Προεκλογικές “εκδρομές”: Γιατί πας σε ξένα σπίτια με άδεια χέρια; Πως φτάνει ο πολιτικός στη νίκη

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Συγχαρητήρια στα “Τετράδια”: Τριπλό αφιέρωμα στην τουρκική εισβολή και στην κατοχή της Κύπρου με κείμενα σημαντικών συγγραφέων

Παραλήρημα Ερντογάν εναντίον ΗΠΑ: Αντί να κατηγορεί την Τουρκία, να κοιτάξει τη Γάζα και να σταματήσει να στηρίζει το Ισραήλ, ισχυρίζεται [video]

Καταπέλτης εναντίον του νεοσουλτάνου, αλλά και του Λευκού Οίκου: Δεν μπορούν να προσφέρουν τριαντάφυλλα σε κάποιον που υποστηρίζει τη Χαμάς, λέει ο Ρούμπιν

Μελέτη-Ανάλυση:
Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ* – Νέα Υόρκη

Πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια, κι ενώ βρισκόμασταν δυο χρόνια πριν τις (κάποιες) εκλογές, είχα ετοιμάσει παγκύπριο πρόγραμμα επισκέψεων για συγκεκριμένο πολιτικό της Κύπρου. Όταν του το έδωσα, μόνο που δεν με “έβρισε”!

• “Μα επέλλανες” (τρελάθηκες); Μου λέει! Και συνεχίζει: “Οι εκλογές είναι σε δυο χρόνια”! “Ακριβώς”, απάντησα. “Σημασία έχει να ρωτήσουμε τον κόσμο τι θέλει τώρα και να προσπαθήσουμε (όσο μπορούμε) να βοηθήσουμε, να ικανοποιήσουμε αυτόν τον  κόσμο που θα θέλεις/τε (μετά) να σε/σας (ξανά)ψηφίσει”.  Ειδικά για ήδη εκλεγμένους πολιτικούς, αυτό είναι κανόνας. Όμως, ακόμη και ένας νέος πολιτικός που αποφασίζει να μπει στην πολιτική αρένα, οφείλει να ξέρει, οφείλει να έχει ήδη “κάνει”!

Κάποτε, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90, αποτελούσε το υπ’ αριθμόν ένα χάρισμα για έναν πολιτικό να μιλά και να μαγεύει το πλήθος. Ένα πλήθος που πήγαινε σε συλλαλητήρια, συνέδρια,  τσάγια, κ.λ.π. για να τον ακούσει. Σήμερα, μια “ομιλία” από μόνη της, όπως επίσης και τα (συχνά, υπέρογκα) ποσά που δαπανώνται για προβολή, πολλές φορές επιφέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα.

Αυτό δεν το λέω εγώ, αυτό το λένε έρευνες (συμπεριλαμβανομένων και κάποιων που προσωπικά έχω διεξάγει σε ΗΠΑ, Σκανδιναβικές χώρες αλλά και Κύπρο). Φανταστείτε σήμερα, ένα 18-χρόνο Κυπριόπουλο που μεγαλώνει με μια συσκευή ανά χείρας, να του αναλύσεις τα περί ΑΟΖ! (Α ρε Ντενκτάς τι μας έκανες: “Το Κυπριακό θα λυθεί όταν οι νεότερες γενιές ξεχάσουν και όταν φύγουν οι “παλιοί”)!

Πιο εύκολα πας στο διάστημα!

• Παράδειγμα 1, ΗΠΑ 2018

 Ο Bob Hugin, αντίπαλος του γερουσιαστή της Πολιτείας του New Jersey,  Bob Menendez, στις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ, ξόδεψε εκατομμύρια για προβολή, μιλώντας στο “κουτί” (TV) και κατηγορώντας τον φιλέλληνα γερουσιαστή για διάφορα.

Λάθος (του) πρώτο: Εσύ κύριε Hugin, τι προσφέρεις στους πολίτες του New Jersey;

Λάθος (του) δεύτερο: Πως κατηγορείς κάποιον που αθωώθηκε με νόμο;

Λάθος (του) τρίτο: Με αυτά τα εκατομμύρια που “ανάγκασες” τον μέσο Αμερικανό να σε “βλέπει” και να κάνει zapping (επειδή του έσπασες τα νεύρα), πόσα έργα θα μπορούσες να κάνεις για το καλό του (και να τα προβάλεις, αφού το θες τόσο);

Αποτέλεσμα: Ο Bob Menendez ξανακέρδισε την εκλογή του ως γερουσιαστής (και φίλος, ένθερμος υποστηρικτής της Κύπρου και της Ελλάδας).

• Παράδειγμα 2 – Κύπρος 2012

 “Σταμάτα να κατηγορείς τον αντίπαλο. Επικεντρώσουμε στο τι έργα έκανες”. Ο συγκεκριμένος πολιτικός, για ένα μήνα “άντεξε” και το έπραξε, με το ποσοστό της διαφοράς (βάσει των δημοσκοπήσεων) να έχει μειωθεί στο 2% (περιθώριο στατιστικού λάθους!).

Την τελευταία βδομάδα πριν τις εκλογές, “αποφάσισε” να επιτεθεί πάλι με “κατηγορίες”. Κάτι τέτοιο μοιάζει με εθισμό, μιας και ο περίγυρος “σεληνιάζεται” αλλά ο περίγυρος του περίγυρου (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων) απωθείται.

Όπως θα έχετε μαντέψει,  ο Κύπριος αυτός πολιτικός είχε την ίδια τύχη με τον Bob Hugin, χάνοντας καθαρά.

• Παράδειγμα 3 – ΗΠΑ 2016

Πριν τις Προεδρικές εκλογές Νοεμβρίου, οι εφημερίδε; New York Times, Wall Street Journal και άλλα  ΜΜΕ “βομβαρδίζουν” τον Donald Trump, δίνοντας “άλλοθι” στη Hillary Clinton. Όμως, το ερώτημα παρέμεινε για την τελευταία:

Όσα “λέει”, μπορεί ο κόσμος να την εμπιστευτεί ότι θα τα κάνει; Μπορεί μεν να έπεισε 2 εκ. Αμερικανούς περισσότερους, όμως ο Τραμπ έπεισε εκείνους που έπρεπε να πείσει για να κερδίσει (target audience). Οι Αμερικανοί ψήφισαν “αλλαγή”, όποια κι αν θα ήταν αυτή!

Με βάση το παράδειγμα 3, θέτω ένα ερώτημα σε αρκετούς φίλους (υποψήφιους) πολιτικούς στην Κύπρο:

Θεωρείτε ότι ο Τραμπ γύρισε τα “καντούνια” των ΗΠΑ (βλέπε Αγρό, Πλάτρες, Κοκκινοχώρια, κ.ά.); Αν έκανε κάτι τέτοιο, δεν θα τον έφταναν ούτε δέκα ζωές. Λίγο μετά τις εκλογές, σε συνέντευξη του στο (Politico, 2017) είπε:

“Χωρίς τα social media δεν θα ήμουν εδώ”!

Και επειδή στην Κύπρο ακόμη δεν καταλάβαμε τη σημασία και τη βαρύτητα τους (χρησιμοποιώντας τα, οι πλείστοι, ως ένα είδος καφενείου), αναφέρω όσα είπε ο Ντόναλντ Τραμπ:

Μέσα από τους 123 εκατομμύρια followers των λογαριασμών μου (το 2017):

• 1) Ερευνώ τις ανάγκες του λαού μας
• 2) Μπορώ να απαντώ στα ΜΜΕ που με πολεμούν
• 3) Έχω επαφή με τον κόσμο καθημερινά

κ.ο.κ.

Τα πιο πάνω επιβεβαιώνονται από διάφορες έρευνες:

• α) Ο κόσμος θέλει να έχει ενεργό ρόλο (social media) και όχι παθητικό (media, ομιλίες και διαφήμιση)
• β) Ο κόσμος μπούχτισε με τις αλληλοκατηγορίες, θέλει έργα
• 3) Ο κόσμος μπούχτισε με τα “θα”, θέλει πράξεις

Όσο κι αν στον έξω κόσμο φαίνεται “τρελό”, ως παράδειγμα, να αναφέρω την επιμονή Τραμπ στο χτίσιμο τοίχους με το Μεξικό. Κάτι τέτοιο, οτιδήποτε άλλο από τρελό είναι για τον μέσο Αμερικανό, που ακόμη φοβάται πως οι δίδυμοι πύργοι θα πέσουν πάνω του (από τρομοκρατική ενέργεια).

Τα τείχη (θα) του παρέχουν ένα αίσθημα ασφάλειας. Και η επιμονή Τραμπ για τα τείχη είναι “πράξη”, όχι λόγια. Μέχρι και η κυβέρνηση “έκλεισε” για έναν σχεδόν μήνα, μετά την άρνηση των Δημοκρατικών να εγκρίνουν το κονδύλι για τα τείχη. Και τα πλείστα πράγματα που κάνει σε σχέση με τους μετανάστες έχουν έναν και μόνο άξονα-μήνυμα: “Η ασφάλεια ΣΑΣ είναι η προτεραιότητα μου ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ!”.

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που δείχνουν την αλλαγή που έχει επέλθει στην πολιτική επικοινωνία, ειδικά με την είσοδο του 20ού αιώνα. Όμως, θα κλείσω όπως ξεκίνησα, φέρνοντας ένα παράδειγμα που δίνω ως (τελική) άσκηση στους φοιτητές που διδάσκω Στρατηγική:

“Στο χέρι σας κρατάτε ένα κινητό (ή  υπολογιστή). Κατ’ ακρίβεια, στο χέρι σας κρατάτε τον κόσμο όλο. Τι μπορείτε να κάνετε για να αλλάξετε αυτόν το κόσμο (προς το καλύτερο);”

• Μπορείτε πολλά!

Εδώ είναι η “μαγκιά”! Να δημιουργήσεις την ιδέα (Create), να ενημερώσεις τον κόσμο για την ιδέα (Inform) και να υποστηρίξεις την ιδέα με σθένος (Support)*. Καλές οι εκδρομές για αναψυχή αλλά όχι για συλλογή ψήφων (πλέον). Κι αν ανησυχείς για τη γιαγιά Μαρία στον Πεδουλά, που ίσως, όταν ακούει για wi-fi (γουάι-φάι) να το εκλαμβάνει ως φαῖ (φαγητό), τότε μια άλλη έρευνα που αφορά τον Τραμπ δίνει την απάντηση:

• Τα ΜΜΕ ακολουθούν πλέον τους 140 χαρακτήρες του Twitter του Προέδρου. Κατ’ επέκταση, αν η ιδέα σου έχει “μαγκιά” που θα ικανοποιεί τον κόσμο, μέσα από Δημιουργία, Ενημέρωση και Υποστήριξη (CIS Model*), τότε, το ΡΙΚ (και τα άλλα ΜΜΕ) θα “αρπάξει” την ιδέα σου και θα την προβάλει στο δελτίο των 8 που θα καθίσει η γιαγιά Μαρία και ο μάστρε Αντρέας να δουν τα “νέα” (όπως τότε, που περίμεναν τους “ασπρόμαυρους” Φρύνη Παπαδοπούλου και Αντρέα Κουκκίδη).

Η “μαγκιά” είναι στην “Ιδέα” ΕΚΕΙΝΗ που θα εφαρμόσεις στην πράξη (όχι στα λόγια), που θα είναι “διαφορετική” και κυρίως, που θα είναι προς όφελος αυτού του ταλαίπωρου πολίτη.

Θα πήγαινες ποτέ σε ξένο σπίτι με άδεια χέρια;  Δεν νομίζω! Στα χωριά γιατί πας με άδεια χέρια;

Νίκος Αντωνιάδης
Καθηγητής Μάρκετινγκ & Στρατηγικής
Συντάκτης ikypros.com & LA Voice

Υ.Γ. Να πηγαίνεις στα χωριά. Αλλά ξεκίνα την επόμενη των εκλογών, όχι την παραμονή, ακόμη κι αν δεν εκλεγείς. Πριν τις εκλογές, θύμισε τους τι έκανες και όχι τι “θα” κάνεις. Πήγαινε με γεμάτα χέρια!

* CIS Model by Nicos Antoniades: “Packaging Government Ideas to Achieve Citizen Satisfaction and Loyalty: Creating, Informing, and Supporting”. Award-winning presentation, University of Greenwich, London, March 2019.

Η ανάποδα τοποθετημένη σημαία της Κύπρου στον ΟΗΕ: Ο περίεργος ρόλος του Γκουτέρες