Ελπίζουμε ότι ο Αναστασιάδης θα επιστρέψει και θα διατηρεί την ιδιότητα του Προέδρου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κυριάκου Τσιμιλλή
Οι εικόνες στα τηλεοπτικά δελτία δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον τύπο πλεονεκτούν γιατί δεν είναι φευγαλέες. Μπορείς να τις δεις και να τις ξαναδείς χωρίς να μπορείς να πεις πως δεν πρόλαβες την εικονογραφημένη είδηση.
Δεν βρέθηκε δύναμη να εγγυηθεί την ασφάλεια του εικονιζόμενου, ενός ακόμα Τούρκου πολίτη που λόγω άποψης(!) έπρεπε να τιμωρηθεί. «Απελάθηκε» από τα κατεχόμενα και στάληκε πακέτο στον σουλτάνο για τα περαιτέρω… Ούτε μέσα στον χώρο αποβίβασης των επιβατών, που διέπεται και από διεθνείς κανονισμούς ασφαλείας, δεν βρέθηκε κανένας να τον προστατεύσει από τους δεκάδες τραμπούκους που του επιτέθηκαν με «δημοκρατική» λύσσα. Αν ήταν «αυθόρμητοι πολίτες», πώς και δεν εμποδίστηκαν; Πάντως το κλιμάκιο σωφρονισμού έκανε τη δουλειά του -μάρτυρας οι φωτογραφίες του θύματος στον τύπο. Μέχρι και ο Ακιντζί δυσφόρησε… Επιμένει ακόμα πως αυτό είναι το μόνο λιμάνι ασφάλειας για τους Τουρκοκυπρίους;
Το Κυπριακό μπορεί και να έφτασε στην προτελευταία φάση του. Αναμφισβήτητα τα χρόνια της ημικατοχής είναι πολλά, πολλαπλάσια θα είναι όμως τα χρόνια της υποταγής αν η λύση δεν περιέχει βαλβίδες ασφαλείας που να την αποτρέπουν. Είναι χειροπιαστοί οι κίνδυνοι της μη λύσης. Ας μην αδιαφορούμε ή υποβαθμίζουμε τους επίσης ορατούς κινδύνους της προωθούμενης «λύσης». Αν οι Τούρκοι δεν σεβάστηκαν τη συμφωνία της Γ’ Βιέννης και, καταπατώντας την, εκδίωξαν τις είκοσι τόσες χιλιάδες των Καρπασιτών, γιατί θα σεβαστούν την όποια συμφωνία για αποχώρηση του εναπομένοντος σημαντικού αριθμού κατοχικών στρατευμάτων σε 15 χρόνια -χώρια η ρήτρα που απαιτούν για επανεξέταση ενός τέτοιου ενδεχομένου; Ποιος θα εγγυηθεί τότε την αποχώρησή τους; Νομίζει αλήθεια η πλευρά μας πως αν τα χρόνια από 15 γίνουν 6 πρέπει και να το ψηφίσουμε; Θυμίζουμε πως οι ηθικά εκλιπούσες εγγυήτριες δυνάμεις είχαν αποστολή κι ευθύνη να εγγυηθούν την Κυπριακή Δημοκρατία και όχι να προστατεύουν τους (και τότε) ανησυχούντες πολίτες -αυτό είναι δουλειά των δυνάμεων ασφαλείας.
Mε δικαιολογημένη την τόση κουβέντα για τις εγγυήσεις και τα κατοχικά στρατεύματα (που θα φύγουν αλλά θα μείνουν), υποβαθμίστηκαν άλλες εξίσου σημαντικές πτυχές, για τις οποίες έχει επιτευχθεί περισσότερη πρόοδος (προς την πλευρά των τουρκικών θέσεων). Αυτές όχι μόνο επιβεβαιώνουν την παρέκκλιση από το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις ευρωπαϊκές αρχές, αλλά και προδικάζουν την αναπαραγωγή της δυσπιστίας αλλά και του εθνικισμού. Όποιος προσπερνά αυτόν τον κίνδυνο από μια ρατσιστική «λύση» απλώς εθελοτυφλεί… Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά πολλά από όσα η πλευρά μας έχει δεχτεί στο τραπέζι. Ακούμε συχνά πως «τίποτε δεν είναι συμφωνημένο αν δεν συμφωνηθούν όλα» -ανησυχούμε και γι’ αυτά, ανησυχούμε και για τα υπόλοιπα! Ρωτούμε για μια ακόμα φορά: Γιατί το κεκτημένο να εφαρμοστεί ΜΕΤΑ τη λύση (όταν θα έχουν επιβληθεί οι μόνιμες παρεκκλίσεις σε σχέση με την εγκατάσταση) και όχι ΜΑΖΙ με τη λύση; Γιατί οι νόμιμοι ιδιοκτήτες να πρέπει να δηλώσουν την προτίμησή τους για την τύχη των περιουσιών τους εντός ενός έτους;
«Θεραπεία» τη λένε τώρα -ποια είναι η ασθένεια; Μα προφανώς τα ψυχολογικά μας! Οι πλείστοι από τους πτυχιούχους των σεμιναρίων για τα «κόνφλικτς» είδαν το φως το αληθινό, το «διεθνιστικό»! Σε ποιον όμως διεθνισμό ταιριάζει ο εθνικός διαχωρισμός της ΔΔΟ; Γιατί η αστυνομία στην κάθε περιοχή θα έχει «εθνική καθαρότητα»; Γιατί οι δικαιούχοι επανεγκατάστασης (στη δική τους περιουσία) δεν τη δικαιούνται τελικά αν δεν πρόλαβαν να γίνουν δέκα χρονών πριν την προσφυγιά και έτσι δεν έχουν, λέει, συναισθηματικό δεσμό;
Ελλειμματικοί δηλαδή οι σημερινοί 52άρηδες (και κάτω)! Γιατί η ιδιοκτησία να διατηρείται μόνο στις περιορισμένες περιπτώσεις άμεσης επανεγκατάστασης; Γιατί προϋπόθεση για τους δικαιούχους 53χρονους είναι η μόνιμη διαμονή; Τότε γιατί το κάθε «κρατίδιο» να έχει τη δική του γλώσσα και όχι και τα δύο και τις δύο επίσημες γλώσσες του κράτους; Τελικά ήταν ειλικρινής ο Ακιντζί όταν δήλωνε (δύο μήνες τώρα, και δεν διαψεύστηκε!) πως οι επιστρέφοντες Ελληνοκύπριοι θα στέλλουν τα παιδιά τους σε τουρκικά σχολεία. Χώρια που λίγοι θα είναι οι 53χρονοι (και πάνω) με παιδιά στο σχολείο. Ας μη μας πούνε πάλι πως αναπαράγουμε τους μη διαψευδόμενους ισχυρισμούς και ερμηνείες του ηγέτη των Τουρκοκυπρίων (και των εποίκων). Kαι όλα αυτά, χωρίς να πούμε για τα βέτο εφ’ όλης της ύλης, τις κληρώσεις «ποιος θα ξιπαίξει για να αποφασίσουμε» και άλλα ισοπεδωτικά όχι μόνο του δικαίου, αλλά και της λογικής! Δεν αποκλείεται να μη μας μένει πολύς χρόνος για ερωτήματα και ανησυχίες. Το ίδιο όμως μικρός είναι και ο χρόνος για σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις.
Καλή επιτυχία στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας (και τους συνεργάτες του) με την απαίτηση, επιστρέφοντας με το καλό, τουλάχιστον να διατηρεί και αυτή του την ιδιότητα. Θυμίζουμε ότι δεν πρόκειται για δώρο (που το κάνει ό,τι θέλει) αλλά για δέσμευση (κανονική αυτή τη φορά)…