Τι απαντά κανείς σε κάποιον που του λέει: «Φίλε, βρέθηκαν τα οστά του πατέρα μου»…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Σήμερα κρίνεται η τύχη εκατομμυρίων αμάχων Παλαιστινίων στη Γάζα: H Χαμάς απαντά στην πρόταση για κατάπαυση του πυρός, διπλωματικός πυρετός στο Κάιρο [βίντεο]
“Κύπρος ’74 – Τραγούδια Οργής και Πόνου”: Μεγάλη μουσική εκδήλωση στην Ουάσιγκτον για τα 50 πέτρινα χρόνια από την άνανδρη τουρκική εισβολή και κατοχή (video)
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
«Φίλε, βρέθηκαν τα οστά του πατέρα μου» έγραφε το sms που πήρα πριν μερικές μέρες. Πώς απαντάς σε τέτοια περίπτωση; Ποια ευχή υπαγορεύει η γλώσσα μας και η παράδοσή μας; «Συλληπητήρια»; Δεν έχει νόημα. «Ζωή σε λόγου μας»; Αστείο. «Nα ζήσετε να τον θυμάστε»; Όχι βέβαια. «Κουράγιο, υπομονή»;
Τόσα χρόνια τι έκαναν; «Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει»; Αυτό θα το πουν οι πολιτικοί μας, που τέτοιες μέρες μάλιστα τρέχουν από κηδεία σε μνημόσυνο και από δέηση σε τρισάγιο. «Ας είναι η τελευταία χρονιά που θα είμαστε μακριά από τους αγαπημένους μας τόπους» είναι η μόνιμη ευχή εδώ και 42 χρόνια, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα. «Και του χρόνου στο Βαρώσι και την Κερύνεια», έλεγε το ΡΙΚ τότε που η τηλεόραση ήταν μαυρόασπρη.
Τα χρόνια πέρασαν, η τηλεόραση έγινε έγχρωμη, digital, lcd, plasma, high definition, οι άνθρωποι γέρασαν, πολλοί έφυγαν από τη ζωή, αλλά η ευχή είναι η ίδια: «Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους». Ύστερα όμως αρχίζει η πολιτική και το λεγόμενο διεθνές δίκαιο. Έτσι, κοντά στα πενήντα σου μαθαίνεις επιτέλους τις δύο μεγάλες απαντήσεις που σου όφειλε η πατρίδα: Πρώτον, ότι «η αλήθεια της τύχης ενός εκάστου των αγνοουμένων» βρίσκεται σε ένα κασονάκι με μερικά οστά και δεύτερον, ότι το σύνθημα «Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους» έχει και ουρά: Δικαίωμα επιστροφής έχουν όσοι εμπίπτουν στα κριτήρια.
Οι ευχές που θα ακουστούν αυτές τις μέρες θα έχουν και μια δραματικότητα, λόγω των επικείμενων διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, όπου «το Κυπριακό θα εισέλθει σε μια κρίσιμη καμπή», από τις κρισιμότερες καμπές για τις οποίες ακούμε από τότε που ήμαστε παιδιά. Από τότε που δεν υπήρχαν κινητά, ούτε ipad, ούτε skype, τίποτα από όλα αυτά. Οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με ένα τηλεφώνημα κάθε τόσο, με ένα τηλεγράφημα σε ειδικές περιπτώσεις και με τις χριστουγεννιάτικες κάρτες. «Είμαστε καλά, το ίδιο ευχόμαστε και δι’ εσάς», δυο τρεις αράδες, ως τον άλλο χρόνο. Δύσκολη τότε η επικοινωνία, σε αντίθεση με σήμερα. Πλέον την έχουμε κυριολεκτικά στην τσέπη μας, χάρη στο κινητό μας, μέσω του οποίου ενημερωνόμαστε μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Με ήχο, εικόνα, πληροφορίες, τα πάντα. Έχουμε και instangram και twitter και facebook και messenger. Έχουμε και φίλους, χιλιάδες φίλους, σε όλο τον κόσμο. Σε ψηφιακή όμως μορφή. Έχουμε και followers και groups. Απ’ όλα έχουμε. Μόνο χρόνο δεν έχουμε. Για την οικογένειά μας, για τους φίλους μας, τον διπλανό μας, εκείνον που υποφέρει, εκείνον που δυστυχεί.
«Και επί γης ειρήνη» υπαγορεύει η ευαγγελική ρήση, που είναι τόσο επίκαιρη όσο ποτέ. Από το ερειπωμένο Χαλέπι και την κατεστραμμένη Βαγδάτη, μέχρι το Παρίσι, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, την Άγκυρα, ο εχθρός είναι ίδιος. Αόρατος και ασύλληπτος, ύπουλος και πολύ επικίνδυνος. Προκαλεί τον τρόμο και δημιουργεί εν δυνάμει υπόπτους, κτυπά πισώπλατα, αγγίζει τις φοβικές χορδές των ανθρώπων και γεννά τη ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Χριστούγεννα σήμερα. Ευκαιρία ενδοσκόπησης για τους μεγάλους, ημέρα χαράς για τους μικρούς. Ημέρα αγάπης με την οικογένεια, συγγενείς και φίλους. «Εν ανθρώποις ευδοκία» συνεχίζει το ευαγγελικό κείμενο. Επίκαιρο κι αυτό. Μεγαλώσαμε, έχουμε όλα τα υλικά αγαθά που υπάρχουν. Ας στραφούμε όμως στα ουσιαστικά κι ας θυμηθούμε τον Τολστόι: «Ευτυχία δεν είναι να έχεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά πάντα να θέλεις αυτό που έχεις». Χρόνια πολλά!
- Ο Γιάννης Αντωνίου αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ