρα, γιατί δεν τα κατάφερε ο κ. Σημίτης όταν ήταν οκτώ ολόκληρα χρόνια Πρωθυπουργός;
Το ίδιο συμβαίνει με τους λεγόμενους ρεαλιστές στο Κυπριακό. Από το 1974 κυβέρνησαν στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αλλά συνηθίζουν να επικρίνουν πολιτικούς αντιπάλους τους επειδή δεν λύνεται το Κυπριακό.
Μερικές φορές δίνουν την εντύπωση ότι η κατοχή παραμένει κατοχή εξαιτίας της ελληνοκυπριακής συμπεριφοράς.
Φαίνεται ότι αυτό θέλουν και απλά το λένε πογυριστά…
Η Τουρκία δεν σταμάτησε τελικά στην Κύπρο και είμαστε μόνο στην αρχή της επιθετικότητας της