Κιμ και υδρογονοβόμβα! Ο απρόβλεπτος κίνδυνος και η στρατιωτική αδυναμία του δικτάτορα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Παντελή Δ. Καρύκα
Η Βόρεια Κορέα πραγματοποίησε, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, την έκτη της πυρηνική δοκιμή, δοκιμάζοντας μια βόμβα πυρηνικής σύντηξης, κοινώς γνωστής ως υδρογονοβόμβας.
Η απόκτηση ενός τέτοιου όπλου, αν και εφόσον αποτελεί πραγματικό γεγονός και όχι προϊόν προπαγάνδας, δίνει νέα διάσταση στα διεθνή δεδομένα. Τα πυρηνικά όπλα, τα όπλα της υπέρτατης καταστροφής, αποτελούσαν προνόμιο των μεγάλων, κυρίως, δυνάμεων, όπως η ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Βρετανία, η Γαλλία…
Στο πυρηνικό κλαμπ έχουν ενταχθεί πλέον και άλλες χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν και πιθανότατα το Ισραήλ. Όλες οι ανωτέρω χώρες, με εξαίρεση ίσως το Πακιστάν, θεωρούνται πυρηνικές δυνάμεις που δύσκολα θα προχωρήσουν στο απονενοημένο διάβημα χρήσης των πυρηνικών που διαθέτουν.
Όμως κι άλλες χώρες, σαφώς περισσότερο απρόβλεπτες και ασταθείς ανοίγουν σιγά-σιγά την πόρτα της πυρηνικής λέσχης. Και μιλάμε για χώρες όπως το Ιράν και κάποια στιγμή και η Τουρκία, αλλά και η Βόρεια Κορέα.
Η τελευταία αποτελεί τον πλέον απρόβλεπτο παίκτη το διεθνούς συστήματος και η απόκτηση από τη δυναστεία Κιμ όπλων μαζικής καταστροφής αποτελεί πραγματική και δυνητικά πολύ σοβαρή απειλή για την παγκόσμια ισορροπία.
Και η απειλή διαρκώς κλιμακώνεται παρά, μάλιστα, το γεγονός ότι η Κίνα η βασική «προστάτης» του βορειοκορεατικού καθεστώτος αρχίζει να αποστασιοποιείται σοβαρά από τις κινήσεις του Κιμ, μη θέλοντας να διακινδυνεύσει τις σχέσεις τις με τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις της νοτιοανατολικής Ασίας, την στιγμή μάλιστα που η κρίση στη Νότια Σινική Θάλασσα σοβεί.
Βέβαια θα ήταν βέβαια πιθανό η Κίνα να υποθάλπει τις πυρηνικές φιλοδοξίες της Βόρειας Κορέας με σκοπό ακριβώς να πιέσει σε άλλο μέτωπο κερδίζοντας αυτά που επιδιώκει στη Νότια Σινική Θάλασσα. Ωστόσο το ενδεχόμενο αυτό δεν πρέπει να θεωρείται και τόσο πιθανό καθώς το Πεκίνο έχει δώσει δείγματα ωριμότητας και δεν θα διακινδύνευε εύκολα να ταυτιστεί με τον τρελό της Κορεατικής χερσονήσου και να περιθωριοποιηθεί στον ένα ή τον άλλο βαθμό.
Η Ρωσία από την άλλη πλευρά έχει, θεωρητικά, κάθε συμφέρον να κλιμακωθεί, μέχρι έναν βαθμό, η κρίση στην ανατολική Ασία, καθώς θα μια κρίση εκεί θα τραβούσε την προσοχή από άλλα μέτωπα (Ουκρανία, Συρία), δεδομένης και της σοβαρής κρίσης στις σχέσεις Μόσχας – Ουάσινγκτον. Μια τέτοια υπόθεση δεν στερείται σοβαρότητας, αλλά δεν μπορεί να τεκμηριωθεί και σε περίπτωση που οι σχέσεις αυτές, εφόσον υπάρχουν, αποκαλυφθούν, η Ρωσία θα έχει να αντιμετωπίσει σοβαρά αντίμετρα από τη Δύση, σοβαρότερα από ότι ήδη αντιμετωπίζει.
Άρα ο Κιμ ενεργεί μόνος και αυτοβούλως; Δύσκολο να λεχθεί, ακόμα και αν, κατά το κοινώς λεγόμενο, απλώς μπλοφάρει. Δεν προκαλείς έτσι μια υπερδύναμη και μάλιστα μια υπερδύναμη που κυβερνάται από έναν άλλο απρόβλεπτο πρόεδρο, τον Τραμπ. Δεν τα βάζεις έτσι με μια ισχυρή δύναμη της περιοχής, την Ιαπωνία, ούτε προκαλείς την ισχυρή βασική σου αντίπαλο, τη Νότια Κορέα, αν δεν είσαι η Βόρεια Κορέα και δεν στηρίζεσαι κάπου.
Εκτός αν σκοπός είναι μόνο να τρομάξεις τους δυνητικούς σου αντιπάλους και να καλύψεις με πυρηνικά την αδυναμία σου σε συμβατικούς εξοπλισμούς. Και ο Κιμ ξέρει πως σε συμβατικές επιχειρήσεις δεν έχει καμία ελπίδα επικράτησης με την παρωχημένη του αεροπορία, τα λίγα του σύγχρονα άρματα, με μόνο πλεονέκτημα τα μπουλούκια του πεζικού του και μερικά σύγχρονα πυροβόλα.
Όπως έμαθε καλά και η πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία, χωρίς ισχυρή αεροπορία δεν υπάρχει περίπτωση αντιμετώπισης του αμερικανικού οδοστρωτήρα, που δεν θα χρειαστεί καν να ρίξει στη μάχη χερσαίες δυνάμεις, τουλάχιστον όχι πριν ισοπεδώσει κάθε υποδομή, καταστρέψει κάθε δυνατότητα αντίστασης. Με μόλις 40 (αν πετούν όλα) Mig-29 ως καλύτερα διαθέσιμα αεροσκάφη – ακριβώς όπως και η πρώην Γιουγκοσλαβία – η Βόρεια Κορέα δεν έχει ελπίδες στον αέρα με τα παρωχημένα Mig-23 και τα κινεζικά αντίγραφα των Mig-21, των Mig-19 και των Mig-17, ή τα «αρχαία» κινεζικά αντίγραφα των σοβιετικών βομβαρδιστικών Il-28.
Όσον αφορά την αντιαεροπορική άμυνα, με εξαίρεση ορισμένα σύγχρονα ρωσικά συστήματα Buk, τα λοιπά διαθέσιμα συστήματα είναι επίσης παρωχημένα σοβιετικής κυρίως προέλευσης, μη ικανά να απειλήσουν σοβαρά τα “πακέτα” αεροσκαφών που μπορεί να εξαπολύσει η αμερικανική αεροπορία.
Ο στρατός ξηράς φαντάζει εντυπωσιακός και καλά οπλισμένος αφού παρατάσσει σχεδόν 5.500 άρματα μάχης, σχεδόν 5.000 θωρακισμένα οχήματα και πάνω από 13.000 συστήματα πυροβολικού (πυροβόλα, οβιδοβόλα, πολλαπλοί εκτοξευτές ρουκετών). Όμως από τα άρματα περί τα 3.000 είναι, θεωρητικά, αξιόμαχα, σοβιετικής κατασκευής ή σχεδίασης τύπου Τ-72 και συναφών, ενώ υπάρχουν ακόμα άρματα Τ-34 του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ανεξάρτητα όμως από τη μαχητική τους αξία τα άρματα και τα λοιπά συστήματα ξηράς δεν θα μπορούν να σταθούν πουθενά απέναντι σε μαζικά από αέρος πλήγματα και απλώς θα καταστούν άχρηστα παλιοσιδερικά όπως τα αντίστοιχα του Σαντάμ στο Ιράκ.
Το δόγμα του αεροχερσαίου πολέμου που άρχισε να εφαρμόζεται στα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τελειοποιήθηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο βασίζεται στην εξής κλασική αρχή: Η αεροπορία κατακτά, ο στρατός ξηράς καταλαμβάνει. Δεδομένης και της προόδου που έχει συντελεστεί στην ανάπτυξη των αεροπορικών όπλων ελάχιστα επίγεια συστήματα ή εγκαταστάσεις μπορούν να μείνουν πλέον στο απυρόβλητο από αέρος.
Υπάρχουν άλλωστε και οι πύραυλοι κρουζ τους οποίους κατά εκατοντάδες μπορούν να εξαπολύσουν από θαλάσσης και αέρος οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους κατά κάθε, μα κάθε, διαθέσιμου στόχου στη Βόρεια Κορέα, μόλις αυτός τολμήσει να δώσει σημεία ζωής.
Όλα αυτά ο Κιμ τα γνωρίζει και για αυτό ποντάρει στον τρόμο για να διασώσει το καθεστώς και το σαρκίο του, που πλέον, αμφότερα, κινδυνεύουν σοβαρά.