Στο τελευταίο μου άρθρο στην εφημερίδα, «Σημερινή» έγγραφα:
«Ας δούμε λοιπόν, ή καλύτερα ας προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε το σημείο στροφής στο κυπριακό αυτή τη στιγμή. Αυτό σημαίνει να εντοπίσουμε τι θα αναζητήσει η Τουρκία του Ερντογάν να κερδίσει μέσα από ενδεχόμενη πρόοδο τις συνομιλίες για το κυπριακό και μια κατ’ ευχήν συμφωνία για λύση.
Φυσικά κάποιος μπορεί να υποδείξει διάφορα στοιχεία καυτού ενδιαφέροντος για την Τουρκία. Μέσα απ΄ όλα όμως θα πρέπει να αναδειχθεί το κύριο. Το προεξέχον. Κατά την γνώμη μου αυτή είναι η διασφάλιση δικού της μεριδίου στα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής μας με επίκεντρο την περιοχή της Κύπρου».
Αυτή η διαπίστωση κατά τη γνώμη μου έρχεται να επιβεβαιωθεί από μια είδηση της περασμένης εβδομάδας η οποία τώρα φαίνεται ότι ήταν βάσιμη. Ότι δηλαδή η Τουρκία προγραμματίζει, να οικοδομήσει μια ναυτική και μία αεροπορική βάση στην Καρπασία. Πάρα πολύ ενδεικτική και διδακτική των προθέσεων της Άγκυρας αυτός ο στόχος της.
Η απόκτηση και διατήρηση στρατιωτικών βάσεων στην Κύπρο, κατά τρόπο νόμιμο, επίσημο και μόνιμο καθιστά την Τουρκία τον ισχυρότερο στρατιωτικό παράγοντα στην περιοχή μας κατά την κρίση μου και ένα παράγοντα πολύ ευρύτερης εμβέλειας και σημασίας.
Στερεί π.χ. τη δυνατότητα ύπαρξης στρατηγικού βάθους για το Ισραήλ. Κυρίως την καθιστά «ελεγκτή» ας μου επιτραπεί ο όρος, των πηγών ενέργειας της περιοχής μας αλλά κυρίως των αγωγών ενέργειας. Είτε φυσικού αερίου, είτε πετρελαίου, είτε ηλεκτρισμού. Και αυτό είναι το κύριο ζητούμενο για την Τουρκία. Αυτό το στόχο θα επιδιώξει να τον πετύχει είτε de facto, είτε μέσον της λύσης του κυπριακού. Φυσιολογικά θα προτιμά τη δεύτερη οδό γιατί είναι νόμιμη και σίγουρη. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο συνιστά επίτευξη διπλού στόχου. Στο εσωτερικό της Κύπρου επικυρίαρχος η Τουρκία και στην περιοχή «γενικός ελεγκτής».
Πως άραγε θα επιδιώξει να υλοποιήσει αυτόν τον στόχο; Μα όπως πάντα. Δημιουργώντας τετελεσμένα και προετοιμάζοντας έτσι και πρακτικά και ψυχολογικά φίλους και αντιπάλους να το αποδεκτούν. Σ΄ αυτή της την προσπάθεια θα βρει βοηθούς – συμπαραστάτες τους διαχρονικούς της προστάτες στο διεθνές πεδίο από τη μια. Και θα έχει και τους επίσης γνωστούς διαχρονικούς της συμπαραστάτες στο εσωτερικό, εντός Κύπρου εννοώ. Θα αρχίσει η «ανίκητη» προπαγάνδα της υποταγής να μιλά για την μικρή σημασία μιας τέτοιας παρουσίας, η οποία παρουσία δεν θα ξεπερνά τις μερικές εκατοντάδες στρατιωτικούς κλπ, κλπ. Ωσάν και τις μέρες μας το κυρίαρχο είναι οι αριθμοί των στρατιωτικών.
Και βεβαίως δικαιολογημένα θα διερωτηθεί κάποιος και πως θα υλοποιηθούν τα πιο πάνω αν επέλθει οριστική ρήξη στις σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας; Σε μια τέτοια περίπτωση πολύ φοβάμαι ότι αυτό το πρόβλημα δεν θα προλάβουμε ούτε να το σκεφτούμε. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα έχουμε τσουνάμι εξελίξεων σε όλη την περιοχή, που ο χειρισμός τους δεν θα είναι καθόλου εύκολος. Γιατί αυτές οι εξελίξεις δεν θα είναι απλές και γραμμικές όπως κάποιοι φαντάζονται και αναμένουν.
Φρονώ ότι η άποψη πως μια οριστική ρήξη στις σχέσεις και τη συμμαχία Ουάσιγκτων – Άγκυρα οδηγεί σε ορθή λύση του κυπριακού είναι περισσότερο ευσεβής πόθος παρά αναμενόμενη λογική εξέλιξη.
Η Τουρκία σε συμπληγάδες: Ξανά σε κρίση οι σχέσεις του Ερντογάν με τη Ρωσία του Πούτιν;