Το στερνό αντίο στη Χρύσα Σπηλιώτη από την Αννίτα Παπαθανασίου: Το …προφητικό σενάριο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Όπως όλες οι πρόσφατες απώλειες από τη φονική πυρκαγιά στην ανατολική Αττική έτσι και εκείνη της αγαπητής ηθοποιού, Χρύσας Σπηλιώτη, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Το τελευταίο αντίο σε εκείνη αλλά και τον σύζυγό της, έλαχε να απευθύνει με ένα συγκλονιστικό κείμενο που ανέγνωσε η «παρτενέρ» της στη μικρή οθόνη, ηθοποιός και σκηνοθέτις, Αννίτα Παπαθανασίου.
Η γνωστή ηθοποιός αδυνατώντας ακόμα να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί απέφυγε να χρησιμοποιήσει τετριμμένες εκφράσεις μα προτίμησε να σταθεί στο τραγικά προφητικό σενάριο που είχε γράψει η ίδια η Χρύσα Σπηλιώτη.
Το Hellas Journal παραθέτει αυτούσιο το κείμενο της Αννίτας Παπαθανασίου
«Χρύσα μου και Δημήτρη έχει έρθει πολύς κόσμος στην τελευταία σας παράσταση…
Χρύσα μου έχω γράψει τόσα για σένα για να μιλήσω σήμερα και όλα τα έσβησα. Πού είσαι να μου τα διορθώσεις; Ήμασταν μαζί προχθές και μου διόρθωνες ένα κείμενο που έγραψα και τώρα, αυτό που γράφω για σένα, πού να στο στείλω να μου το διορθώσεις; Γράφεις πολύ προσωπικά, μου έλεγες, γράψε πιο ουδέτερα. Και τώρα μόνο προσωπικά μπορώ να γράψω: – Θέλω να σου θυμίσω ότι κανονίσαμε να πάμε βόλτα με τη βάρκα του Δημήτρη, ότι να μην ξεχάσεις, έχουμε να πληρώσουμε το ΦΠΑ. Θυμήθηκες να κάνεις τη δήλωση; Θέλω να σου παραπονεθώ ότι πάλι ξέχασα πού έβαλα τα κλειδιά μου. Ότι δεν τα βρίσκω και μήπως έχω αρχή αλτσχάιμερ και εσύ για πολλοστή φορά να με συμβουλέψεις να πάρω μια ατζέντα και να γράφω ό,τι έχω να κάνω και εγώ να σου απαντήσω… το κάνω βρε Χρύσα αλλά μετά δεν βρίσκω την ατζέντα… και να γελάσουμε. Γελάγαμε πολύ. Αχ Χρύσα μου, πέρασες πολλά και δύσκολα, αλλά όταν με έπαιρνες τηλέφωνο για να τα πούμε, πάντα στο τέλος γελάγαμε με τα προβλήματά μας και λέγαμε ότι αφού είμαστε καλά αυτό έχει σημασία. Και τώρα γλυκιά μου δεν είμαστε καλά…
Γράψαμε μαζί και παίξαμε στο «Φώτα Παρακαλώ», ήμασταν δυο κλόουν, αστείοι, θέλαμε να μάθουμε στα παιδιά τη διαδικασία του θεάτρου μέσα από το γέλιο. Στο σπίτι μου έγραψες το «Ποιος Ανακάλυψε την Αμερική;». Κάθε σκηνή τη διαβάζαμε τη νύχτα και το πρωί την ξαναδιαβάζαμε. Μετά έγραψες το «Σκοτσέζικο ντους» και εκεί στο καμαρίνι στο θέατρο «Ιλίσια Βολονάκης» σου μίλησα για τον Δημήτρη.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα στην Άνδρο, περιμέναμε στην ουρά για το πλοίο και ο Δημήτρης μέσα σε ένα Ντε Σε Βο με πολλά πράγματα, με τον σκύλο, την μικρή Αλίκη και με μία… χελωνίτσα όπως μου φώναζε η Αλίκη, μου έδινε πληροφορίες. Γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι. Μας γνώρισε τα μονοπάτια της Άνδρου. Τα ρέματα… Ήταν ήρεμος, γλυκός. Μουσικός, ψαράς, αθλητής. Με το μυαλό μου τότε σκέφτηκα ότι μπορεί να ταίριαζε με τη Χρύσα. Και πράγματι, ταίριαξαν, δεν υπήρχε πιο καλό και πιο δεμένο ζευγάρι. Υποστήριζαν ο ένας τον άλλον, αγαπιόντουσαν και τώρα θα είναι μαζί, εκεί.
Στο τελευταίο έργο της, «Εγώ ο Νικόλαος Μάντζαρος», η Χρύσα στην παράσταση ξεκινούσε ανάβοντας ένα σπίρτο. Το φύσηξε και μας μίλησε: «…Το ‘σκασα από τον τάφο μου. Έπιασε φωτιά στο κοιμητήριο κι άρχισα να πυρώνομαι! Ε! Όχι είπα, δεν κάηκα ζωντανή, να καώ πεθαμένη; Ευχήθηκα μ’ ούλη μου την καρδιά να εξαφανιστώ… ε μιράκολο γίνηκε!…».
Τα κατάφερε το ‘σκασε, viva la liberta. Το ‘σκασαν μαζί με τον Δημήτρη και μας άφησαν…».