«Το παιδί μου, θα μπορούσε να έχει ένα λαμπρό μέλλον και από την αδιαφορία το κάψανε….»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2018… Φωτιά, στο Νταού, που πιθανόν να προκλήθηκε από ανάφλεξη καλωδίων σε κολώνα της ΔΕΗ, σύμφωνα με μαρτυρία, του δήμαρχου Πεντέλης. Με απίστευτη ταχύτητα, η φωτιά έφτασε στο Μάτι και στο Νέο Βουντζά…. (έχει δοθεί σχετική εικόνα στις αρχές από τον ίδιο το δήμαρχο).
Πέμπτη, 26 Ιουλίου 2018…
Τρεις μέρες, μετά την εθνική μας τραγωδία και την ανάληψη και μετατόπιση ευθυνών, επόμενη ανάφλεξη καλωδίων, σε κολώνα της ΔΕΗ στη Νέα Πεντέλη. Σχετική καταγραφή από το δημοσιογράφο Σπύρο Χαριτάτο. Η ανάφλεξη ξεκίνησε στις 15:00, η καταγραφή στις 19:30… (πλήρες ρεπορτάζ μπορείτε να δείτε, από τη σελίδα της εκπομπής «Ξυπνάμε Μαζί», και το σχετικό βίντεο στους λογαριασμούς του δημοσιογράφου στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης).
Συμπέρασμα, παραμένουμε ανεύθυνοι….
Κάποτε, ο χειμώνας, έφερνε τη βροχή και η βροχή την κάθαρση… Το καλοκαίρι, τον ήλιο και ο ήλιος τη ζεστασιά, που φωλιάζει τις ψυχές μας…. Σήμερα η κάθε εποχή φέρνει και μία ανησυχία, και μία τραγωδία… Το κλάμα του κοριτσιού, τη στιγμή που έπεφτε από το βράχο, η ηλικιωμένη που έσωσε τα εγγονάκια της και γύρισε στο πλάι του άρρωστου άντρα της για να καούν χέρι, χέρι… Ο Παναγιώτης, που επέλεξε άλλο δρόμο για να επιστρέψει στο σπίτι του από την εργασία του και όχι αυτόν που συνήθιζε και η μοίρα, του υπέδειξε το αδιέξοδο της πυρκαγιάς… Τα δίδυμα κοριτσάκια, που έφυγαν αγκαλιά με τον παππού και τη γιαγιά.. 100 και άνω ιστορίες ανθρώπων… που γράφτηκαν με στάχτη και όχι αυτών που έμειναν αλλά αυτών που χάθηκαν…
Ο Αναστάσιος Αλεξόπουλος, ο πατέρας του Δημήτρη Αλεξόπουλου, του αγοριού, που τυλίχθηκε στις φλόγες, μαζί με τον παππού, τη γιαγιά και το θείο, εξομολογείται:
«Ζω στην Αθήνα και είμαι διαζευγμένος με τη σύζυγο μου, η οποία φρόντιζε το παιδί και ήταν μόνιμος κάτοικος, στην περιοχή του Ματιού και διέμενε εκεί, με το γιο μας, τους ηλικιωμένους γονείς της, Νίκο και Παρασκευή και τον αδελφό της, Ιωάννη. Εκείνη τη μέρα, ήμουνα στην εργασία μου και η πρώην σύζυγος μου, έλειπε κι αυτή σε δουλειές. Είχα ακούσει για τις φωτιές που είχαν ξεσπάσει στην Κινέττα, ανησύχησα, προσπαθούσα να πάρω κάποιο τηλέφωνο, αλλά οι γραμμές δεν βγαίνανε.
Είδα ότι ξέσπασε κι ένας αέρας κι είχε πέσει το δίκτυο του ρεύματος. Κάλεσα την πρώην σύζυγο μου, μου είπε ότι είχαν αποκλείσει από εκεί την κυκλοφορία κι ότι είχε φωτιά και στην Καλλιτεχνούπολη κι ενδέχεται να κατέβει και στον Βουντζά. Αργότερα, κατάφερε να μάθει η πρώην σύζυγος μου, από μία κύρια εκεί στη γειτονιά, ότι είχε πάρει ο θείος το αυτοκίνητο, το παιδί, τη γιαγιά, τον παππού και προσπάθησαν έντρομοι να φύγουν καθώς η φωτιά είχε πλησιάσει, αφού το σπίτι είναι στη λεωφόρο Μαραθώνος.
Προσπάθησαν να διαφύγουν, για να σωθούν… κι από τότε χάθηκαν τα ίχνη τους. Με κάθε τρόπο, προσπαθήσαμε να τους εντοπίσουμε. Δεν μας άφησαν, να περάσουμε μέσα από τις φωτιές για να σώσουμε το παιδί μας αλλά και να πέφταμε στη φωτιά, δεν γνωρίζαμε που βρισκόντουσαν. Περιμέναμε από τις αρχές να μας επιτρέψουν να περάσουμε. Οι δρόμοι ήταν κλειστοί μέχρι τις 11 το βράδυ και μετά μας είπαν, ότι είχαν μαζέψει τον κόσμο από τη θάλασσα, σε κάτι καραβάκια και θα τους πηγαίνανε στη Ραφήνα.
Στις 4 το πρωί, η σύζυγος μου, πήγε στη Ραφήνα και περίμενε τα καραβάκια, μήπως και μέσα σ´ αυτά ήταν το παιδί και η οικογένεια της. Καταλάβαμε από κει, ότι δεν είχαν σωθεί μέσα από τα καραβάκια. Μας είχαν πει, ότι υπήρχαν άνθρωποι, που τους πήγαιναν με κάτι ιδιωτικά σκάφη, σε ξενοδοχεία στη Νέα Μάκρη, άνθρωποι που υπήρχαν στα νοσοκομεία, που δεν μπορούσαν να μιλήσουν, ψάχναμε μήπως βρούμε κάποιο κατάλογο, κάτι που να αναγράφονται οι αγνοούμενοι…
Έκανα έκκληση μέσα από εκπομπές, μήπως κάποιος γνωρίζει κάτι, δυστυχώς όμως κανένα χειροπιαστό στοιχείο δεν βρέθηκε… ήρθε και ένας κύριος από το «Χαμόγελο του Παιδιού», που μας έστειλε μια φωτογραφία ενός παιδιού, που έμοιαζε πολύ με το δικό μου το παιδί, στο κόκκινο λιμανάκι. Το δηλώσαμε ως αγνοούμενο, στην πυροσβεστική, στο λιμενικό, στο ΕΚΑΒ, στον δήμο, δώσαμε και DNA στο Γουδί, και μας είπαν ότι θα έπρεπε να γίνει ταυτοποίηση. Μάθαμε επίσης ότι οι νεκροί, ήταν πολύ περισσότεροι, από τον αριθμό που ανακοίνωσαν την πρώτη ημέρα.
Μας ειδοποίησαν, ότι το παιδί ταυτοποιήθηκε. Η πρώην σύζυγος μου, έπαθε ψυχικό κλονισμό κι έφυγε μακριά… όλα ήταν κι είναι ένα χάος… τα απανωτά λάθη, του κράτους και της πολιτείας, έκαψαν το παιδί μου κι άλλους 100 ανθρώπους… τα λάθη κι οι καθυστερήσεις, απέτρεψαν τη σωτηρία, των ανθρώπων. Εγκλώβισαν τόσο τους κάτοικους που διέμεναν στις περιοχές, όσο και τους διερχόμενους που δεν τους έκλεισαν την είσοδο. Και δεν άνοιξαν το δρόμο που οδηγούσε στο Σχοινιά και έστελναν τον κόσμο να καεί ζωντανός, στα δάση…
Το ίδιος χάος, επικράτησε και στο να βρούμε το παιδί. Δεν ήξεραν καν, ούτε πόσοι είναι οι νεκροί, ούτε και οι αγνοούμενοι. Όσοι σώθηκαν και βρέθηκαν, σώθηκαν από Τον Θεό, αυτό κατάλαβα. Έχασα το παιδί μου, έχασα συγγενείς, ο νους δεν μπορεί να το χωρέσει και δε σας κρύβω, ότι σκέπτομαι πολύ σοβαρά, να ακολουθήσω το δρόμο της δικαιοσύνης. Οι άνθρωποι μας, ζητούν δικαίωση. Θρηνήσαμε, πέρυσι τους νεκρούς της Μάνδρας από τις πλημμύρες και φέτος, τους νεκρούς από τη φονική πυρκαγιά, αλλά συγκίνηση καμιά κι από πουθενά. Το κράτος όχι μόνο δε βοήθησε, αλλά ίσως οι ενέργειες του να απέβησαν και μοιραίες. Το γιατί και το διότι, δεν μπορώ να το ερμηνεύσω, αλλά φαίνεται και η έλλειψη σεβασμού προς τον άνθρωπο, η έλλειψη συντονισμού κι εμπειρίας. Κανένας, σεβασμός, ως προς τ´ ανθρώπινα συναισθήματα.
Δεν μπορώ να ξεχάσω, το πώς κουβαλούσαν τους ανθρώπους, μέσα σ’ αυτές τις κίτρινες σακούλες. Το παιδάκι μου, ήταν ένα αγγελούδι, γλυκός, ευγενικός, καλός μαθητής, ένα παιδί με όνειρα, πανέξυπνος, όμορφος, ψηλός, ένας Έλληνας, που θα μπορούσε να διαπρέψει και να είναι περήφανη η Ελλάδα γι αυτόν.
Έχω φοβερή οργή, ήταν ένας άδικος χαμός. Το παιδί μου, θα μπορούσε να έχει ένα λαμπρό μέλλον, ένας χρήσιμος άνθρωπος για την κοινωνία κι όπως σας είπα και πριν θα μπορούσε να είναι ένα καμάρι για τη χώρα του κι από την αδιαφορία και την αναλγησία, βρέθηκε να είναι καρβουνιασμένο. Κάψανε τα όνειρα του παιδιού μου και μαζί μ´ αυτά κι τη ζωή του την ίδια. Δεν μπορώ να φάω κρέας, να κοιμηθώ, να ζήσω…»
Η ζωή δε συνεχίζεται, αλλά ανατρέπεται… Τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο, ελπίζω κι εύχομαι πως ούτε κι εμείς.. Οι άνθρωποι αυτοί, ζητούν δικαίωση, τόσο γι αυτούς… όσο και για μας…. όσο και γι αυτόν τον πανέμορφο αλλά κουρελιασμένο πια τόπο… Γι’ αυτή τη «μάνα» που βλέπει τα παιδιά της να σκοτώνονται, να πνίγονται, να καίγονται…. Που στις στάχτες, ακούς πια τα ουρλιαχτά τους…
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. Επίσης απαγορεύεται δια νόμου η αναδημοσίευση των σχολίων χωρίς τη γραπτή έγκριση της ιστοσελίδας.