Κοιτάξτε ποιος μιλά: Ο “υπερασπιστής των καταπιεσμένων” Ερντογάν είναι το νέο ανέκδοτο…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

O Γενικός Εισαγγελέας της Κύπρου καταχώρισε αίτηση στο δικαστήριο για απόλυση του Γενικού Ελεγκτή

Aναμένεται καταχώρηση αιτήματος από τη Γενική Εισαγγελία στο Ανώτατο Δικαστήριο της Κύπρου για παύση του Γενικού Ελεγκτή

Eυγνωμοσύνη των ΗΠΑ προς την κυβέρνηση της Κύπρου για την ανθρωπιστική βοήθεια: Αρχές Μαΐου θα ολοκληρωθεί η προβλήτα στη Γάζα

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ 

Με τον Ταγίπ Ερντογάν να πρωτοστατεί και τους αυλικούς του να ακολουθούν κατά πόδας -με επικεφαλής τον Μελβούτ Τσαβούσογλου- οι Τούρκοι ξέσπασαν υστερικά και συντονισμένα κατά του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

• Τον κατηγορούν ως σφαγέα και καταπιεστή των Παλαιστινίων, ως δολοφόνων βρεφών, ενώ στο πρόσωπό του κατηγορούν συλλογικά τους Εβραίους του Ισραήλ και οι οποίοι, κατά τον ισλαμιστή ηγέτη, πρέπει να εισπράξουν ένα μάθημα.

Το τελευταίο ξέσπασμα του Ταγίπ εκδηλώθηκε στις 22 Δεκεμβρίου σε ομιλία του σε εκδήλωση οργάνωσης της Τουρκικής Νεολαίας στην Πόλη. Δήλωσε:

“Οι Εβραίοι στο Ισραήλ κλωτσούν αυτούς που βρίσκονται στο έδαφος. Στην πραγματικότητα δεν κλωτσούν μόνο άνδρες αλλά γυναίκες και παιδιά όταν πέσουν στο έδαφος. Αάλλα εμείς ως Μουσουλμάνοι θα αντιμετωπίσουμε αυτούς του ανθρώπους, αν έχουν το θάρρος να μας αντιμετωπίσουν, και θα τους διδάξουμε ένα μάθημα”. (Προφανώς η επιλεκτική μνήμη του Ταγίπ δεν του επέτρεψε να θυμηθεί το μάθημα που αυτός εισέπραξε, προκαλώντας το Ισραήλ το 2010 στην υπόθεση Μαβί Μαρμαρά).

• Αυθημερόν του απάντησε ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός λέγοντάς του πως αυτός και η χώρα του δεν είναι σε θέση να παραδίδουν μαθήματα ηθικής στο Ισραήλ. Του είπε: “Ο Ερντογάν -που κατέχει τη βόρεια Κύπρο, ο στρατός του οποίου σφαγιάζει γυναίκες και παιδιά στα Κουρδικά χωριά μέσα και έξω από την Τουρκία- οφείλει να μην παραδίδει μαθήματα στο Ισραήλ.”

Ενοχλημένος ο Ερντογάν επανήλθε δριμύτερος κατηγορώντας το Ισραήλ πως εξασκεί “κρατική τρομοκρατία” (πριν, στις 15 Δεκεμβρίου παρομοίωσε το Ισραήλ με τη Ναζιστική Γερμανία) και αυτοπροσδιορίστηκε ως υπερασπιστής των καταπιεσμένων.

Δήλωσε χαρακτηριστικά, σε εκδήλωση στην Πόλη: “Ο Ερντογάν είναι η φωνή των καταπιεσμένων και εσείς (o Νετανιάχου) είστε η φωνή των καταπιεστών”. Και συνέχισε: “το Ισραήλ δεν έχει κανένα δικαίωμα να κατηγορεί κανέναν χωρίς να λογοδοτεί για τα δικά του εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, σφαγές και καταστροφή”.

Τον Ερντογάν ακολούθησε ο Τσαβούσογλου, χαρακτηρίζοντας μεταξύ άλλων τον Νετανιάχου ως “σφαγέα νηπίων”, μια φράση με βαρύ ιστορικό συμβολισμό που παραπέμπει όχι μόνο στη Σταύρωση, αλλά και σε αντισημιτικούς μύθους του μεσαίωνα για δολοφονίες βρεφών από Εβραίους και μακάβριες τελετές. Μαζί με το συλλογικό αντιεβραϊκό ξέσπασμα στον τύπο, είχαμε και τα “Μεχμετζίκ” που προσβλήθηκαν με τον χαρακτηρισμό τους ως “κατακτητή”. Από την Κύπρο μέχρι το Ιράκ και Συρία, διεξάγουν “ειρηνευτικές επιχειρήσεις” και όχι πολέμους και σφαγές, διακήρυξαν βαθειά ενοχλημένοι οι Τούρκοι πασάδες.

Οι ψυχίατροι χρησιμοποιούν μια περίτεχνη φράση για να ερμηνεύσουν συμπεριφορές και αυτοπροσδιορισμούς όπως αυτών που ακούμε καθημερινά από τον Ερντογάν και τους Τούρκους, ως προς την “ιστορία” τους και την συναφή “παγκόσμια αποστολή τους” ως ειρηνευτές. Αποκαλούν το φαινόμενο αυτό “γνωστική ασυμφωνία” (“cognitive dissonance”).

• Όπως σημειώνει ο Χρήστος Ιακώβου, “η γνωστική ασυμφωνία λειτουργεί ως άλλοθι για να επιτρέπει στους ανθρώπους να πείθουν εαυτούς ότι δεν υπάρχει κανένα λάθος με τις πεποιθήσεις τους και ότι αυτό που πιστεύουν είναι δόγμα, αφού μόνο η σκέψη για την προοπτική αλλαγής είναι ανησυχητική έως καταστροφική.” Mε πολιτικούς όρους μιλάμε για οργουελιανές εκλογικεύσεις και συναφείς πολιτικές συμπεριφορές που ο Τζιώρτζ Όργουελ εύστοχα ονόμασε, “doublespeak” και “doublethink” στο δυστοπικό του έργο 1984.

Μέσα από αυτή τη θέαση, ο πόλεμος γίνεται ειρήνη, η ειρήνη πόλεμος, οι επιδρομείς είναι οι αμυνόμενοι, οι αμυνόμενοι γίνονται τρομοκράτες, οι τρομοκράτες πολεμιστές ειρήνης, σκοτώνονται αθώοι για να σωθούν αθώοι- αυτό το λένε παράπλευρες απώλειες- και όλα για την επίτευξη μιας βίαιης και διαρκούς ειρήνης -“permanent war for permanent peace”- είναι το σύνθημα. Είναι μέσα από αυτό το πρίσμα που είναι κατανοητή η συμπεριφορά του Ερντογάν και των ομοϊδεατών του σήμερα, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή.

• Οι Έλληνες γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις γενοκτονικές πρακτικές των Τούρκων και, μαζί, τις οργουελιανές τους εκλογικεύσεις. Το ίδιο οι Αρμένιοι. Το ίδιο και οι Κούρδοι. Υπάρχει όμως και μια άλλη κοινότητα που υπέφερε και υποφέρει τα ίδια στα χέρια των Τούρκων, και της οποίας η ιστορία είναι γενικά άγνωστη. Αυτή είναι η θρησκευτικά ιδιόμορφη κοινότητα των Αλεβιτών που αριθμούν, συντηρητικά, το ένα τρίτο του πληθυσμού της Τουρκίας. Εθνοτικά αποτελούνται κυρίως από Κούρδους, Τούρκους και Άραβες, με τους πρώτους να πλειοψηφούν. Κυριαρχεί όμως η θρησκευτική τους ταυτότητα.

Οι Αλεβίτες δεν είναι ορθόδοξοι, δηλ. σουννίτες μουσουλμάνοι, όπως είναι η Τουρκική πλειοψηφία. Οι Τούρκοι τους θεωρούν Σιίτες, όπως είναι οι Ιρανοί. Οι Αλεβίτες επηρεάζονται από τον Σιιτισμό ως οπαδοί του Άλι, αλλά δεν ταυτίζονται με αυτόν. (Έχουν επίσης κοινά στοιχεία με τους Αλαουίτες της Συρίας αλλά δεν ταυτίζονται ούτε με αυτούς).

Με τους ορθόδοξους σουννίτες διαφέρουν σημαντικά. Δεν τηρούν παρα μόνο ένα από τους πέντε πυλώνες του Ισλάμ – αυτό για τις αγαθοεργίες. Δεν έχουν τζαμιά αλλά περιορισμένο αριθμό οίκων λατρείας- όπου τους επιτρέπεται. Εκεί συμμετέχουν και γυναίκες με μουσική και χορούς. Δεν προσεύχονται καθημερινά και δεν πάνε στη Μέκκα.

Στην Τουρκία είναι δαιμονοποιημένοι -κατηγορούνται, μεταξύ άλλων, και για ερωτικά όργια στους οίκους λατρείας- και θεωρούνται καφάρ, δηλ. άπιστοι.

• Στον 20ο αιώνα, από το 1921, καταγράφονται δέκα τουλάχιστον περιπτώσεις σφαγών Αλεβιτών, μερικές εκ των οποίων υπήρξαν και γενοκτονικές. Προπολεμικά οι σφαγές οργανώθηκαν από το κράτος (1921, 1930, 1937, 1938). Μεταπολεμικά έγιναν από σουννίτες και Γρίζους Λύκους, αλλά με τη καθοδήγηση του “βαθέως κράτους”- του derin devlet. Η ακολουθούμενη μέθοδος (modus operandi) ήταν ακριβώς η ίδια των Σεπτεμβριανών του 1955 στην Πόλη και του 1958 και του 1961-62, στην Κύπρο.

Δηλαδή με οργανωμένες προβοκάτσιες και με τον εξαγριωμένο όχλο- κάτω από τα άγρυπνα μάτια του κράτους- να δολοφονεί, να λεηλατεί και να πυρπολεί: 1978 Malatya, 1978 Sivas , 1978 Maras, 1980 Corum, 1993 Sivas, 1995 Gazi.

Γράφω τις περιπτώσεις των σφαγιασμών με λατινικούς χαρακτήρες. Αυτό για τη διευκόλυνση όποιων ενθιαφέρονται για περαιτέρω έρευνα, διασταύρωση και επισταμένη μελέτη διαχρονικών συμπεριφορών του κάθε Ερντογάν και του κάθε υπερασπιστή και θιασώτη – και των ενεργούμενών τους- μιας τουρκικής ειρήνης στην περιοχή μας.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Τουρκία, ένα κράτος-ταραξίας: Η στρατηγική της έντασης με Ελλάδα τείνει να θρέφει την Τουρκία;