Πλεονεκτήματα και ρήξεις αντί μεμψιμοιρίας και υποταγής: Βολεύει η συσσώρευση προσφύγων;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Εξήντα χρόνια από το πογκρόμ της Πόλης, καταπατώντας κάθε συνθήκη: Οι απελάσεις των Ρωμιών από τους Τούρκους, μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του Ελληνισμού [βίντεο]
«Η έλευση του τουρκικού στολίσκου στη Γάζα θα αποτελέσει πρόκληση», επιμένει ο αρχηγός των Ε.Δ. του Ισραήλ: Παρασκηνιακές συνεννοήσεις Ισραήλ-Τουρκίας μέσω της Αιγύπτου
Του Άκη Κοσώνα *
Βολεύει η συσσώρευση προσφύγων; Ως ερώτημα τίθεται εκ των πραγμάτων και δεν μπορεί να αγνοηθεί. Η Ελλάδα αποκτά ένα σημαντικό πλεονέκτημα αν το χειριστεί σαν τέτοιο (κάτι που θα έκανε με επιτυχία η Τουρκία) και δεν μείνει στη μεμψιμοιρία και την επιθετικότητα εναντίον των κακών ή αδιάφορων εταίρων. Όταν κάποιος έχει αντίθετες θέσεις (και συμφέροντα) από σένα δεν σημαίνει ότι είναι κακός – σημαίνει ότι υπάρχει με άλλο τρόπο και με άλλες προτεραιότητες.
Καλό θα είναι να το καταλάβουμε αυτό και να το αποδεχτούμε, χαράζοντας σε αυτή τη βάση, με αυτό το δεδομένο τους δικούς μας στόχους.
«Αλλάζω την Ευρώπη» είναι ένα καλό σύνθημα αλλά μια κακή ιδέα. Η Ευρώπη δεν είναι ένα ρευστό σχήμα που άλλοτε πλειοψηφούν οι φίλοι και άλλοτε οι εχθροί, είναι ένα σύνολο χωρών που υπάρχει σαν τέτοιο επειδή ταυτίζονται ή συμπίπτουν συχνά τα μείζονα συμφέροντα των περισσοτέρων. Δεν είναι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε θα γίνουν. Η πορεία της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης προσδιορίζεται από τη σύμπτωση ή όχι των συμφερόντων των χωρών μελών: Όταν από τις 28 χώρες οι 15 λειτουργούν άκρως ή σχεδόν δορυφορικά προς μία ή δύο μεγάλες, είναι προφανές ότι μέρος των συμφερόντων τους εξυπηρετείται από τις μεγάλες, με αποτέλεσμα να μη διαταράσσεται η υπάρχουσα ισορροπία.
Η Ελλάδα και οι κατά καιρούς υποστηρικτές της στο προσφυγικό, όπως η καγκελάριος Μέρκελ (ναι, όλα γίνονται…) επιχειρηματολογούν σε ηθικό επίπεδο, με συγκινητικούς βερμπαλισμούς του στυλ «δεν μπορεί, αν αφήνεται μόνη, η Ελλάδα να αντιμετωπίσει ένα τόσο μεγάλο θέμα…». Πρόκειται για φράσεις που σε όλους τους συνομιλητές προκαλούν κινήσεις της κεφαλής όλο κατανόηση, σφίξιμο χεριού, χτύπημα στον ώμο και γενικώς συμπόνοια χωρίς αντίκρυσμα. Ναι, φταίει η γεωγραφία που «μας έριξε» εδώ που είμαστε, αλλά το ίδιο ισχύει για όλους. Από τη Σομαλία και τον Καναδά μέχρι τη Χιλή και τη Μαλαισία. Κανείς όμως δεν διαπραγματεύεται έτσι, αλλά φροντίζει να μετατρέψει σε πλεονέκτημα τη γεωγραφική του θέση, ακόμα κι αν δεν μπορεί να μετατραπεί σε τέτοιο.
Η χώρα μας που είναι σε σαφώς στρατηγική θέση στον χάρτη μοιάζει να βάζει στην άκρη την πραγματικότητα αυτή και να επικαλείται πότε την κοινοτική αλληλεγγύη (των δανειστών δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε) και πότε τους κανόνες και υποχρεώσεις των χωρών- μελών: Αυτό δηλαδή που κάνουν εναντίον μας όλοι (σχεδόν) οι εταίροι στο θέμα του χρέους, της διαχείρισης και των δανείων! Για άλλη μια φορά προβάλλει ξεκάθαρα η διαπίστωση ότι χωρίς κόντρα και ίσως ρήξεις δεν πας πουθενά.
Στο χρέος και τα δάνεια είσαι εξαρτημένος «δια βίου» αφού συνεχίζεις την πολιτική επιλογή που έχει τίτλο «ευρώ με κάθε θυσία», στο προσφυγικό πάει να γίνει το ίδιο. Να είναι όλοι εναντίον μας. Πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων, είτε για λόγους συμπαθείας (Ιταλία – που όμως έχει και τους ομοειδείς φόβους της για συρροή προσφύγων και μεταναστών στα εδάφη της) είτε για λόγους καπιταλιστικής διαχείρισης. Αυτό αφορά την καγκελάριο Μέρκελ που είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων έτσι ώστε να γεμίζουν τα εργοστάσια (αυτοκινήτων, τροφών, όπλων, φαρμάκων κ.λ.π.) της χώρας της με «φρέσκο» (και φθηνό) εργατικό δυναμικό. Έτσι καταγράφεται ως ευαίσθητη «μητέρα» των δυστυχισμένων μεταναστών/προσφύγων (χιλιάδες φωτογραφίες με παιδάκια, μητέρες, οικογένειες που την αγκαλιάζουν- πολλοί μάλιστα βαφτίζουν και τις κόρες τους Άνγκελα, ή και Μέρκελ!) ενώ συγχρόνως προσφέρει σημαντική υπηρεσία στο βιομηχανικό, τραπεζικό και μεταπρατικό κεφάλαιο της Γερμανίας. Μια χαρά το σκέφτεται. Το ερώτημα είναι εμείς τι ακριβώς κάνουμε εδώ εκτός από το να χαζεύουμε στα δελτία τις λάσπες τις Ειδομένης και το χάλι στον Πειραιά.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ
- Ο Άκης Κοσώνας είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και το Παρίσι. Εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης στο περιοδικό «Αντί» (1983-1987) και στις εφημερίδες Μεσημβρινή, Απογευματινή, Έθνος, Βήμα, Καθημερινή. Έκανε για πολλά χρόνια ραδιόφωνο στον Αθήνα 9.84, του οποίου ήταν ιδρυτικό στέλεχος. Διετέλεσε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ και Γ.Γ. του ΕΟΤ. Εργάστηκε στο ΑΠΕ (1996-2015), έχοντας την ευθύνη των εκδόσεων του πρακτορείου. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Αγορά».