Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, με τον υπουργό Άμυνας Έσπερ και τους στρατηγούς στο Λευκό Οίκο. Official White House Photo by Shealah Craighead
Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει σίγουρα ξεφύγει. Όχι τώρα, ίσως ξεκίνησε να ξεφεύγει από την περίοδο του Ελληνικού Πάσχατος το 2017 όταν και πέταξε τη λεγόμενη ”Μητέρα των βομβών” στο Αφγανιστάν για να δείξει πως ”άλλη μέρα ξεκινά στον Λευκό Οίκο”.
Αρκετά συμβολικός, λάτρης της ”φιγούρας”, ο Αμερικανός πρόεδρος φαίνεται να απολαμβάνει την προεδρική του θητεία κάνοντας τις σχέσεις του με διάφορους ηγέτες του κόσμου, κομμάτι από την πετυχημένη παλιά του εκπομπή.
Αυτό το εκκρεμές, δε σταματά να κινείται από το ένα άκρο στο άλλο. Παρόλα αυτά, η αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει ακόμη κάποιες αρχές και αξίες οι οποίες δεν διατηρούνται τυχαία τόσο στη γλώσσα παγκοσμίου φήμης αναλυτών, όσο και στο σύνολο της διεθνούς βιβλιογραφίας.
Ο Τραμπ ταιριάζει με τις ΗΠΑ σε ένα πολύ σημαντικό πράγμα. Ξέρει πολύ καλά τι είναι η ”Ιεραποστολική Διπλωματία” (Missionary Diplomacy). Οι ΗΠΑ δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα. Η εξωτερική πολιτική της Ουάσινγκτον είναι μπολιασμένη με πολλή ηθική, όχι μόνο με πραγματισμό, κάτι που μάλιστα έχει πληρώσει ουκ ολίγες φορές, καθώς δε γίνεται να κλωνοποιήσει κανείς τον Φράνκλιν Ρούζβελτ ώστε να τον έχει ισόβιο πρόεδρο. Καλή ή κακή, είναι θέμα του ποιος την ερμηνεύει αυτήν την ηθική. Το σίγουρο είναι οτι οι ΗΠΑ έχουν στη στρατηγική και πολιτική τους περιβολή, την ”κουλτούρα της ντροπής”.
Ο Σουλτάνος θεωρεί εδώ και χρόνια ότι την Αμερική την έχει στην ”τσέπη” του και πως εκείνη τον χρειάζεται περισσότερο από ό,τι η Τουρκία την Αμερική. Αυτά είναι λόγια που μπορεί κανείς να βρει σε μεγάλα ιδρύματα που βοηθούν στη χάραξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής όπως το Carnegie.
Είτε εκβιάζεται, είτε δεν εκβιάζεται από τον Ερντογάν για προσωπικές του υποθέσεις, ο Τραμπ δεν μπορούσε να τον αφήσει να αλωνίζει στη Συρία. Υπάρχει ένας αγωγός που πρόκειται να περάσει, κομβικός για την ενεργειακή διπλωματία της Αμερικής. Υπάρχουν τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ανατολική Ασία και έτσι η Μέση Ανατολή, είναι ένας αεροδιάδρομος για την Ασία. Επίσης, δεν δαπάνησε τόσα λεφτά η Αμερική στους Κούρδους για να τους αφήσει έτσι.
Τις προηγούμενες μέρες γράψαμε πως η πολιτική κρίση στις ΗΠΑ θα εκτονωθεί στην Τουρκία. Τα κουκιά είναι μετρημένα. Η Γερουσία θα μπλοκάρει την καθαίρεση. Για να την μπλοκάρει όμως, η συμφωνία με Γερουσιαστές και Τραμπ, θα μοιάζει απαραίτητα ως εξής:
”Περνάς μέτρα κυρώσεων για την Τουρκία. Δε θα εκλεγούμε ποτέ ξανά αν δε γίνει αυτό, διαφορετικά θα περάσουμε την καθαίρεση”. Είναι τόσο απλό το πολιτικό παζάρι. Ο Τραμπ πρωτίστως κοιτά τον εαυτό του και τη φήμη του και το έχει αποδείξει σε κάθε περίσταση.
Σύμμαχος του εγωισμού του Τραμπ, είναι η διεθνής κοινή γνώμη και οι εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου, όπως με μια ηλικιωμένη γυναίκα να ποδοπατείται από τουρκικό όχημα του στρατού. Ένα κράτος-δολοφόνος να φέρνει εικόνες που έζησε ο κόσμος πολλές δεκαετίες πριν. Ο Τραμπ σαν showman ξέρει πολύ καλά ότι στο ”The Apprentice” της Συρίας, θα πάρει μεγαλύτερο χειροκρότημα αν τιμωρήσει παραδειγματικά τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν και την Τουρκία. Ακόμη και από πιθανή αποδοκιμασία που θα έφερνε κάποια αποκάλυψη του Ερντογάν για τον Τραμπ, το πρόσημο θα είναι θετικό για τον Τραμπ ο οποίος βλέπει κυριολεκτικά, σαν ”παιχνίδι” τις σχέσεις του με τους ομολόγους του παγκοσμίως.
Η Τουρκία θα υποφέρει οικονομικά και έχοντας κατά νου τα προαναφερθέντα μοτίβα του Αμερικανού προέδρου, δε θα μας κάνει καμία εντύπωση ακόμη και διαταγή εμπλοκής των ΗΠΑ υπέρ των Κούρδων που μέχρι λίγο πριν θα θεωρούνταν fake news καθώς φαίνεται πως οι ΗΠΑ μετακινούνται από την περιοχή. Πάνω από κάθε άτομο, όσο ιδιόρρυθμο και αν είναι, βρίσκονται κάποιοι άξονες της πολιτικής. Το μεγάλο ”σχέδιο” της περιοχής χωράει την Αμερική και τη Ρωσία.
Ο χρήσιμος ηλίθιος της περίπτωσης, η Τουρκία, λόγω βαρβαρισμού θα υποστεί κόστος και συνέπειες που ούτε καν θα της αναλογούν καθώς στη Συρία, δεν έχει ευθύνες μόνο η Τουρκία. Ωστόσο, η δουλειά του χρήσιμου ηλίθιου στην ιστορία, αυτόν τον σκοπό είχε διαχρονικά. Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί τόσο ως κομμάτι του Ελληνισμού αλλά και ως ανθρωπότητα, είναι το τι μέλλει γενέσθαι με την Τουρκία συνολικά.
Τέλος, ένα ακόμη κρίσιμο ερώτημα: Όσες κυρώσεις και αν επιβάλλει η Αμερική, όσες απαγορεύσεις πωλήσεων όπλων και αν γίνουν εφεξής, θα αντιληφθούν οι σύμμαχοι και εταίροι μας με ποια χώρα έχουν να ”διαπραγματευτούν” η Ελλάδα και η Κύπρος; Μήπως η καλοδεχούμενη ”κοινωνικοποίηση” της Τουρκίας ξεκινά από την ενίσχυση της Ελλάδας και της Κύπρου;
(*) Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι Ph.D Cand στις Ελληνοαμερικανικές Σχέσεις, Συντονιστής Παρατηρητηρίου Ανατολικής Μεσογείου (ΤΟΡΕΝΕ-ΙΔΙΣ)
Θα ξεσπάσει όλο το πολιτικό σύστημα εναντίον της Τουρκίας; Οι ΗΠΑ σε πρωτοφανή κρίση…