Ο ιός των καυγάδων: Πολιτική δεν ασκείται με εσωστρέφεια
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
ΤΟ πολιτικό σκηνικό είναι προβλεπτό καθώς αδυνατεί ακόμη και να μας εκπλήξει. Μόνιμες αντιπαραθέσεις εντός και εκτός κομμάτων, μια απίστευτη παραγωγή ανακοινώσεων και δηλώσεων, που δημιουργεί ένα αχρείαστο και αντιπαραγωγικό ανταγωνισμό. Χαρτούρα και μικροφωνολατρεία. Και ο ιός των καυγάδων, αποτέλεσμα της καρεκλολατρείας, αποσπά την προσοχή, αποπροσανατολίζει από τα πραγματικά προβλήματα και αφήνει τους επίδοξους πρωταγωνιστές να βράζουν στο ζουμί τους.
Οι καυγάδες στο ΔΗΚΟ, στην ΕΔΕΚ, οι υπόγειες και αθόρυβες προς τα έξω υπονομεύσεις σε άλλα κόμματα, συνθέτουν μια εικόνα εσωστρέφειας. Και αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά του κομματικού γίγνεσθαι. Οι ρήξεις της κυβέρνησης με θεσμούς είναι η άλλη διάσταση. Οι διαφωνίες και αντιπαραθέσεις με τον Γενικό Εισαγγελέα, τον τέως και την νυν Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας και εσχάτως με τον Γενικό Ελεγκτή, διαμορφώνουν μια εικόνα αμφισβήτησης των θεσμών εκ των έσω. Με τον Γενικό Ελεγκτή επιχειρήθηκε μια καλύτερη διαχείριση για να αποφευχθούν παρόμοιες σκηνές που προηγήθηκαν, πλην όμως είναι σαφές πως υπάρχουν «διαφορές» μεταξύ των δυο θεσμών. Η γενική εικόνα, δηλώνει ένα άγχος για έλεγχο του παιχνιδιού και της πλήρης επιβολής στα ένδοξα πεδία της εξουσίας. Ένα σύνδρομο διαχρονικό ίδιον του παλιού πολιτικού συστήματος, που αναπαράγεται και σε νεώτερους σε ηλικία παράγοντες.
Οι καθημερινές αντιπαραθέσεις των κομμάτων με την κυβέρνηση, αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό του πολιτικού διαλόγου, που επί της ουσίας είναι παράλληλοι μονόλογοι. Όπως βασικά παράλληλοι μονόλογοι είναι και στο μοναδικό όργανο συνυπάρχουν, κυβέρνησης και κόμματα, στο Εθνικό Συμβούλιο/Συμβούλιο Αρχηγών.
Ένας ή περισσότεροι καυγάδες την ημέρα, αποτελούν το «φάρμακο» συντήρησης ενός συστήματος, που έχει παραδοθεί σε πρακτικές ξεπερασμένες, αλλά διατηρείται μέσα από μεγάλα ή μικρά «μαγαζιά».
Είναι σαφές πως όσο η εσωστρέφεια και η αδυναμία παραγωγής πολιτικής συνεχίζεται, αυτό θα καθιστά τις πολιτικές ηγεσίες αιχμάλωτες αυτών των λογικών και τα μεγάλα προβλήματα θα παραμένουν σε μακρά εκκρεμότητα. Κοντολογίς, δεν θα αντιμετωπίζονται με αποτελεσματικότητα.
Η κακοδαιμονία των πολιτικών είναι το μικρόβιο του κόστους, είναι η επιδερμική αντιμετώπιση των μικρών ή των μεγάλων ζητημάτων. Είναι οι τοποθετήσεις επί όλων των θεμάτων από ημιμαθείς και ξερόλες. Το πολιτικό κόστος το αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γι΄ αυτό υπάρχουν πολλά θέματα ταμπού, τα οποία αποφεύγουν να αγγίξουν.
Στο Κυπριακό και στην οικονομία η μόλα φαντάζει η ίδια. Οι απόψεις που εκφράζονται έχουν δομικά τις ίδιες λογικές. Ιδεολογικά υπάρχουν διάφορες σχολές, που εκφράζονται πανομοιότυπα σχεδόν στο Κυπριακό και στην οικονομία. Από την μια η σχολή της όποιας λύσης ( και του όποιου Μνημονίου) και από την άλλη η πλήρης άρνηση. Αμφότερες οι σχολές έχουν το κοινό χαρακτηριστικό της αδυναμίας παραγωγής πολιτικής. Οι πολίτες, ευτυχώς, έχουν μια άλλη προσέγγιση και αναζητούν λύσεις διάρκειας και προοπτικής. Είναι γι αυτό που η αριθμητική και οι προσθέσεις δεν ισχύουν και όσοι καταφεύγουν σε αυτές θα διαψευστούν. Είναι γι αυτό που δεν μπορεί να θεωρούνται, για παράδειγμα, ότι προστίθενται αριθμητικά τα δυο μεγάλα κόμματα ή στην αντίπερα όχθη οι υπόλοιποι.