Από τα κουμπαράτα στην κλεφτουριά: Οι όψιμοι υπερασπιστές του κυπριακού κράτους
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Θα πρέπει οι πλείστοι να θυμούνται το στόχο που έχει τεθεί για τη δημιουργία του «έξυπνου κράτους», της σύνδεσης του, δηλαδή, με τη νέα τεχνολογία, τη ψηφιακή. Από εξαγγελίες και στόχους αυτή η χώρα έχει τα πρωτεία. Έχει πάντα μια… έξυπνη κουβέντα να παρουσιάσει κάποιος και στη συνέχεια είτε μπαίνει στο ράφι είτε προσαρμόζεται στα «κυπριακά δεδομένα».
Και όταν γίνεται λόγος για «κυπριακά δεδομένα», μην πάει ο νους κανενός στα «ήθη και τα έθιμα» του τόπου που εσχάτως ανακάλυψαν οι ξιπασμένοι νεοαστοί και τα κάνουν «viral» ούτε και στους παραγωγούς τηλεοπτικών εκπομπών που θεωρούν πως πολιτισμός είναι μόνο η μαγειρική και το φαγοπότι. Τα «κυπριακά δεδομένα» αφορούν την ιδεολογία της αρπαχτής που είναι κυρίαρχη εδώ και δεκαετίες. Αυτή έχει ξεπεράσει όλες τις… συμβατικές ιδεολογίες, έχει σπάσει τα σύνορα των κομματικών διαφορών και ενώνει. Ενώνει για το καλό της τσέπης, το οποίο κερδίζει κατά κράτος το καλό του τόπου και του συνανθρώπου.
Ένα θέμα που συζητείται εσχάτως είναι κι αυτό που το κράτος ενοικιάζει κρατική γη σε ιδιώτες κι αυτοί την ενοικιάζουν στη συνέχεια στο κράτος. Το αποτέλεσμα από την περίεργη συναλλαγή το γεγονός ότι ιδιώτες βγάζουν κέρδη σε βάρος του κράτους. Λεπτομέρεια! Το φαινόμενο αυτό ( δεν είναι καιρικό, είναι αρπαχτικό) δεν περιορίζεται σε μια περίπτωση αλλά σε περισσότερες. Κι εάν γίνει μια γενική έρευνα τι ενοικιάζει το κράτος από ιδιώτες και τι οι ιδιώτες από το κράτος ενδεχομένως να υπάρξουν πολλά και θα φανεί και το μέγεθος του ζητήματος. Απαντήσεις μπορούν να δοθούν αρκετές και διαφορετικές για τους λόγους που οδηγούν κρατικούς αξιωματούχους να συνομολογούν τέτοιες συμφωνίες. Η πλέον ήπια εκδοχή είναι το γεγονός ότι δεν τους ενδιαφέρει εάν χάσει το κράτος, δεν αντιλαμβάνονται το αντικείμενο, βαριούνται να αξιολογήσουν ποιος χάνει και ποιος κερδίζει. Και η χειρότερη εκδοχή είναι πως αντί να υπερασπίζονται να συμφέροντα του κράτους πετάγονται στην αντίπερα όχθη και ταυτίζονται με τους ιδιώτες που διεκδικούν συμφωνία. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Παλαιότερα στη χώρα βασίλευαν τα κουμπαράτα, που σιγά-σιγά, βαθμηδόν, η ανάγκη για την εδραίωση της παράταξης, της ψηφοφοριακής πελατείας, αναβάθμισε την κοινωνική σχέση με όρους πάρε-δώσε. «Δένει» τη ψήφο, προσφέρει ρουσφέτι ( δεν είναι άλλωστε από την τσέπη του, δεν επηρεάζεται). Η… εξέλιξη της κοινωνίας αύξησε και τη μεθοδολογία, τα εργαλεία. Όταν ίσχυε ( για τους λίγους) το «χρήματα υπάρχουν», άνοιξε η όρεξη και δημιουργήθηκε μια νέα τάξη πραγμάτων. Οι μετριότητες, που εάν δοκίμαζαν την τύχη τους στην ελεύθερη αγορά θα εισέπρατταν καθημερινά καρπαζιές ( και στην κυριολεξία), έμαθαν τα κομματικά μονοπάτια που οδηγούν στις μίζες. Και έγιναν με τα λεφτά. Έγινα με περιουσίες. Χωρίς να χρειαστεί να δουλέψουν.
Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει γιατί έχει περάσει στο DNA κάποιων, που δημιούργησαν στην κοινωνία μια νέα τάξη. Είναι ένα DNA που διαπερνά οριζόντια ιδεολογικά στρατόπεδα. Είναι μέρος του συστήματος και μέρος της μηχανής που κινείται ενίοτε στρεβλωτικά. Το πρόβλημα είναι πως αντί η δημοκρατία να αντιμετωπίζεται με όρους ηθικής, ισοτιμίας, αντιμετωπίζεται στη βάση ποιοι κυβερνούν: Οι δικοί μας ή άλλοι;
Ρητορικά όλοι κόπτονται για την Κυπριακή Δημοκρατία και παρουσιάζονται να είναι όψιμοι υπερασπιστές της. Κάποιοι που συμμετέχουν στο πολιτικό σύστημα κατά καιρούς την υπονόμευσαν. Άλλοι το 1974( αλλά και προηγουμένως), κάποιοι το 2004 ενώ υπάρχει μονίμως μια κάστα που την κατακλέβει με μίζες και γενικά με τις αρπαχτές.
