«Το παραμύθι του Αιγαίου»: 25 Φεβρουαρίου του 2016 με 18 Φεβρουαρίου του 2017

Του Ανδρέα Τσιλογιάννη *

Εισαγωγή.

Το συγκεκριμένο άρθρο, γράφτηκε πέρυσι τέτοιες μέρες, στην ουσία αποτέλεσε την αρχή μιας πορείας που κέρδισε αρκετούς από εσάς, σας ευχαριστώ από καρδιάς, μέσα από τις αναγνώσεις σας, αλλά και  αποτέλεσε «το χτίσιμο» της συνεργασίας με το www.mignatiou.com και τον Μιχάλη Ιγνατίου.

Κείμενο, με σκοπό να αποτυπώσει «το παραμύθι στο Αιγαίο», εξαιτίας του προσφυγικού ζητήματος, αλλά και  συγχρόνως να αποτελέσει φόρο τιμής για έναν εκπρόσωπο της νέας γενιάς της πατρίδας μας ο οποίος χάθηκε άδοξα σε ένα τροχαίο ακριβώς ένα χρόνο πριν.

Η ζωή του Παντελή Παντελίδη, αποτέλεσε ένα γρήγορο παραμύθι ως προς την επιτυχία, με ένα ακόμα πιο γρήγορο «success story» στην δύσκολη Ελλάδα, με τέλος, όμως, άδοξο και με τραγικό, δυστυχώς, τρόπο, που δεν αξίζει σε κανέναν, πόσο μάλλον στον αδικοχαμένο αγαπημένο της νεολαίας τραγουδοποιό.

Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που αναδημοσιεύω κείμενό μου, αλλαγμένο ως προς τους χρονικούς προσδιορισμούς, προσθέτοντας τη σημερινή κατάσταση, όμως, όπως θα διαπιστώσετε είναι ακόμα επίκαιρο.

Κάλλιστα, μετά από ένα χρόνο, το συγκεκριμένο άρθρο θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα και όχι πέρυσι, ακριβώς με τις ίδιες λέξεις και τα ίδια γεγονότα, μακάρι κάποια από αυτά να ήταν διαφορετικά.

Γυρίζοντας τον χρόνο ένα ακριβώς χρόνο πίσω, συγκεκριμένα, στις 25 Φεβρουαρίου 2016, «έγραφα»…

«Το παραμύθι του Αιγαίου»
Ηράκλειο, 25 Φεβρουαρίου 2016

…« Παραμυθιάζομαι, ξέρω πολύ καλά τι θα συμβεί και όμως νοιάζομαι θέλω η ελπίδα ακόμα και τώρα να μας  βρει το πρωί, παραμυθιάζομαι… μιας νύχτας όνειρα η χώρα αυτή…».

Στίχοι, παραφρασμένοι – προσαρμοσμένοι στη πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα του αδικοχαμένου Παντελή Παντελίδη, λαϊκού τραγουδιστή  της νεολαίας, ο οποίος αναπάντεχα, πριν ακριβώς ένα χρόνο, άφησε σε τροχαίο αυτό τον κόσμο για το μεγάλο ταξίδι.

Ο ελληνικός λαός νιώθει παραμυθιασμένος, από το παραμύθι το οποίο ειδικά η γενιά μας “τρώει “από τους “κυβερνώντες“, οι οποίοι “τάζουν“ στα πλαίσια της χρόνιας ρουσφετολογικής λογικής τα πάντα στους ανθρώπους που βρίσκονται έξω από την αγορά εργασίας αλλά στο τέλος διορίζουν συγγενείς τους.

Θυμωμένος, από το παραμύθι των αριθμών των ποσοστών ανεργίας και της αποτύπωσης αυτών όταν η χώρα παρουσιάζει δείκτη ανεργίας της τάξης του 27%, χωρίς σ `αυτό το ποσοστό να συμπεριλαμβάνονται  τόσο το εργατικό δυναμικό που έχει επιλέξει να εργασθεί εκτός των ελληνικών ορίων όσο και το «εργατικό δυναμικό» που δουλεύει σε καθεστώς μαύρης εργασίας.

Προδομένος, από το διαχρονικό παραμύθι της κυβέρνησης προς μισθωτούς, συνταξιούχους, αγρότες, νέους επιστήμονες, επιχειρηματίες, ανέργους.

Εξοργισμένος από το «παραμύθι» που συμβαίνει στο Ε.Σ.Υ. , με ανθρώπους να χάνουν τζάμπα τις ζωές τους, εξαιτίας , λαθών ιατρικών ενδεχομένως από έλλειψη έγκαιρης ιατρικής απόφασης, με επακόλουθο τη συγκάλυψη του άγραφου νόμου της  ιατρική«omerta» και τη μη απάντηση στους συγγενείς των θυμάτων.

Αυτά τα γεγονότα, σαν καλόγουστο παραμύθι συμβαίνουν στη  χώρα του τρίτου μνημονίου, η οποία βρέχεται από τα νερά μιας πανέμορφης θάλασσας του Αιγαίου Πελάγους, όπου ευτυχώς δεν ανήκει στα ψάρια του.

Αιγαίο Πέλαγος, η θάλασσα του Αισώπου, αγαπημένου πλάστη παραμυθιών της αρχαιότητας, θάλασσα αγαπημένη ενός λαού που και στη σύγχρονη εποχή λατρεύει να διαβάζει παραμύθια, κυρίως όμως λατρεύει να ζει μέσα στο παραμύθι.

Πέλαγος, στο οποίο ο ελληνικός λαός πλάθει όνειρα, επηρεασμένος από κάθε παραμύθι, την ώρα που αγναντεύει το  γαλάζιο στο πιο επικίνδυνο πέλαγος του κόσμου, περιμένοντας την ελπίδα σε συνθήκες κοινωνικής αδείας, ελπίδα η οποία αντιδρά και δεν έρχεται.

Ένα πέλαγος παράξενο, ίσως το μοναδικό στον κόσμο, στο οποίο μέσα σε λιγότερο από εκατό χρόνια περνούν από τη μια ακτή στην άλλη εκατομμύρια προσφύγων.

Πέλαγος περάσματος προσφύγων, όπου για πρώτη φορά κατά τη μικρασιατική καταστροφή  Έλληνες της Μικράς Ασίας, μετά το ολοκαύτωμα της Σμύρνης από τον κεμαλικό στρατό των Νεότουρκων, προσπαθούν με κάθε μέσο, χωρίς υπάρχοντα να περάσουν στη Μητέρα Ελλάδα με σκοπό να σωθούν από τις θηριωδίες και στη συνέχεια να χτίσουν τη νέα τους ζωή.

Σήμερα, Σύριοι και άλλοι πρόσφυγες, βρίσκουν το Αιγαίο πέλαγος ως πέλαγος Ελπίδας, εάν φυσικά σωθεί η ζωή τους από το επικίνδυνο ταξίδι που οι Τούρκοι δουλέμποροι τους επιβάλλουν, ως το πέρασμα που θα τους δώσει το διαβατήριο για την δική τους ελπίδα, σε μια από τις προηγμένες χώρες της δυτικής ή βόρειας Ευρώπης.

Με την εισροή πολλών εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στα ακριτικά νησιά , οι κάτοικοι ξεπερνούν την κρατική ανοργανωσιά, δημιουργούν αυτοοργανώσεις αναδυόμενες από την κοινωνία, οι οποίες με τη συνεργασία των δομών του κράτους φιλοξενούν, περιθάλπουν και προσφέρουν φαγητό στους πρόσφυγες.

Αυτοί οι ήρωες προτείνονται ως υποψήφιοι για το Νόμπελ Ειρήνης στα πρόσωπα της 85άχρονης γιαγιάς Αιμιλίας Καμβύση, του 40άχρονου ψαρά Στρατή Βαλιαμού αλλά και της ξένης εθελόντριας ακτιβίστριας γνωστής ηθοποιού Σουζαν Σάραντον, την ώρα που η Τουρκία αρνείται την επαναπροώθηση  των προσφύγων στα εδάφη της, σπάζοντας στην ουσία την τριμερή συμφωνία.

Όμως το παραμύθι του Αιγαίου έχει και άλλη όψη.

Αρκετοί ξένοι οικονομικοί μετανάστες, εργαζόμενοι στο τουριστικό κλάδο ερωτευμένοι με τη χώρα μας, θέλουν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στην πατρίδα μας, δηλώνουν ως όνειρο ζωής την παραμονή στην Ελλάδα, όταν άλλοι μετανάστες ήρθαν για μια και καλά καλύτερη ζωή αλλά στα δύσκολα επέστρεψαν στις πατρίδες τους.

Μετανάστες, προερχόμενοι από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με διαφορετική κουλτούρα και αντίληψη οι οποίοι προβάλουν τη χώρα μας στα χρονολόγια που διαθέτουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αποτέλεσμα να κάνουν οικειοθελή διαφήμιση της Ελλάδας, με τον πιο απλό τρόπο προσελκύοντας αρκετούς συμπατριώτες τους στη χώρα μας ως τουρίστες.

Πως, ως χώρα θα ανταμείψουμε αυτούς τους ανθρώπους ;

Ανταμοιβή οι ίδιοι δε ζητούν, θέλουν να ξοδέψουν την υπόλοιπη ζωή τους στη χώρα μας δημιουργώντας μέσα από όνειρα που εδώ ονειρεύονται.

Θεωρούν πως η λύση του προβλήματος της κρίσης έρχεται μέσα από μια λέξη.

Την ανωνυμία. Χάνοντας αυτή, εξαιτίας της υπέρμετρης έκθεση με αλαζονικά στοιχεία η οποία οδηγεί στη φλύαρη επικράτηση της λογικής του μη μέτρου, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση μη μπορώντας να αξιολογήσουμε αλλά και να αξιοποιήσουμε το απλό.

Γίνεται να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση ;

Δεν γίνεται ;

«Γίνεται, γίνεται», αρκεί να αφήσουμε το δήθεν και την επωνυμία γυρνώντας στην ανωνυμία, όπως μας προτρέπει μια κοπέλα οικονομική μετανάστρια, εργαζόμενη στον τουρισμό της χώρας, «όνειρο ζει» και να δημιουργήσουμε μέσα από τα δικά μας όνειρα, σχεδιάζοντας το αύριο μέρα – μέρα, χωρίς να ψάχνουμε τη φυγή στο άγνωστο.

Άλλωστε η Ελλάδα, όπως η οικονομική μετανάστρια τονίζει με κάθε τρόπο, έχει πολλά να μας δώσει.

Μπορούμε την αλλαγή πορείας, έχοντας ως πρότυπο και τους οικονομικά μετανάστες που παλεύουν μαζί μας στην κρίση, αλλά και εμπνευσμένοι από τους  κατοίκους των νησιών μας που βοηθούν με αυταπάρνηση τους πρόσφυγες, ακόμα και από τους ίδιους τους πρόσφυγες οι οποίοι θέλουν να αφήσουν τον πόλεμο της πατρίδας τους και να φτιάξουν ξανά τη ζωή τους σε καινούργια μέρη.

Εύκολο να αλλάξουμε; Μπορούμε να πάμε παρακάτω;

« Αντικειμενικά στο λέω », ναι, αρκεί να δώσουμε για τη ζωή μας, για το μέλλον μας, για την πατρίδα μας ,την ίδια τη ζωή μας.

Ώρα να πράξουμε το σωστό για την Ελλάδα μας, κοιτάζοντας το συλλογικό συμφέρον, χωρίς αύριο να λέμε πως τη καταστροφή στη χώρα « από αντίδραση και μόνο την κάναμε και αυτή ».

Ώρα να σταματήσει το παραμύθι και να μιλήσουν τα τραγούδια.

Καλό ταξίδι».

«Το παραμύθι του Αιγαίου»
Ηράκλειο, 18 Φεβρουαρίου 2017.

Έχοντας περάσει ένας ακριβώς χρόνος, από την δημοσίευση του «παραμυθιού στο Αιγαίο», η κατάσταση στη χώρα παραμένει δύσκολη.

Οι πρόσφυγες παραμένουν, η κατάσταση δεν άλλαξε ακόμα και με την επίσκεψη του Ποντίφικα Φραγκίσκου Α` στη Μυτιλήνη, μπορεί να μην έχουμε τις καταστάσεις που βλέπαμε στην Ειδομένη, αλλά τα προβλήματα μεγάλα στους χώρους φιλοξενίας.

Δεν υπάρχει πολιτική απεγκλωβισμού των προσφύγων από την χώρα παραμονής, αλλά ούτε και σχέδιο αποσυμφόρησης με ταυτόχρονη προώθηση μεγάλου αριθμού του μετακινηθέντος ασιατικού πληθυσμού σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

Το νησιά του Αιγαίου, αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα, καθώς δεν τίθεται σε ισχύ η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας, με τον Σουλτάνο Ταγίπ Ερντογάν να απειλεί  την Ε.Ε., με διωγμό προς τα νησιά μας, μεγάλο αριθμό ροών προσφύγων – μεταναστών.

Με αγωνία αναμένουμε το Τουρκικό δημοψήφισμα της 16^ης Απριλίου 2017, συνέχεια του τουρκικού πραξικοπήματος της 16^ης Ιουλίου του 2016, όπου ο Σουλτάνος Ερντογάν προτείνει Συνταγματικές Αλλαγές, οι οποίες αλλάζουν το Τουρκικό Πολίτευμα, μετατρέποντας την Τουρκική Δημοκρατία σε προεδρική με υπεραρμοδιότητες του Προέδρου – Σουλτάνου Ερντογάν.

Οι προκλήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο πάντοτε συνεχείς με αυξημένες τάσεις παραβιάσεων και προκλήσεων επεισοδίων, είτε κατά την περίοδο που πλησιάζει η ημερομηνία της επετείου από την κρίση των Ιμίων, είτε μετά αυτής.

Άλλωστε, το 2017, έχουμε ζήσει το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016, ένα πραξικόπημα που αλλάζει τα χαρακτηριστικά της γειτονιάς του Αιγαίου.

Σε σχέση με τον Φεβρουάριο του 2016, η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι αμετάβλητη, η κρίση βαθαίνει, καθώς η κυβέρνηση δεν κλείνει την αξιολόγηση, αλλά και την κοινωνία να ζει πιο δύσκολα από πέρυσι, με επαναφορά, μάλιστα, από παράγοντες των εταίρων – δανειστών των σεναρίων για ενδεχόμενο Grexit.

Διαφορετικός είναι και ο υπόλοιπος κόσμος, στις ΗΠΑ πρόεδρος είναι πλέον ο κ. Ντόναλτ Τράμπ, ο Μπαράκ Ομπάμα ανήκει στο παρελθόν, στην Ιταλία υπάρχει νέος πρωθυπουργός -με τα ίδια προβλήματα -, Γαλλία, Γερμανία, Κάτω Χώρες, ετοιμάζονται για εκλογές με έντονο στοιχείο την άνοδο ή και την επικράτηση εθνικιστικών πολιτικών, ειδικά μετά την επανεκλογή Τραμπ.

Ένα χρόνο ακριβώς από την άδικη απώλεια του τραγουδοποιού Παντελή Παντελίδη, η Ελλάδα που άφησε ο αγαπημένος της νεολαίας καλλιτέχνης, αδυνατεί να βγει από την κρίση, σχέδιο – όραμα δεν υπάρχει, η ελληνική νεολαία δεν ζει όνειρο, αλλά μια σκληρή πραγματικότητα.

Σίγουρα από εκεί ψηλά, ο Παντελής και αρκετοί δικοί μας, θα μας βλέπουν γεμάτοι αγωνία για το μέλλον της χώρας μας, της νέας γενιάς, ειδικά όταν κάποιοι αδυνατούν να διαχειριστούν την διαμορφωμένη κατάσταση.

Υστερόγραφο 1: Η γιαγιά Αιμιλία, ο Στρατής, η Σούζαν, αλλά και οι Έλληνες κάτοικοι των νησιών μπορεί να μην βραβεύτηκαν με το Νόμπελ Ειρήνης του 2016, όμως αθόρυβα παρά τις οικονομικές δυσκολίες, χωρίς το Νόμπελ, συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά ώστε να κάνουν καλύτερες τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων.

Για να μη παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στις δράσεις των Μ.Κ.Ο. (θα ασχοληθούμε προσεχώς με δαύτες).

Υστερόγραφο 2:  Φίλοι κοινοί, δεν σε γνώρισα, μου έχουν μιλήσει και μου μιλάνε με τα καλύτερα για σένα. Τίποτα τυχαίο. Καλά να είσαι όπου είσαι.

Υστερόγραφο 3: «…και μην πιστέψεις σε σενάρια τρελά, ρομαντικά, ποτέ τις νύχτες δεν μεθάω, τυχαία εμείς πεθαίνουμε, πίστεψε και αυτό, στο κενό πηδάω…».

Ναι, τελικά, ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ.

Πηγή : MIGNATIOU

ΓΙΑ ΓΝΩΜΕΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΔΩ

• Ο Ανδρέας Τσιλογιάννης είναι δημοσιογράφος, πολιτικός αναλυτής
• [email protected]
• Twitter:  @TsilogiannisAnd
• Facebook: Andreas Tsilogiannis