Πέρασε ένας χρόνος Παντελή, αλλά εμείς παραμένουμε το ίδιο σκληροί κι ανθρωποφάγοι…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της Έλλης Αυξεντίου
Πέρασε ένα χρόνος. Ένας χρόνος από τη μέρα που έφυγε, από τη σκάρτη γκόμενα που τριγυρνά στα κατεχόμενα, από το διαδικτυακό και τηλεοπτικό “κράξιμο”… Ένας χρόνος από εκείνο το πρωί.
Θυμάμαι στην αρχή κανείς δε μίλησε, κανείς δε μπορούσε να πιστέψει, όχι το γεγονός ότι ένας άλλος άνθρωπος έφυγε από τη γη αλλά τον τρόπο, με τον οποίο έφυγε … Ο αμόρφωτος και ο προδότης που τηλε-δικάζαμε χτες, σήμερα δεν υπάρχει.
Για μια στιγμή, θεώρησα πως θα κάναμε τον κόπο και θα κοιτούσαμε τα χέρια μας τα λερωμένα, που μέχρι πριν από λίγες ώρες, πετούσαν πέτρες, για ένα στίχο, αγνοώντας μάλιστα πως μια μεγάλη μερίδα Κυπρίων, είναι περισσότερο σκάρτοι και από τη γκόμενα, αφού καταφεύγουν συχνά-πυκνά στα κατεχόμενα για πιο φτηνά ταξίδια, σουπερ-μάρκετ, τσάντες, καζίνο και ότι άλλο ψεύτικο επικρατεί…
Ήλπιζα, πως θα ζητούσαμε συγνώμη, έστω κι αργά. Όμως τη ξεφτίλα μας τη συνέχισαμε. Πέρασε ένας χρόνος κι ακόμα κρίνουμε… Το τηλε-δικαστήριο συνεχίζεται όπως και ο κίτρινος γραπτός λόγος. Οδηγούσε ή δεν οδήγουσε ο Παντέλης; Τι είπε η Μίνα; Τι είπε ο δικηγόρος; Τι είπαν οι συγγενείς; Ποιο είναι το πιο ποσό της αποζημίωσης;
Ένας άνθρωπος χάθηκε και κανείς δεν ασχολήθηκε μ’ αυτό. Ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη άφησε πολλαπλά μηνύματα αλλά δυστυχώς κανείς μας, δεν τ’ άγγιξε…
Κανείς δεν αναφέρθηκε στην ταχύτητα, στο αλκόολ και στο πόσο μια στιγμή μπορεί να αλλάξει ή και να αφαιρέσει όλη μας τη ζωή. Είναι γνωστό πως τα τροχαία δεν είναι θέμα τύχης. Η οδήγηση δεν είναι απλή υπόθεση. Το αλκόολ κανέναν πόνο και κανέναν προβληματισμό δεν πνίγει, παρά μόνο το ίδιον μας τον εαυτό. Τα χιλιόμετρα στο κοντερ δεν είναι μαγκιά, δεν σε οδηγούν πάντα στον προορισμό σου, μπορεί και να μη φτάσεις ποτέ ή να σου αλλάξουν τόσο τη ζωή που να μη θες ή και να μην μπορείς να ακουμπήσεις ξανά το τιμόνι.
Όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη του τιμονιού οφείλεις να είσαι καθαρός και νηφάλιος. Τόσο για τον εαυτό σου όσο και για τους άλλους, επίσης το κινητό δεν βρίσκεται στα χέρια, ούτε για μηνύματα, ούτε για τηλέφωνα, για selfie φωτογραφίες και για ιστορίες στο ίνσταγκραμ και στο snapchat (και για να μην παρεξηγηθώ γενικά μιλάω στο συγκεκριμένο σημείο και όχι για τον οδηγό του συγκεκριμένου δυστυχήματος, όποιος και να ήταν αυτός. Και για το ποιος ήταν ο οδηγός είναι ένα θέμα που έχει περάσει στα χέρια της δικαιοσύνης και μόνο).
Επίσης κανένας δεν είναι άξιος να κρίνει κανέναν. Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν μπορεί να γίνει. Και πριν καταλογίσουμε πρώτα το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε, ας κοιτάξουμε πρώτα τα χέρια μας αν είναι καθαρά, ακόμα και τη συνείδηση μας.
Αλλά κι ακόμα κάτι, ο νεκρός απαιτεί σεβασμό και η ψυχή του ειρήνη. Κι ο Παντελής αυτή την ειρήνη θεωρώ πως τη χρειάζεται. Αφού είναι ένας άνθρωπος που κατά την ταπεινή μου άποψη έφυγε πικραμένος όχι μόνο από τα σίδερα που τον κάρφωσαν αλλά κυρίως από τα λόγια… και για να επέλθει ηρεμία και γαλήνη χρειάζεται σιωπή. Οι άνθρωποι που δεν είναι πια εδώ, δεν χρειάζονται ίντριγκες, παρασκήνια, τηλεοπτικές εκπομπές και κιτρινισμούς… Μνημόσυνα χρειάζονται, τροφή δηλαδή αλλά και να τους κρατάμε ζωντανούς μέσα μας.
Και ο Παντελής μπορεί να ήρθε και να έφυγε νωρίς αλλά αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο και παραμένει στις καρδιές των ανθρώπων, μέσα από τα τραγούδια του. Στον Παντελίδη, επίσης, χρωστάμε μια συγνώμη, αυτήν που δεν προλάβαμε να του ζητήσουμε. Ας κάνουμε αυτό το βήμα για συγχώρεση, έστω και τώρα, ένα χρόνο μετά… Ας σωπάσουμε επιτέλους. Ας ζητήσουμε γι’ αυτόν ειρήνη. Ας επικρατήσει ο σεβασμός στη ψυχή του…
Και κατ’ εμέ τον ίδιο ακριβώς σεβασμό χρειάζονται και τα δυο κορίτσια. Κυρίως η Μίνα. Η οποία έδωσε μια τόσο μεγάλη μαχη για τη ζωή της. Και δυστυχώς οι μνήμες αλλά και τα σίδερα που κρατάνε το σώμα της θα της θυμίζουν για πάντα εκείνο το βράδυ όσο και να θέλει να ξεχάσει.
Και εμείς; Ασκούμε μια συνεχή κριτική για το τι είπε, για το πως συμπεριφέρθηκε, αν βγήκε, που διασκέδασε… Συγνώμη αλλά εδώ θα θέσω ένα ερώτημα. Εμείς θα είχαμε μείνει ίδιοι με πριν αν ήμασταν στη θέση της; Δεν είναι λογικό πως θα έχεις περισσότερη δίψα για ζωή, από τη στιγμή που είδες τη ζωή σου να αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη; Το κορίτσι αυτό συναντήθηκε με το θάνατο, τον χαστούκισε και γύρισε. Είδε τον εαυτό της καλωδιωμένο, τα δεδομένα της να χάνονται και να γίνονται ζητούμενα, ακόμα και τα πιο απλά. Και το πιο σκληρό για μένα; Ο συνεπιβάτης της χάθηκε. Ακαριαία. Μένεις ίδιος; Θεωρώ πως όχι.
Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει αλήθεια ή ψεμα σ’ αυτήν την ιστορία, ποιος το λέει και ποιο είναι αυτό. Για μένα η αλήθεια είναι μία. Ένας ακόμα νέος άνθρωπος χάθηκε… Πέρασε ένας χρόνος και εμείς μείναμε ίδιοι και συνεχίζουμε…
Και με τον ίδιο τρόπο που “χτυπήσαμε” τον Παντελή λίγο πριν φύγει, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χτυπάμε και τα δύο κορίτσια… Ειρήνη παιδιά. Ας σωπάσουμε επιτέλους για να τη συναντήσει κι η ψυχή του….