Ο χωριάτης, το σχοινί και ο πολιτικός: Η κλεψιά του κουρέματος, που βαραίνει την Κυβέρνηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν θέλουν και πολύ για να υποστηρίξουν ότι είναι εθνικιστής και ο …Κουτσούμπας του ΚΚΕ: Τάχθηκε ξεκάθαρα εναντίον της ρατσιστικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας
O Δημήτρης Κουτσούμπας από τη Λευκωσία δεν έκρυψε τα λόγια του: Ο “επώδυνος συμβιβασμός” εξελίσσεται σε διχοτομική λύση, οι απαράδεκτες διεκδικήσεις της Τουρκίας διαιωνίζουν την κατοχή
Του Δρα Παναγιώτη Κ. Αυξεντίου*
Ανεξάρτητα αν υπάρχει ορισμός του «χωριάτη» παραδεκτός ή όχι απ’ όλους, γενικά δεν αποτελεί τίτλο τιμής γι’ αυτούς στους οποίους επισυνάπτεται είτε είναι πρόσωπα είτε κράτη. Η αναφορά του σε πρόσωπα είναι αρκετά διαδεδομένη σαν υποτιμητική ιδιαίτερα όταν είναι συνυφασμένη με τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς που καθρεπτίζουν χαμηλή μόρφωση, παιδεία και οικονομική κατάταξη. Η ιστορική σύνδεση χωριάτη και καλλιέργειας της γης επεκτάθηκε με την εκβιομηχανοποίηση και στους εργάτες των πόλεων με κοινό χαρακτηριστικό τους τη φτώχεια.
Χωριάτες είναι γραμματολογικά όσοι ζουν σε χωριά και επειδή η αύξηση των εισοδημάτων τους υστερεί σε σύγκριση με την αύξηση των εισοδημάτων των κατοίκων των πόλεων, διαχρονικά η διαφορά μεταξύ των δύο εισοδημάτων διευρύνεται και η εξάρτηση της επαρχίας από τις πόλεις μεγαλώνει. Αν το εισόδημα και πνευματικό επίπεδο συμβαδίζουν, τότε οι ξύπνιοι πολίτες μετεξελίσσονται σε οικονομικούς εκμεταλλευτές των χωριατών. Οι ενδοκρατικές συσχετίσεις αντικατροπτρίζουν σε διακρατικό επίπεδο με αντίστοιχη εκμετάλλευση των φτωχών από τις πλούσιες χώρες.
Είναι φυσικό η οικονομική άρχουσα τάξη προσώπων και κρατών να επιδεικνύει την διαιώνιση της οικονομικής υπεροχής της. Προσπάθειες εισοδηματικής εξίσωσης απέβησαν άκαρπες τόσο σε κρατικό όσο και ευρύτερο πεδίο κρατικών συνασπισμών. Τόσο η ιστορία του σοσιαλισμού όσο και η πείρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση διαπιστώνουν την αντίσταση της ανθρώπινης φύσης στην οικονομική ισότητα και το μεγάλο κόστος που την συνοδεύει. Οι δυσκολίες σε κρατικό επίπεδο πολλαπλασιάζονται στο διακρατικό όπου η πρωτοπορία των βιομηχανικών χωρών δημιουργεί την κουλτούρα προόδου που τείνει να παρατείνεται από δεκαετίες σε εκατονταετίες.
Για τους ευημερούντες Ευρωπαίους οι Ρώσοι ήταν χωριάτες και παραμένουν μέχρι σήμερα χωριάτες, ξένοι, των οποίων η απομόνωση θεωρείται φυσιολογική. Στην περίπτωση της Ρωσίας, όπως και άλλων πολυεθνικών κρατών, πέραν των σχετικά αντικειμενικών παραγόντων καθορισμού της χωριατιάς, υπεισέρχονται και πολιτικοί, αλλά και θρησκευτικοί. Ούτε το έργο του Μεγάλου Πέτρου, ούτε ο μπολσεβικισμός δεν κατάφεραν να αλλάξουν την χωριατιά. Σε κάποιο βαθμό η στρατιωτική δύναμη της Ρωσίας τον 18ο και 19ο αιώνα, και ιδιαίτερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και το μετέπειτα επιτευχθέν ισοζύγιο φόβου των πυρηνικών εξοπλισμών, επέφεραν κάποια ισορροπία Ανατολής και Δύσης, χωρίς όμως να επιτρέπει στο χωριάτη μουζικό της Ανατολής την είσοδο του στο καλούπι του πολιτισμένου πολίτη της Δύσης.
Στην Κύπρο η σχέση Ελλάδα – Ελληνοκυπρίων και Τουρκίας – Τουρκοκυπρίων είναι σχέση των ξύπνιων εγγυητών με τους χωριάτες των δύο κοινοτήτων. Πίσω από τα οικονομικά σκάνδαλα στην Κυπριακή Δημοκρατία αναδύεται η Ελλαδική πονηριά της κομπίνας στην οποία κατά δύναμη συμμετέχουν οι Κύπριοι συνεργάτες. Στον βορρά η πλήρης οικονομική εξάρτηση από την Τουρκία καθιστά πιο καθαρή την εικόνα του χωριάτη από την αντίστοιχη στο νότο.
Ποιος είναι ο χωριάτης και ποιος ο πολίτης εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες μεταξύ των οποίων είναι και η θέση που κατέχουν οι δύο συγκρινόμενοι τη στιγμή της σύγκρισης. Στην τελευταία ανάλυση εξαρτάται από το ποιος προσπαθεί να κοροϊδέψει ποιον, δηλαδή ποιος νομίζει ότι είναι ο έξυπνος και ποιον θεωρεί βλάκα. Με δείχτη την αναξιοπιστία των Κυπρίων πολιτικών, μια διάσταση της οποίας είναι η αποχή από εκλογές, οι πολιτικοί αναδεικνύονται πρωταγωνιστές – εξυπνάκηδες, και αναλόγως σε ποιους απευθύνονται, εξακριβώνεται και ο στοχευμένος βλακας.
Για το «χωριάτη» γίνεται λόγος ότι «το σχοινί του μονό δεν φτάνει αλλά διπλό φτάνει». Όποιος αναφέρεται σ’ αυτό το γνωμικό παραγνωρίζει τον σκοπό του χωριάτη που αν είναι το συνεχές δούλεμα του από τους πολιτικούς, όπως το υποσχόμενο τελεφερίκ, το διπλό σχοινί είναι σίγουρα πιο αποτελεσματικό και επώδυνο από το μονό για το επιβαλλόμενο μαστίγωμα. Αντί της ανώδυνης αποχής το διπλό σχοινί αν εγκριθεί νομικά θα είναι σωφρονιστικό μέσο στα οπίσθια των Κύπριων πολιτικών. Διευκρινίζεται ότι δεν συνίσταται το διπλό σχοινί σαν μέσο πολιτικής τιμωρίας. Κάποια άλλα μέσα πρέπει να βρεθούν για να τεθεί τέρμα στις γελοίες υποσχέσεις και δεσμεύσεις των πολιτικών εκ των οποίων το πιο αποτελεσματικό είναι η υποχρέωση τους να παραθέτουν αναλυτικά το κόστος κάθε υπόσχεσης τους.
Δεν είναι μόνο η κλεψιά του κουρέματος, που βαραίνει αυτή την Κυβέρνηση, της οποίας οι επιπτώσεις ξεπερνούν την ζημιά των καταθετών. Το κόστος πλήθους άλλων αποφάσεων της φορτώνεται στους φορολογουμένους με υποσχέσεις προσλήψεων των απολυμένων στον ήδη βαρυφορτωμένο δημόσιο τομέα, με διατυμπανισμό εξεύρεσης πάντα μιας δήθεν χρυσής τομής. Η συνταγή μετατροπής της φορολογίας του πολίτη σε χρυσή τομή αποτελεί κοροϊδία του «χωρκάτη».
Η χρησιμοποίηση του δημοσίου τομέα για την προαγωγή του πολιτικού κομματισμού και όχι του δημοσίου συμφέροντος είναι συνηθισμένο φαινόμενο από το οποίο η Κύπρος δεν εξαιρείται. Θα ήτο αστείο να αναμένεται από την Κυβέρνηση να μην προωθεί τα εκλογικά συμφέροντα του ΔΗΣΥ. Ο τρόπος όμως που το κάμνει είναι συχνά εξοργιστικός, όπως η περίπτωση διαφήμισης της εξόδου από το μνημόνιο της Τρόικας που επιτρέπει έξοδο της Κύπρου στη διεθνή αγορά δανεισμού. Η έξοδος έγινε προεκλογικός σκοπός χωρίς να αναλογιστεί το κόστος του δημοσίου. Με την έξοδο η Κυβέρνηση απεμπόλισε τον ήδη συμφωνηθέντα δανεισμό πέραν των δυο δισεκατομμυρίων ευρώ με επιτόκιο γύρω στο 1.75% με αντικατάσταση δανεισμού από την διεθνή αγορά με ελάχιστο επιτόκιο 4%. Το άγνωστο εκλογικό κέρδος του ΔΗΣΥ (τη διαφορά των επιτοκίων) θα την πληρώσει ο φορολογούμενος.
Ιδού μια καθαρή περίπτωση της Κυβέρνησης που με αχρείαστους επιπλέον φόρους για να δέσει παραπάνω ψήφους στο άρμα του ΔΗΣΥ συμπεριφέρεται χειρότερα από τον χωριάτη του οποίου το διπλό σχοινί συχνά χρειάζεται για συγκράτηση του βάρους της σοδειάς που με τον ιδρώτα του προσώπου του παράγει. Όσο για το κόρδωμα Αναστασιάδη και Γεωργιάδη για την «έξοδο» αυτοί που το εγκρίνουν ασφαλώς ξεπερνούν σε βλακεία την ανύπαρκτη αφέλεια που λανθασμένα αποδίδει το απαράδεκτο γνωμικό στον Κύπριο χωριάτη. Με ανάλογη ακρότητα μπορεί να λεχθεί ότι «Οι μεν Κύπριοι πολιτικοί είναι για δέσιμο, η δε πολιτική τους για κλάματα».
Με βάση μερικών κριτηρίων ο υποφαινόμενος κατατάσσεται στην τάξη των «χωριατών». Αλλά για να αποφύγει το στίγμα που ο χαρακτηρισμός επιφέρει σπεύδει να αναχωρήσει για τον Καναδά του οποίου η μεγάλη απόσταση από την Κύπρο, τουλάχιστον μέχρι την επιστροφή του, απαλείφει έστω και προσωρινά το στίγμα.
- Ομότιμου Καθηγητή των Οικονομικών του Πανεπιστημίου Calgary – Canada