Μένω στη λεωφόρο όπου γίνονται οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Παρίσι. Τα παιδιά μου έμαθαν τη γαλλική λέξη για τις διαδηλώσεις (manif) σε ηλικία τεσσάρων ετών.
Μερικές φορές ο δρόμος είναι τόσο γεμάτος με διαδηλωτές, ώστε δυσκολεύεσαι να ανοίξεις την μπροστινή πόρτα. Το περασμένο Σάββατο, όμως, βγήκα προσεκτικά έξω και είδα μόνο μερικές εκατοντάδες άτομα ντυμένα με κίτρινα γιλέκα. Αργότερα είδα στην τηλεόραση τα δακρυγόνα και το σπρωξίδι στα Champs-Elysses. Η εναέρια κάμερα όμως αποκάλυψε ότι η λεωφόρος ήταν σχεδόν άδεια. Φίλοι στο εξωτερικό ρωτούσαν αν είμαστε ασφαλείς. Ημασταν: πέρασα το μισό Σαββατοκύριακό μου παρακολουθώντας τα παιδιά μου να παίζουν μπάλα.
Γύρω στα 10.000 «Κίτρινα Γιλέκα» διαδήλωσαν στο Παρίσι και 125.000 σε όλη τη Γαλλία, ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Την ίδια ημέρα, διπλάσιοι άνθρωποι διαδήλωσαν στο Παρίσι και άγνωστος αριθμός σε 120 πόλεις κατά της κλιματικής αλλαγής. Μαντέψτε ποια διαδήλωση προβλήθηκε στα μέσα ενημέρωσης.
Μετά το 2016, εμείς οι δημοσιογράφοι αισθανθήκαμε ενοχές επειδή αγνοήσαμε τα προάστια που έβραζαν. Η άποψη που πλέον κυριαρχούσε ήταν ότι ο Τραμπ και το Brexit αποτελούν την εκδίκηση εκείνων που από οικονομική άποψη «έμειναν πίσω» (left behind). Η ιδέα αυτή ήταν πάντα αμφίβολη. Οι ψηφοφόροι του Τραμπ το 2016 είχαν υψηλότερο μέσο εισόδημα από εκείνους της Χίλαρι. Σε ποσοστό άνω του 90%, επίσης, είχαν ψηφίσει Ρεπουμπλικανούς το 2012. Οι πρώην Δημοκρατικοί ψηφοφόροι των παλιών βιομηχανικών περιοχών των μεσοδυτικών πολιτειών ήταν ένα μικρό κομμάτι μόνο του μωσαϊκού του Τραμπ.
Κι όμως, οι ηγέτες τους λένε ότι πρόκειται για τον «λαό» κατά της «ελίτ» (λες και τα 65,9 εκατομμύρια των Αμερικανών που ψήφισαν την Κλίντον ήταν η ελίτ και όχι ο λαός). Τα μέσα ενημέρωσης αποδέχονται αυτό το πλαίσιο. Και παρέχουν μεγαλύτερη κάλυψη στα κινήματα αυτά επειδή χρησιμοποιούν ή απειλούν να χρησιμοποιήσουν βία.
Ίσως όμως τα λαϊκιστικά κινήματα να αποτελούν το παρελθόν, όχι το μέλλον. Στις ενδιάμεσες εκλογές του περασμένου μήνα, οι Ρεπουμπλικανοί έχασαν τη λαϊκή ψήφο στη Βουλή των Αντιπροσώπων με διαφορά 8,6%. Ηταν η μεγαλύτερη ήττα για κόμμα της πλειοψηφίας από το 1942. Οι δημοσκοπήσεις στη Βρετανία δείχνουν ότι οι περισσότεροι πολίτες αντιτίθενται πλέον στο Brexit. Και η υποστήριξη προς την ΕΕ είναι η υψηλότερη σε όλη την Ευρώπη από το 1983.
Η νέα εμμονή με τους λευκούς της εργατικής τάξης είναι παραπλανητική. Αν ανησυχείτε για τη φτώχεια, κοιτάξτε τους πολύ φτωχούς μη λευκούς. Αν θέλετε να εντοπίσετε κινήματα του μέλλοντος, στραφείτε προς τους Πράσινους.
Η έμφαση στην οργή των λευκών της εργατικής τάξης, τέλος, υπερτονίζει τη συνολική οργή. Με τις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες πλουσιότερες από ποτέ, το προσδόκιμο ζωής υψηλότερο από ποτέ (εκτός από τις ΗΠΑ), την εγκληματικότητα να μειώνεται διαρκώς τις τελευταίες δεκαετίες και το κλίμα να εξακολουθεί να είναι ακόμη αποδεκτό, οι περισσότεροι άνθρωποι – και όχι μόνο η «ελίτ» – ίσως να είναι τώρα ευχαριστημένοι με το στάτους κβο.
(*) Ο Σάιμον Κούπερ είναι αρθρογράφος των Financial Times – (Πηγή: Financial Times via ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Η επιχείρηση ξεριζωμού του Ελληνισμού της Β. Ηπείρου: Τα ένοχα αλβανικά μυστικά στη Χειμμάρα