Μέσα στο νεκροτομείο υπάρχουν περισσότερα από 30 πτώματα χωρίς ταυτότητα. Δεν μπορούν να έχουν ακόμα από τους δικούς τους ένα “καλό κατευόδιο” και να αναπαυθούν ειρηνικά.
Και οι άλλοι, αυτοί που έμειναν πίσω, αυτοί που κατάφεραν να σωθούν από τη θανάσιμη “αγκαλιά” της φλόγας, περιμένουν ακόμα γεμάτοι ανησυχία και αγωνία αν ο “αγνοούμενος” που έχουν δηλώσει είναι μέσα σε κάποιο συρτάρι του νεκροτομείου ή στον βυθό της θάλασσας.
Σε αυτό το βουβό χωρίς ζωή και χωρίς διάθεση για ζωή, σκηνικό, παίζεται ακόμα ένα θέατρο. Η Κυβέρνηση και η Αντιπολίτευση κονταροχτυπιούνται: η μια για να σώσει ό,τι μπορεί, και η άλλη να πάρει όσα περισσότερα “λάφυρα” γίνεται, σκυλεύοντας πάνω σε νεκρούς και “ζωντανά πτώματα”.
Τα λάθη ήταν τεράστια και οι παραλείψεις εγκληματικές. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς αυτή η τραγωδία. Κάποιος ή κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
Φυσικά και δεν μπορούμε να επιμερίσουμε, κανένας από εμάς, τις ευθύνες. Όμως το ερώτημα είναι ένα: Θα μπορούσαν όλες αυτές οι ψυχές να μην χαθούν μέσα στην κόλαση της φωτιάς, με τα διψήφια μποφόρ και την κακή ρυμοτομία; (Για να βάλουμε όλες τις μεταβλητές και τις κακοδαιμονίες που κατατρέχουν αυτόν τον τόπο). Και η απάντηση είναι “Ναι”. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Αν κάποιος τους είχε ενημερώσει έγκαιρα να εκκενώσουν την περιοχή. Όμως αυτό δεν έγινε και γι’ αυτό είναι υπόλογοι κάποιοι. Ίσως και ποινικά.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην έκτακτη σύσκεψη του υπουργικού συμβουλίου “ανέλαβε προσωπικά όλη την ευθύνη για την τραγωδία”. Καλώς έπραξε, διότι αλλιώς δεν θα ήταν ένας υπεύθυνος κυβερνήτης.
Αλλά, και μιλώντας γενικά όχι ειδικά, τι είναι η ευθύνη; Ένα χαπάκι που το παίρνει κανείς και να κοιμάται καλύτερα το βράδυ χωρίς να βλέπει στον ύπνο του τις 9χρονες Σοφία και Βασιλική να τον ρωτάνε “γιατί;”
Εάν συμβαίνει αυτό, να τον πάρουν και ο κ. Τόσκας και ο κ. Κουρουμπλής και οι προϊστάμενοι της Πολιτικής Προστασίας της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας.
Δεν μπορεί ο κύριος Κουρουμπλής να δηλώνει ελαφρά τη καρδία ότι πληροφορήθηκε για τους νεκρούς νωρίς το βράδυ άλλα δεν το πίστεψε. Και αυτός να παραμένει στη θέση του μαζί με όλους τους υπόλοιπους. Έτσι απλά, δεν γίνεται…
Η αίσθηση ευθύνης είναι πολύ βαριά για να την κουβαλάει κάποιος και να μπορεί να συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του. Η αίσθηση ευθύνης όταν κάποιος το εννοεί, μένει άυπνος, νηστικός και ράκος. Δεν γυρνάει στα κανάλια και στα ραδιόφωνα και να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Πέρασε ήδη μια εβδομάδα από την πρωτοφανή εθνική τραγωδία και ήδη είναι πάρα πολύ.
Ο πρωθυπουργός αν θέλει να πάρει την ευθύνη του μάνατζερ που του αναλογεί, θα πρέπει να αποδείξει με έργα ότι έχει το ηθικό ανάστημα να προχωρήσει σε αποφάσεις ανάλογες με το μέγεθος της καταστροφής.
Αλλιώς κινδυνεύει να επαληθευτεί αυτό που είχε πει ένα Αμερικανός πρόεδρος:
Πρέπει να στείλει αρκετούς στα σπίτια τους ο Πρωθυπουργός. Διότι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά που τους ανέθεσε. Διαφορετικά, θα πάει αυτός σπίτι του χωρίς να το καταλάβει…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Στην Ελλάδα, φταίνε πάντα οι άλλοι. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ δρουν και αντιδρούν σαν να μην κυβέρνησαν ποτέ. Γενικά οι πολιτικοί βρίσκουν ένα μαγικό τρόπο να επιρρίπτουν τις ευθύνες στους άλλους, στους προηγούμενους και στους …επόμενους. Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση έκανε και έλεγε τα ίδια με αυτούς που του προσάπτουν σήμερα μύριες κατηγορίες. Και σαν κυβέρνηση λέει τα ίδια με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ όταν κυβερνούσαν. Και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ασκούν την ίδια πολιτική με τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Στο τέλος ο σκεφτόμενος πολίτης λέει “όλοι ίδιοι είναι” και έχει δίκιο. Είναι ένας κύκλος. Τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν έχουν ευθύνες διότι λεηλάτησαν το κράτος και το κατέστησαν ανύπαρκτο. Είναι καρκίνος αθεράπευτος δυστυχώς το κράτος. Και είναι υπεύθυνοι όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολιτικό. Η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση εθνικής ενότητας και σωτηρίας. Από ανθρώπους που θα αναλάβουν τις ευθύνες να τη σώσουν, που δεν θα έχουν εξαρτήσεις, που δεν θα είναι διεφθαρμένοι…
Μικρές άτυχες ψυχούλες, ολόκληρες οικογένειες, ανήμποροι άνθρωποι, βορά στην πύρινη μανία
Αγέλαστο είναι το πρόσωπο του, βουβό, σκοτεινό, πέρα από την ελπίδα το μέτωπο της φωτιάς