Προτεραιότητα ότι κάνει θόρυβο: Οι παθογένειες του συστήματος, μια αγκαλιά με το παρελθόν
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Τελικά ούτε να τιμήσουν έναν άνθρωπο δεν μπορούν. Πάντα βιαστικοί και με υπερβάλλοντα ζήλο για μια απόφαση που πέρασε πρώτα μέσα από την οδό του λαϊκισμού και από το δοκιμαστήριο των κοινωνικών μέσων μαζικής δικτύωσης για να καταλήξει στο υπουργικό συμβούλιο.
Η κυβέρνηση, το κόμμα που κυβερνά, οι άνθρωποι στις θέσεις κλειδιά θεώρησαν πως θα έπρεπε να τιμήσουν τον πολιτικό τους μέντορα δίνοντας το όνομα του στο πρώτο αεροδρόμιο της χώρας. Δυο χρόνια μετά το θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη, λήφθηκε μια απόφαση που ο τιμώμενος, αν γνώριζε την πρόθεση βρισκόμενος ακόμη στη ζωή, ποτέ δεν θα τη δεχόταν. Κι αυτό έπρεπε να το ήξεραν αυτοί που υποτίθεται θέλουν να τον τιμήσουν.
Το θέμα είναι, όμως, γενικότερο και αφορά τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος. Ποιες οι προτεραιότητες και πρακτικές του είναι προδήλως γνωστές. Ότι κάνει θόρυβο, είναι προτεραιότητα. Τα πάντα μετρούν με το μηχάνημα του θορύβου, του κρότου. Διαχρονικά συντηρείται ένας πολιτικός αναχρονισμός, σκέψης και πρακτικών, επειδή τούτο εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τις μετριότητες που μόνο μέσω αυτού του στίβου μπορούν να διακριθούν.
Όσο οι πολιτικοί αναλώνονται σε μνημόσυνα, στριμώχνονται έξω από τις εκκλησίες τις Κυριακές για τις τετριμμένες τους δηλώσεις, έχουν στην πρώτη σειρά καρέκλα με «κράτηση» στο όνομά τους, παρευρίσκονται σε εγκαίνια προτομών και σε τελετές, πανηγύρια, χοροεσπερίδες, θα παραμένουν εγκλωβισμένοι σε στερεότυπα. Έχουν κοπιάρει λογικές, τις οποίες εφαρμόζουν σε όλα τα θέματα. Από το Κυπριακό, στα εσωτερικά, την οικονομία. Αυτό αναδεικνύει την αδυναμία παραγωγής πολιτικής.
Η μετονομασία του αεροδρομίου δείχνει ακριβώς που είναι ο πήχης και οι προτεραιότητες μιας χώρας που έχει πολλά ανοικτά μέτωπα. Μιας χώρας που αναπαύεται διαχρονικά στις αγκαλιές του παρελθόντος. Αγάλματα, μνημόσυνα και δάφνες γι αυτούς που αγωνίστηκαν, για να γίνουν, τελικά, το εφαλτήριο για τους καρεκλοκένταυρους να ανέβουν ψηλά. Μια χώρα που αναλώνεται με το παρελθόν δηλώνει αδυναμία πρόβλεψης και χάραξης του μέλλοντος. Ο Γλαύκος Κληρίδης θα κριθεί από την ιστορία και αυτό είναι νωρίς να γίνει. Και ασφαλώς, δεν θα τον αξιολογήσει η παράταξή του, αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Προπαντός, όμως, θα αξιολογηθούν οι πράξεις, ενέργειες, αποφάσεις του διαχρονικά από τους ιστορικούς. Τι θα γίνεται δηλαδή; Κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση θα ξεκινούν και οι μετονομασίες; Αυτά τα θέματα αφορούν τη χώρα και όχι τις κυβερνήσεις που δεν είναι ποτέ μόνιμες.
Δυστυχώς, στην Κύπρο, υπάρχει μια βιασύνη και μια υπερβολή που δεν έχει όρια.