Το «έθιμο των ημερών» θέλει αγορά λαχείων, παίγνια πολλών ειδών, και επιδόσεις στοιχημάτων, και όλα αυτά …για το καλό του χρόνου –σπουδαία η «δικαιολογία»!..
Αυτή η συγκυρία μου δίδει την ευκαιρία να μεταδώσω στους αναγνώστες της στήλης σταθερές σκέψεις και θέσεις μου γύρω από τη «θεωρία των παιγνίων», που ίσως φανούν χρήσιμες στον αναγνώστη.
Έτσι λοιπόν και με τούτη την προδιάθεση και αφού οι ημέρες αυτές κυριαρχούνται από διαφόρων λογής παίγνια ας σκύψουμε στα παρακάτω:
Προσφάτως γίνεται μια εκτεταμένη προσφυγή στη «θεωρία παιγνίων» (game theory). Η θεωρία αυτή έχει εισβάλει σε μια σειρά από επιστήμες, όπως είναι η οικονομία, η κοινωνιολογία, η πολιτική επιστήμη, αλλά και η νομική!..
Βεβαίως η πρώτη παρατήρηση που μπορεί να γίνει στο ζήτημα της πολιτικής, είναι ότι η θεωρία των παιγνίων δεν μπορεί να αποτελεί ασφαλές «μοντέλο», καθόσον κατά κανόνα η μια πλευρά γνωρίζει περίπου ή ακριβώς τις προθέσεις της άλλης. Και αυτό με αποστασιοποιεί κατ’ αρχήν στο κατά πόσο η θεωρία αυτή μπορεί να επηρεάζει την πολιτική ή να εφαρμόζεται στην πολιτική.
Ωστόσο, είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν την εισαγωγή της «θεωρίας παιγνίων» και στην πολιτική. Υπ’ όψιν ότι η «θεωρία παιγνίων» ξεκίνησε ως κλάδος της οικονομικής επιστήμης (που επηρεάζει την πολιτική) με το ιστορικό βιβλίο των John von Neumann και Oskar Morgenstern με τίτλο «Theory of Games and Economic Behaviour». Η θεωρία δε αυτή έχει επιβραβευθεί στο επίπεδο της Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών, με το βραβείο Alfred Bernhard Nobel.
Ας προσεγγίσουμε τώρα το ζήτημα της «θεωρίας παιγνίων» με τη διαπραγμάτευση που γίνεται σε κάποια ιστορική φάση σε διακρατικό επίπεδο. Ήτοι, ας δούμε τη διαπραγμάτευση μεταξύ δύο Κρατών ή μεταξύ Κράτους και Διεθνούς Οργανισμού.
Στην περίπτωση αυτή έχουμε παίγνιο δύο παικτών (two-players-games). Με πολύ δυσκολία θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι η θεωρία παιγνίων μπορεί ad hoc να εφαρμοσθεί ως «μοντέλο» στην περίπτωση αυτή.
Και τούτο γιατί, σ’ αυτές τις διαδικασίες υπεισέρχονται διαφόρων τύπων παρεμβάσεις, ενώ κατά κανόνα είναι γνωστές οι διεθνείς σχέσεις, όπου υπεισέρχονται και άλλου «τύπου παρεμβάσεις».
Ωστόσο, για να μην απομακρυνόμαστε από τη «θεωρία παιγνίων», ως αναλογική εφαρμογή στις διεθνείς σχέσεις, ας δεχτούμε ότι και οι δύο παίκτες είναι ορθολογιστές και επιλέγουν στρατηγικές με σκοπό την επίτευξη του μεγαλύτερου οφέλους-χρησιμότητας (utility).
Οι αυτές αντιτιθέμενες θέσεις θα πρέπει να ισορροπήσουν εκεί όπου αυτός που επιδιώκει μεγιστοποίηση κερδών, θα συναντηθεί με αυτόν που επιδιώκει ελαχιστοποίηση της μέγιστης ζημίας του. Ουσιαστικά δηλαδή θα πρέπει να εξισορροπήσουν οι δύο αντιτιθέμενες πλευρές εκεί όπου και οι δύο ελαχιστοποιούν τη μέγιστη ζημία που μπορεί να υποστούν. Ο ακριβής νομικός όρος που αφορά στην ισορροπία αυτή είναι η Αρχή της Αναλογικότητας. Και πράγματι είναι μια λογική αντιμετώπιση μιας διαπραγμάτευσης.
Στη διαδικασία όμως όπου ιδιώτης πολιτεύεται ή λειτουργεί στο πλαίσιο της υπ´ όψιν θεωρίας , σημαίνει λογικώς ότι κατ’ αρχήν ακολουθεί με βάση κάποια κατανομή πιθανοτήτων στρατηγικές, ώστε να μεγιστοποιήσει το ελάχιστο προσδοκώμενο κέρδος του και να ελαχιστοποιήσει τη μέγιστη προσδοκώμενη ζημία του. Αυτό δε λαμβάνει χώρα ανεξαρτήτως των επιλογών της άλλης πλευράς η οποία σε περίπτωση που είναι από την έννομη τάξη ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ (π.χ. φορέας νόμιμου στοιχηματισμού), εξ αντικειμένου μένει αδιάφορη για τις επιλογές του ιδιώτη «παίχτη».
Στην τελευταία περίπτωση μπορεί να συντρέχουν και απόκρημνες ηθικές και υλικές καταστάσεις!..
Συνεπώς: στο επίπεδο των διεθνών ή διακρατικών σχέσεων η «θεωρία των παιγνίων» μπορεί να έχει κατ’ αρχήν κανόνες συμπεριφοράς με σεβασμό στην Αρχή της Αναλογικότητας. Στο επίπεδο όμως του «ιδιώτη παίχτη» τους κανόνες μπορεί να κληθεί να ερμηνεύσει η επιστήμη της ψυχολογίας και επί παράνομων καταστάσεων η επιστήμη του δικαίου, καθώς και η εγκληματολογία. Και ο …νοών νοείτω!
Υ.Γ. Το παρόν κείμενο γράφεται χάριν του «ιδιώτη παίχτη». Προσδοκίες όμως να επιδράσει θετικώς στους καθ’ έξιν ή κατ’ επάγγελμα «παίχτες» δεν πρέπει να διατηρούνται.
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το νέο έτος 2019!
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU)
Πούτιν και Ερντογάν σε πορεία “σύγκρουσης” για τη Συρία; Οι προδομένοι Κούρδοι εναντίον των ΗΠΑ