Πολιτική άγνοια ή προσωπικός εγωϊσμός; Άννα Κορακάκη, δείξε τους τον εθνικό στόχο!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Δρ. Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη
Η ψήφος του κάθε πολίτη έχει ξεκάθαρο προσδιορισμό: “Θέλω να ακούσεις και να εκπροσωπήσεις τις ανάγκες μου”. Οτιδήποτε άλλο “επιχειρηθεί” από έναν πολιτικό, προσβάλλει, ασεβεί και προκαλεί!
Ενώ στην περίπτωση ενός νεοκλεγέντος πολιτικού, ως μονάδα (π.χ. βουλευτή) τα πράγματα είναι κάπως πιο απλά μιας και δεν συνεχίζει άμεσα το έργο κάποιου άλλου αλλά καλείται κυρίως να δημιουργήσει νέο έργο (νέα νομοσχέδια κ.λπ.), στην περίπτωση της ανώτατης αρχής ενός κράτους (Πρόεδρος, Πρωθυπουργός, Κυβέρνηση) τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Κάθε νεοεκλεγής “Πρώτος Πολίτης της Δημοκρατίας” καλείται μεν να δημιουργήσει έργο αλλά την ίδια ώρα καλείται να λάβει υπόψιν δεσμεύσεις, λάθη, παραλείψεις ή και να αλλάξει αποφάσεις των προκατόχων του. Και κάπου σε αυτό το σημείο ξεκινά ένα χάος:
Οι Νυν Κυβερνώντες: “Φταίνε οι προηγούμενοι. Κάναμε και κάνουμε ότι μπορούμε”.
Οι Τέως (και η εκάστοτε αντιπολίτευση):
“Φταίτε εσείς που αναλάβατε αλλά δεν μπορείτε να αντεπεξέλθετε”.
Κι ο λαός στη μέση του χάους. Με τα κύρια ερωτήματα να διαιωνίζονται, όπως πιο κάτω:
Οι Νυν: “Αφού οι τέως δεσμεύτηκαν, τι επιλογές είχαμε; Επιτύχαμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα”(π.χ. αναφορικά στο Μακεδονικό).
Οι Τέως: “Τα κάνατε σαλάτα. Εμείς δεν θα φέρναμε τέτοια συμφωνία”.
Οι Νυν: “Τότε γιατί δεν το κάνατε”;
Και ο τροχός γυρίζει βασανιστικά. Το σχοινί τυλίγει επικίνδυνα τον Έλληνα στον λαιμό.
- Τον Έλληνα (και Κύπριο) των 0-500 ευρώ τον μήνα. Τον Έλληνα (και Κύπριο) που βλέπει τη γη του κατεχόμενη, τη θάλασσα του γεμάτη Τουρκικά πλοία και τον αέρα του γεμάτο Τουρκικά αεροπλάνα (καθημερινές παραβιάσεις).
- Τον Έλληνα που αγωνιά για το τι απογίνονται οι δυο στρατιώτες του στις Τουρκικές φυλακές χωρίς να παίρνει απαντήσεις (έστω για το ποιος, αν και πως ασχολείται με το θέμα).
- Τον Έλληνα που έχασε την Κωνσταντινούπολη, την μισή Κύπρο, και τώρα νιώθει ότι χάνει μέρος της Μακεδονίας.
- Τον Έλληνα (και Κύπριο) που ψάχνει κάπου να βγάλει τον θυμό του από το αδιέξοδο, την έλλειψη Εθνικού (όχι εθνικιστικού) οράματος και κυρίως την παντελή έλλειψη ομοψυχίας και ομοεθνίας στην δύσκολη στιγμή (με αποτελέσματα να ενισχύεται ο εθνικισμός με τα επικίνδυνα συνεπακόλουθα του).
Σωστή “συμφωνία” πέτυχαν οι Εθνικές Ελλάδος Μπάσκετ (1987) και Ποδοσφαίρου (2004). Σωστή “συμφωνία” έφερε η Παπαρίζου το 2005. Σωστή “συμφωνία” είναι το χρυσό μετάλλιο της “χρυσής” Ελληνίδας σκοπεύτριας Άννας Κορακάκη αλλά και τόσα άλλα παρόμοια. Με αυτά ζει ο Έλληνας, αυτά τον κρατούν ζωντανό, αυτά τον ενώνουν. Και όσοι θα τρέξουν να πουν “λάθος σύγκριση”, απλά να αναφέρω πως Πολιτική είναι κάθε υγιής διαπαιδαγώγηση που οδηγεί στην ευτυχία και ευημερία ενός λαού, της ίδιας της Πολιτείας.
Τα πιο πάνω παραδείγματα και όχι μόνον (ευτυχώς) είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η Ελλάδα σε ότι αφορά στην “πολιτική” της πρόσφατης ιστορίας της. Αυτά της δίνουν ανάσα ως έθνος και αυτά (προς το παρόν τουλάχιστον) είναι τα μόνα ικανά να εξασθένισουν τον εθνικισμό και να ενισχύσουν τον υγιή πατριωτισμό. Αν ανατρέξει κάποιος στην ιστορία του κάθε χρυσού μεταλλίου, της κάθε πρωτιάς (όχι μόνο σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά ανά το παγκόσμιο) θα βρει κρυμμένες κάποιες κοινές λέξεις:
Σκληρή, ομαδική προσπάθεια!
Όπου “ομαδική” σημαίνει ενότητα! Όπου οι παίκτες του Ολυμπιακού (κόκκινο) και του Παναθηναϊκού (πράσινο) γίνονται μπλε για το καλό της Ελλάδας. Αυτά λείπουν από το “λεξιλόγιο” της πολιτικής σκηνής της Ελλάδας (αλλά και της Κύπρου). Για τον λαό δεν μετρούν τα “success stories”, ούτε το αν (για κάποιους) “αυτή είναι η καλύτερη συμφωνία που μπορούσε να υπάρξει για την Μακεδονία”. Ο λαός είναι αυτός που μετρά το μέγεθος μια επιτυχίας ή μιας αποτυχίας, όχι ο πολιτικός. Ο πολιτικός είναι το “όχημα” του λαού, ο εκφραστής του.
Για τον λαό θα μετρούσε αν δεν πεινούσε (αλλά πεινά). Για τον λαό θα μετρούσε αν προστατευόταν η εθνική του περηφάνεια (αλλά δεν προστατεύεται). Για τον λαό θα μετρούσε να βγει στον δρόμο να φωνάξει περήφανος πως “η Μακεδονία είναι δική του” (αλλά είναι;). Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο τώρα; Αντιθέτως, αυτή η φωνή (της μεγάλης πλειοψηφίας) έγινε οργή και τσάκισμα υπερηφάνειας.
Μια απλή έρευνα αρκεί για να το δει κάποιος που θέλει να δει την αλήθεια. Γι’ αυτό (λανθασμένα) αποφεύχθηκε το δημοψήφισμα σε σχέση με το Μακεδονικό; Το αποτέλεσμα θα ήταν ξεκάθαρο και η φωνή του λαού ακόμη πιο ξεκάθαρη. Τώρα, μπορεί να υπερηφανευτεί η Ελληνική κυβέρνηση πως εκπροσώπησε το “θέλω” του λαού που την ψήφισε (Μνημόνια, Μακεδονικό);
Μπορεί να πει πως τίμησε την λαϊκή βούληση; Μπορεί να πει πως καλλιέργησε την ενότητα; Μια απλή ματιά στον προσωπικό λογαριασμό του Πρωθυπουργού της Ελλάδας αρκεί. Ακόμη και άνθρωποι που ψήφισαν αυτή την κυβέρνηση διαφώνισαν έντονα με την συμφωνία.
Εν κατά κλείδι, η λαϊκή ψήφος δεν τιμήθηκε από τους νυν. Οι τέως πήραν το μάθημα τους “εκδιωκώμενοι” από την εξουσία. Φαίνεται πως οι νυν δεν πήραν το μάθημα των τέως. Κλείνοντας όπως ξεκίνησα, ας μου επιτραπεί να επαναλάβω τον ξεκάθαρο προσδιορισμό της ψήφου:
Θέλω να ακούσεις και να εκπροσωπήσεις τις ανάγκες μου!
Αν ο “νυν” δεν μπορεί να αλλάξει πρακτικά τα του “τέως”, οφείλει να μείνει “τέως”, αλλιώς ο λαός δικαιολογημένα θα νιώσει ότι εξαπατήθηκε, με αποτέλεσμα ο θυμός του (λαού) να μεγαλώνει, μαζί του και ο εθνικισμός, μαζί του και η αναρχία. Αποτέλεσμα αυτού, η Δημοκρατία να συρρικνώνεται και να σμικρύνει!
Τέως και νυν, ο κόσμος πεινά!
Τέως και νυν, η Μακεδονική και Εθνική υπερηφάνεια του Έλληνα χάνεται (και ο εθνικισμός το εκμεταλλεύεται!).
Αν κάποιος θεωρεί κάτι από όλα αυτά επιτυχία, τότε μιλάμε (επιεικώς) για…
Πολιτική Άγνοια ή για Προσωπικό Εγωισμό!
Και η ειρωνεία σε όλα αυτά είναι ότι γίνεται “πράξη” ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα εκτόξευε τα κομματικά ποσοστά (βλέπε “πρώην” ΣΥΡΙΖΑ, που “τότε” έπιασε τον παλμό που σήμερα απώλεσε).
Υ.Γ.1: α) Η αρχική στάση του Πρωθυπουργού “έδειξε” πως άκουσε τον λαό για τα μνημόνια. Αυτό ήθελε η Δημοκρατική πλειοψηφία στην Ελλάδα. Στην διαδρομή χάθηκε η “εμπιστοσύνη”. β) Σωστή η στάση του ΥΠΕΞ της Ελλάδος για τον τρόπο χειρισμού του στο Κυπριακό γιατί αυτό ήθελε η Δημοκρατική πλειοψηφία της Κύπρου. Όμως τώρα, η Δημοκρατική πλειοψηφία στην Ελλάδα ζήτησε κάτι άλλο και δεν μπορεί να υπάρξει παρόμοια στήριξη (συμφωνία για Μακεδονικό). γ) Το ίδιο θα συμβεί αν σε ένα νέο γύρο συνομιλιών για την Κύπρο, οι αρχές και ο σεβασμός στην πλειοψηφία παραβιαστούν!
Υ.Γ.2: Το σωστό “timing” πάντα δημιουργεί ευκαιρίες στην Πολιτική Επικοινωνία. Ευκαιρίες που ο κάθε ηγέτης οφείλει να στοχεύει πρωτίστως στην ενότητα του λαού. Σχετικό άρθρο:
Υ.Γ.3: Σύμφωνα με παγκόσμιες μελέτες, η “πολιτική αποφασιστικότητα” και ο διαχωρισμός της θέσης ενός πολιτικού από το κόμμα του όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν (όπως η ενότητα του λαού) βρίσκεται στην πεντάδα των βασικότερων χαρακτηριστικών του “Επιτυχημένου Πολιτικού”.
Υ.Γ.4: Σωστός ηγέτης είναι αυτός που κερδίζει τον λαό ΠΡΙΝ από κάθε συμφωνία για να τον έχει μαζί του την ώρα της συμφωνίας-διαφωνίας (π.χ. Τάσος Παπαδόπουλος, Απρίλιος 2004: Αγκάλιασε τον λαό ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ και το 76% του λαού του το ανταπέδωσε ΜΕΤΑ το δημοψήφισμα). Ο καθένας μας ας κάνει την σύγκριση του. Η Ελλάδα (εδώ και χρόνια δυστυχώς) απώλεσε την ενότητα της.
Υ.Γ.5: Πρόεδρε Αναστασιάδη, η Κύπρος ακόμη μπορεί να ελπίζει αν ακού(σει)ς την δυνατή “σιωπή” της μεγάλης πλειοψηφίας των Κυπρίων. Η επανεκλογή σου οφείλεται πρωτίστως στο ότι σταμάτησες εκεί που ο λαός άναψε κόκκινο!
Υ.Γ.6: Άννα Κορακάκη, δείξε τους τον στόχο της επιτυχίας!
*Πολιτικό Μάρκετινγκ και Επικοινωνία
(Πολιτική Ανταγωνιστικότητα και Απόδοση)
Editor ikypros.com και LA Voice
https://www.linkedin.com/in/nicolaosantoniades/
Γιατί δεν σημαίνει τίποτα η παράδοση των δύο μαχητικών F-35 στην Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν