Πατέρα μεγάλωσα… Γύρνα να δεις μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα, γαλήνεψε η θάλασσα
Φωτογραφία από το ανθοπωλείο Βοβουδάκη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Μου γράφεις για τ’ αστέρι στην πλώρη που είχες δει και στ’ άγνωστα τα μέρη τα βράδια σ’ οδηγεί. Κι εγώ φυλάω τ’ αστέρι στο γράμμα σου κρυμμένο βήμα – βήμα, να μου δείχνει να πηγαίνω. Και να ‘μαι μεγάλωσα κι άλλαξα, κύμα – κύμα να γυρίσεις περιμένω.
Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα, εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δε σε γνώρισα. Γύρνα να δεις μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα μη φοβάσαι όλα πέρασαν πια, γαλήνεψε η θάλασσα.
Μου λες για την Ινδία, για χώρες μακρινές διαβάζεις, «Καβαδία» στη βάρδια σου και κλαις. Σε μια φωτογραφία σε βλέπω καθισμένο στο λιμάνι στη Σαγκάη κουρασμένο. Το βλέπω , μεγάλωσες κι άλλαξες στο λιμάνι γύρνα πάλι, περιμένω.
Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα, εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δε σε γνώρισα. Γύρνα να δεις μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα, μη φοβάσαι όλα πέρασαν πια, γαλήνεψε η θάλασσα…»
- Ένα γράμμα που είχε γράψει ο Γιάννης Κότσιρας μικρός , στον πατέρα του που ήταν ναυτικός, ασυρματιστής συγκεκριμένα και δεν το έστειλε ποτέ… το 1998 έγινε τραγούδι, που δεν κατάφερε σχεδόν ποτέ να ερμηνεύσει ζωντανά, αφού κάθε φορά όπως ο ίδιος αποκάλυψε ο κόμπος στο λαιμό ανεβαίνει.. ο ίδιος κόμπος, που ανεβαίνει στο λαιμό κάθε ανθρώπου που θυμάται το πόσο του έλειπε ή του λείπει ο πατέρας του….
Είτε γιατί ο πατέρας ,είναι/ήταν ναυτικός ή μετανάστης για να στέλνει χρήματα, στην οικογένεια του, για να μην λείπει κανένα υλικό αγαθό σε αυτή.. Είτε γιατί ο πατέρας εγκατέλειψε, είτε γιατί η μητέρα δεν του επέτρεπε να δει το παιδί.. Είτε γιατί δεν κατάφερε να τιθασεύσει το πάθος του. Ή γιατί βρίσκεται στη φυλακή για χρέη ή γιατί δεν είχε χρήματα για να πληρώσει τη διατροφή του παιδιού του.. είτε γιατί σκοτώθηκε στον πόλεμο, είτε γιατί δολοφονήθηκε… όποιος κι αν είναι ο λόγος της απουσίας, ένα παιδί πάντα χρειάζεται τον πατέρα του όπως ακριβώς και τη μητέρα του κι αυτό είναι κάτι που πάντα θα πονάει…
Ακόμα και τώρα που μεγάλωσες κι εσύ μπαμπά, κι ας μη με θυμάσαι… ίσως και να είμαι μια εικόνα ξεθωριασμένη στο δικό σου, το μυαλό κι οι γιατροί το λένε αλτσχάιμερ. Μα το ξέρω πως με θυμάσαι. Μπορεί το πρόσωπο μου, να μην το αναγνωρίζεις αλλά αναγνωρίζω τα συναισθήματα σου, κάθε φορά που με βλέπεις.. Το χάδι σου είναι ακριβώς το ίδιο, απαλό και τρυφερό… όπως τότε που σκούπιζες εσύ τα δικά μου, δάκρυα και μου έλεγες πως έχω τον πιο δυνατό μπαμπά στον κόσμο και πως δε θα αφήσεις κανέναν και ποτέ στον κόσμο να μου κάνει κακό. Αυτά σκέφτομαι τις στιγμές που σε ταΐζω και σου εξηγώ τον κόσμο, αυτόν που μου έμαθες εσύ κάποτε.. όταν κρυφοκοίταζα από το παράθυρο και περίμενα τη στιγμή που θα σχολάσεις, για να με πας για παγωτό, για να τρέξω στην αγκαλιά σου και να νοιώθω πως μπορώ ακόμα και ν’ αγγίξω τον ουρανό…
- Μεγάλωσα πατέρα…κι ακόμα δεν ήρθες. Ακόμα περιμένω. Μα μέσα μου σε συγχώρεσα, δεν σου κρατάω πια θυμό… τόσα ήξερες, τόσα έπραξες… τόσα ήξερε κι η μαμά, που μας παράτησε και μας μεγάλωσες μόνος.. Ήσουν και μάνα και πατέρας.. μας έκλεινες πάντα στην αγκαλιά σου, και μέσα σ΄ αυτήν ακουμπούσαμε κι ακουμπάμε ακόμα τα «πάντα», πόνο, δάκρυα, γέλια, χαρές..
Πατέρα μεγάλωσα, κι ας είμαι μακριά.. κι ήσουν πάντα ο τύραννος μου, αυτός που με κακοποιούσε, ήσουν όμως αυτός που με πείσμωσε να θέλω κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη/ος… να βελτιώνομαι και να είσαι για μένα το «πρότυπο» που έπρεπε να αποφύγω… γι αυτό και σήμερα έχω τη δικιά μου οικογένεια, μια χαρούμενη κι αγαπημένη οικογένεια, αφού μέσα από εσένα ήξερα τι δεν θα έπρεπε να κάνω… Μεγάλωσα πατέρα, κι έγινα ο άνδρας που δεν πίστεψες στιγμή πως θα γίνω, αυτός που φιλάνε συνεχώς τα παιδιά του και στο πρόσωπο του, βλέπουν μόνο μία λέξη, που δεν είναι άλλη από την «αγάπη»… Μεγάλωσα αλλά μου είσαι, ακόμα απαραίτητος.. και τώρα που μεγάλωσα θέλω να σου πω πως, απελευθερώθηκα… πέταξα τα βαρίδια από πάνω μου και κάθε φορά που συναντάω ένα παιδί στο δρόμο και ξέρω πως αυτό ζει μακριά από τον μπαμπά του, του λέω πως τον συνάντησα και πως μου είπε ότι το αγαπάει πολύ… αυτό ακριβώς, που ήθελα να ακούσω κι εγώ κάποτε.. πως μ’ αγαπάς…
Χρόνια πολλά μπαμπά!
Χρόνια πολλά σε όλους του μπαμπάδες του κόσμου. Τόσο σήμερα όσο και κάθε μέρα… είστε και θα είστε απαραίτητοι…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
«‘Ένας είναι ο εχθρός», ο Μενέντεζ: Όταν το ΑΚΕΛ θυμάται πως θα πρέπει να κάνει… αντίσταση