Τι ζητά η κ. Βικτώρια Νούλαντ στη Λευκωσία; Το Κυπριακό, η ΑΟΖ και το φυσικό αέριο…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ
Ακούω στις ειδήσεις ότι η κ. Νιούλαντ προειδοποιεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι τα χρονικά περιθώρια για επίλυση του Κυπριακού εντός του 2016 εξανεμίζονται. Την ίδια ώρα, η κ. Νιούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, έθεσε στο τραπέζι των συνομιλιών της με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τα θέματα του Φυσικού Αερίου και άλλα ζητήματα διμερούς και διεθνούς ενδιαφέροντος.
Διερωτούμαι, κατ’ αρχάς, κατά πόσον η Αμερικανίδα επίσημος διασυνδέει τη λύση του Κυπριακού με την εκμετάλλευση του Φυσικού Αερίου. Επίσης, είναι πολύ-πολύ ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε αν ήρε την «απαγόρευση» εξορύξεων στην ΑΟΖ μας.
Το θέμα μου, όμως, είναι άλλο. Κατά πόσον μέσα από τις συνομιλίες του Προέδρου Αναστασιάδη και της κ. Νιούλαντ έχει επιβεβαιωθεί και ενισχυθεί ο στρατηγικός συνεταιρισμός μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και ΗΠΑ. Είναι καιρός κάποιος να πληροφορήσει επίσημα τον Κυπριακό λαό σε τι συνίσταται αυτός ο συνεταιρισμός.
Είμαστε, λέει, Κύπρος και Ηνωμένες Πολιτείες στρατηγικοί εταίροι. Ωραία. Τι αλήθεια, όμως, εμπερικλείει αυτή η στρατηγική σχέση:
• Αφορά τον οκονομικό τομέα, και πώς;
• Αφορά τον στρατιωτικό τομέα και σε ποια βάση;
• Αφορά τον ενεργειακό τομέα και πώς κάτι τέτοιο διασυνδέεται ή όχι με το Κυπριακό;
• Αφορά την τρομοκρατία και τα θέματα ανταλλαγής πληροφοριών;
• Αφορά τα θέματα έρευνας και διάσωσης;
Πολλά είναι τα ζητήματα τα οποία θα μπορούσα να θέσω, αλλά το κυρίαρχο δεν είναι τα θέματα τα οποία συνθέτουν αυτή τη στρατηγική σχέση. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι άλλο: αν αυτή η σχέση -εφόσον είναι γεγονός- λειτουργεί στη βάση αρχών. Για παράδειγμα της αμοιβαιότητας. Δίνουμε μόνο, ή παίρνουμε και κάτι; Είναι ακόμη ιδιαίτερα σημαντικό αν λειτουργεί στη βάση των αρχών με τις οποίες λειτουργούν τα Ηνωμένα Έθνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι δε ακόμη εξαιρετικά σημαντικό να γνωρίζουμε πού μας κατατάσσουν οι ΗΠΑ στον κατάλογο των στρατηγικών εταίρων τους.
Ειδικά είναι για μας ζωτικό να ξέρουμε αν μας βλέπουν, αν μας αντιμετωπίζουν ισότιμα με άλλους δύο στρατηγικούς τους εταίρους, οι οποίοι είναι και γείτονές μας· ο ένας, μάλιστα, πολύ κακός γείτονας: Την Τουρκία και το Ισραήλ. Εγώ λέω όχι.
Το κλειδί στην περίπτωση, βέβαια, δεν είναι αν μας αντιμετωπίζουν ισότιμα με την Τουρκία, αλλά αν αντικρίζουν τη σχέση Τουρκίας – Κύπρου όπως πραγματικά είναι. Σχέση, δηλαδή, θύτη και θύματος. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: πώς η Κυπριακή Δημοκρατία αντιμετωπιζει τις όποιες άδικες και ετεροβαρείς τοποθετήσεις και ενέργειες του “στρατηγικού” μας εταίρου.
Τέλος, είναι σημαντικότατο να πληροφορηθεί ο Κύπριος πολίτης αν η στρατηγική σχέση ΗΠΑ και Κυπριακής Δημοκρατίας επηρεάζει τις σχέσεις της Κύπρου -και πώς- με την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλες χώρες. Όπως είναι για παράδειγμα τα τρία μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τα οποία υπήρξαν παραδοσιακά θετικά και υποστηρικτικά της υπόθεσής μας. Δηλαδή Ρωσία, Γαλλία και Κίνα.
Υπάρχουν, άραγε, όροι και προϋποθέσεις σ’ αυτή τη στρατηγική σχέση; Αν ναι, ποιοί; Αν, μάλιστα, ο στρατηγικός μας “εταίρος” είναι ειλικρινής και καλοπροαίρετος, τότε είναι λογικά αναμενόμενο να ασκήσει όλη την επιρροή του για να επιλυθεί το πρόβλημα υπ’ αριθμόν ένα για τον τόπο μας: το Κυπριακό. Άρα θα ενεργεί προς την κατεύθυνση του κατακτητή, ώστε να φτάσουμε, και μάλιστα εντός του 2016 (!) σε λύση αρχών. Λύση βιώσιμη και λειτουργική.
Αν δεν ενεργεί τώρα, και μάλιστα έντονα και αποφασιστικά, τότε προς τι η προειδοποίηση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Μήπως θεωρεί η κ. Νιούλαντ ότι κωλυσιεργεί ο πρόεδρος; Ή θεωρεί ότι είναι αρνητικός; Γιατί ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο.
Οπόταν, γιατί στρέφει το βάρος της στον Νίκο Αναστασιάδη; Μήπως για να επιβεβαιώσει τον σκιτσογράφο του “Φιλελεύθερου”, ΠΙΝ, που μας θυμίζει ότι ήταν και είναι ο ίδιος “στρατηγικός” εταίρος και το 1974;
Εύχομαι ο αγαπητός κ. Παπαπέτρου να έχει λάθος.