Το αιματοκύλισμα στη Συρία πρέπει να σταματήσει: Η ντροπή φέτος φέρει το όνομα Χαλέπι…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στήριξη από κράτη-μέλη της Ε.Ε. στο αίτημα της Κύπρου για επαναχαρακτηρισμό περιοχών της Συρίας ως ασφαλών: Ο Χριστοδουλίδης διορίζει άμεσα υφυπουργό Μετανάστευσης
Να αλλάξουν περιοχές στη Συρία από επικίνδυνες σε ασφαλείς απαιτεί η Κύπρος από τις Βρυξέλλες: Γύρω στα 10 κράτη συμφωνούν με τη Λευκωσία για να σταματήσουν οι ροές μεταναστών
Της Έλλης Αυξεντίου
Η ντροπή για φέτος φέρει το όνομα Χαλέπι… Μια πανέμορφη πόλη που έχει μετατραπεί σε φάντασμα. Καταστροφές και χαλάσματα. Μια πόλη που κάποτε στα αναρρωτήρια της, θεράπευαν την “τρέλα” και τώρα είναι η ίδια μια τρέλα. Μια τρέλα που δεν τελειώνει.
Ο θάνατος και τα αίματα σκόρπισαν παντού. Ο μεγάλος αδερφός παλεύει για να σώσει το μικρό από τα συντρίμια… Μόνο που κάποτε αυτά τα συντρίμια, ήταν το σπίτι τους, το σχολείο τους, η ζωή τους, οι αναμνήσεις τους… Σήμερα ούτε αυτές δεν υπάρχουν. Παρά μόνο παίζεις ρώσικη ρουλέτα για να σωθείς, αναγκάζονται βλέπεις να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο θανάτους… Κανένας χρόνος για σκέψη, παίζεις για επιβίωση. Ανασαίνεις και τρέχεις να σωθείς. “Προσεύχεσαι” κι ελπίζεις.
Πρόωρα βρέφη, που ενώ ήταν στη θερμοκοιτίδα, βρέθηκαν στο πάτωμα, καλυμμένα με κουβέρτες, μαχόμενα για ζωή. Οι νοσοκόμες λυγίζουν και ουρλιάζουν. Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως το Χαλέπι τελικά το ξέχασε ακόμα και ο ίδιος ο Θεός ή μήπως όχι; Μόνο το τελευταίο εικοσιτετράωρο κατάφεραν και έφυγαν από το Χαλέπι πάνω από 6.400, αλήθεια δε ήθελα να μάθω πόσοι είναι αυτοί που έφυγαν από την ίδια τη ζωή…
Τις τελευταίες ώρες, κάνει το γύρω του διαδικτύου, μια επιστολή που συγκλονίζει. Η επιστολή της νοσοκόμας, που αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή της, μόνο και μόνο για να σωθεί από βιασμό, θέλησε να φύγει “αγνή”, χωρίς να την ενδιαφέρει το αμάρτημα και η κατακραυγή…
“Είμαι μία από τις γυναίκες στο Χαλέπι, οι οποίες θα πέσουν θύμα βιασμού τα επόμενα λεπτά. Δεν υπάρχουν όπλα ή άλλοι άνδρες που θα σταθούν ανάμεσα σε εμάς και τα κτήνη που έρχονται και αποκαλούνται στρατιώτες”, έγραφε.
“Βάζω τέλος στη ζωή μου… και δεν με ενδιαφέρει εάν πείτε πως θα καώ στην κόλαση” ανέφερε και κατέληγε: “Όταν θα το διαβάζετε αυτό, θα ξέρετε πως πέθανα αγνή..”.
Τα στοιχεία της γυνακας δεν έγιναν γνωστά, μόνο υποστήριξε πως μπροστά στα μάτια της δυο γυναίκες έπεσαν θύματα βιασμού από στρατιώτες του Ασαντ.
Πραγματικά δε ξέρω αν αυτή η “τρέλα” θα γιατρευτεί καμιά φορά, αν αυτή η πόλη καταφέρει και ξαναγεννηθεί, αυτό που ξέρω είναι πως οι άνθρωποι που ακόμη είναι εκεί και μπορούν και αναπνέουν πρέπει να ζήσουν…. Και όσοι “ταξίδεψαν” με το καράβι της ελπίδας, εύχομαι να ζήσουν και να βρουν τον προορισμό τους… Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά από ένα θαύμα αλλά για κάποιο λόγο άλλο, δεν πιστεύουν σ΄ αυτό το θαύμα και το σκοτώνουν και κάποιοι άλλοι το κοιτάνε διερευνητικά και καχύποπτα…