Η παρουσίαση του βιβλίου “Τρόικα, ο δρόμος προς την καταστροφή” στην Αναφωτία της Κύπρου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
H Τρόικα ξανάρχεται για τον έλεγχο της Κυπριακής οικονομίας: Στο μικροσκόπιο οι επιπτώσεις σε ακρίβεια, υπηρεσίες και τουρισμό από τις κρίσεις σε Γάζα και Ουκρανία
Πολύ σημαντική εξέλιξη από την Τρίπολη της Λιβύης: Το Εφετείο ακύρωσε το τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2022, ξαφνικό αδιέξοδο για την Τουρκία
Της Έλλης Αυξεντίου
Σε ένα άκρως συναισθηματικό αλλά και διδακτικό κλίμα, για τη νεολαία και όχι μόνο, πραγματοποιήθηκε στις αρχές του μήνα η παρουσίαση του βιβλίου, του δημοσιογράφου και ερευνητή Μιχάλη Ιγνατίου, με τίτλο «Τρόικα, ο δρόμος προς την καταστροφή», στην κατάμεστη πλατεία της γενέτειράς του, στην Αναφωτία της Κύπρου.
Ο αμερόληπτος ανταποκριτής της Ουάσιγκτον, επέστρεψε στο χωριό που γεννήθηκε, μεγάλωσε αλλά και ονειρεύτηκε και ήρθε να παρουσιάσει ένα εγχειρίδιο αμεροληψίας, αλλά και ένα οδηγό του πως μπορεί να καταστραφεί τόσο εύκολα μια χώρα και όχι οποιαδήποτε χώρα.
Ανάμεσα στο πλήθος, εκτός από εκλεκτούς προσκεκλημένους, ήταν ο μονάκριβος υιός του Ανδρέας, ο Ανδρίκκος του, όπως ο ίδιος τον αποκαλεί, που ήρθε από το Λος Άντζελες για την παρουσίαση του βιβλίου του πατέρα του…
«Σημαντικό στοιχείο για την επιτυχία του καθενός από εμάς είναι η οικογένεια, οι δικοί μας άνθρωποι. Και είμαι τυχερός να έχω στη ζωή μου όλους αυτούς τους ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ και είναι πολύ συγκινητικό το γεγονός ότι βρίσκονται σε τούτο το χώρο τ’ αδέλφια μου, Μαρία, Ιγνάτιος και Κυριάκος, η Γεωργία, η Αντιγόνη και ο Χριστόδουλος, τα αδελφοτέχνια μου, και ο δικός μου γιος ο Ανδρέας, που ήρθε από το Λος Αντζελες γι’ αυτή την παρουσίαση του τελευταίου μου βιβλίου.
Και ο αδελφότεχνος μου ο Ανδρέας που ήρθε από τη Νέα Υόρκη. Λείπουν μόνο οι γονείς, η Χαρίκλεια και ο Ανδρέας, αλλά είμαι βέβαιος πως μας βλέπουν από ψηλά και χαίρονται, και η Dody», εξομολογήθηκε από καρδιάς ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου…
Είχα την τύχη, την τιμή να βρεθώ σε αρκετές από τις παρουσιάσεις βιβλίων του κυρίου Ιγνατίου, όπως και στην παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου του συγγραφέα στην Αθήνα. Ομολογώ πως σε όλες τις προηγούμενες είχα σοκαριστεί. Ανεύρεση απόρρητων εγγράφων, αποκαλύψεις, φως σε αθέατες πλευρές, και μια αλήθεια που όλο και περισσότερο πονάει στη μαύρη τρύπα και πραγματικότητα που λέγεται σήμερα.
Ένα βιβλίο βασισμένο σε μία σωρεία επίσημων εγγράφων αλλά και σε συνομιλίες που πραγματοποίησε ο ίδιος ο συγγραφέας, με 139 πρόσωπα που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς του μνημονίου. Το “παζλ” επίσης συμπληρώνουν στοιχεία εκμυστηρεύσεις και ντοκουμέντα από “ανώνυμους” τεχνοκράτες – διαμορφωτές πολιτικών που υπήρξαν άλλοτε ευνοικές και άλλοτε μοιραίες για το ελληνικό κράτος…
Στην Αναφωτία όμως, συγκινήθηκα. Στο μυαλό μου, είχα δημιουργήσει την εικόνα του παιδιού που ονειρευόταν τότε στο ντεπόζιτο και την εικόνα του σήμερα… Ο Μιχάλης, μεγάλωσε, καταξιώθηκε, πραγματοποίησε ένα προς ένα τα όνειρα του και επέστρεψε, σωματικά έστω και για λίγο… Περήφανος για τις δημοσιογραφικές του έρευνες του αλλά περήφανοι και όλοι οι δικοί του άνθρωποι, η γενέτειρα του αλλά και ολόκληρη η πατρίδα του…
Ανάμεσα στα άλλα είπε και τα εξής:
“Σήμερα βρίσκομαι ανάμεσα σε παιδικούς φίλους και σε συμμαθητές, μερικοί ήρθαν και από το εξωτερικό, με τους οποίους θυμηθήκαμε και τις ζαβολιές που κάναμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν ζήσαμε σε μία ήσυχη εποχή, είμαστε παιδιά του κυπριακού εμφύλιου, και χαίρομαι για το γεγονός ότι εκείνη η περίοδος και τα όσα ακολούθησαν δεν μας χώρισαν ποτέ.
Ήθελα να μου επιτρέψετε να πω δύο λόγια για τις νέες και τους νέους της Αναφωτίας. Εχω γνωρίσει μερικά από τα παιδιά και έχω ενθουσιαστεί με τις γνώσεις, την καλοσύνη τους, την οξυδέρκειά τους, την αγάπη τους για την Κύπρο και την Αναφωτία. Ήθελα λοιπόν να πω στα παιδιά ότι δεν είναι κακό να ονειρεύονται. Κι εγώ ανέβαινα τα βράδια στο ντεπόζιτο με τον Πάμπο, τον Θεωρή, τον Ανδρίκο, τον Φουλή, τον Δημήτρη, τον Παναή, τον Αντωνή, τον Κυριάκο, τον Σαββή, τον Γιωρκή, τον Γιαννή, τον Σταυρή και τόσους άλλους αγαπημένους φίλους. Εβλεπα τα άστρα και έκανα όνειρα να γίνω δημοσιογράφος.
Και τους έλεγα ότι όχι μόνο ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, αλλά και ερευνητής και μάλιστα στην Ουάσιγκτον, την πιο ανταγωνιστική πόλη στον κόσμο για τη δουλειά μας. Είχα και θράσος και τους έλεγα πως θέλω να εργαστώ ως δημοσιογράφος στο Λευκό Οίκο. Δεν μου έλεγαν τι σκεφτόντουσαν όταν με άκουγαν αλλά φαντάζομαι και φαντάζεστε… Όταν έκανα την έρευνα για τα αρχεία του Κίσιγκερ, ένας από τους βετεράνους δημοσιογράφους που εκτιμώ, επειδή φοβόταν ότι κτυπούσα το χέρι μου με δύναμη στο μαχαίρι, μου είπε για να με προστατεύσει και επειδή με αγαπούσε, πως μερικές φορές του θύμιζα τον Δον Κιχώτη…
Εκανα όνειρα λοιπόν. Και θέλω σήμερα να πω στα παιδιά ότι τα όνειρα πραγματοποιούνται. Μην σταματήσετε να κάνετε όνειρα ό,τι και να σας λένε. Με προσπάθεια, με αφοσίωση σ’ αυτό που πιστεύετε και αγαπάτε, οι στόχοι είναι πραγματοποιήσιμοι. Απλά δεν πρέπει να το βάζετε κάτω, δεν πρέπει να φοβάστε αλλά να επιμένετε. Και να μην βολεύεστε επειδή επικρατεί η νοοτροπία ότι μία θέση στο δημόσιο ή σε μία τράπεζα είναι ότι καλύτερο σε τούτο τον κόσμο.
Μερικοί θα μου πείτε –και έχετε δίκιο- ότι έφυγα από την Κύπρο για να βρω το δρόμο μου, και για να έχω μία επιτυχημένη καριέρα. Η προσπάθεια είναι παντού η ίδια. Εγώ είχα την τύχη να βρεθώ σε μία μεγάλη χώρα με πολλές ευκαιρίες, αλλά και σήμερα είμαι ξένος. Μετανάστης. Αρα, έπρεπε να κάνω πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες από τους άλλους.
Δεν το έβαλα ποτέ μου κάτω, αλλά έκανα και θυσίες εις βάρος της οικογένειας μου. Τι να σας πω; Οτι ο Ανδρέας γεννήθηκε και μετά από μερικές μέρες έπρεπε να πάω στην Αλβανία, μία χώρα διαλυμένη όπου ο κίνδυνος ήταν παντού; Αξιζαν αυτές οι θυσίες; Μπορεί να ακούγεται εγωϊστικό, αλλά άξιζαν επειδή υπηρετήσαμε την αλήθεια σε εποχές άγριες.
Τον Αλέκο τον Παπαδόπουλο τον γνώρισα σε ένα από τα ταξίδια στην Αλβανία όταν ήταν παρατηρητής στις πρώτες εκλογές. Αν και βουλευτής είχε συλληφθεί στο Αργυρόκαστρο μαζί με τον συνάδελφο Σταύρο Λυγερό. Από τότε έχουμε μία γνήσια φιλία. Έχω να λέω ότι είναι ο μόνος υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας που παραμένει φτωχός. Πρόβλεψε πρώτος την κρίση αλλά δεν τον άκουγε κανένας. Εύχομαι να τον ακούσουν τώρα και να του δώσουν την ευκαιρία να λάβει μέρος στη μάχη για τη σωτηρία της Ελλάδας.
Με τον Τάσο Παπαδόπουλο μας είχανε πιάσει στην Αυλώνα και μας έσωσε η φωτογραφία του Ανδρέα που είχα στην τσάντα μου. Ο Αστυνομικός πήρε την τσάντα μου και την πέταξε θυμωμένος και από μέσα βγήκε η φωτογραφία του παιδιού. Ηταν η φωτογραφία που μαλάκωσε τους φρουρούς μας και μας βοήθησαν να φύγουμε στα Τίρανα και να γλιτώσουμε.
Στα Τίρανα είχα και μία πολύ γλυκιά εμπειρία που έχει σχέση με την Αναφωτία. Εκείνες τις εποχές δεν είχαμε βεβαίως ίντερνετ. Ούτε καν τηλέφωνα. Όμως, τα μέσα ενημέρωσης στα οποία εργαζόμασταν μας έδιναν αυτά τα μικρά ραδιοφωνάκια, που ήταν τόσο ισχυρά ώστε να πιάνουμε ραδιοφωνικούς σταθμούς σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Ένα βράδυ Σαββάτου, μέσα στην απέραντη μοναξιά της αλβανικής δικτατορίας, και παίζοντας με το ραδιόφωνο, έπιασα το ΡΙΚ. Ηταν η εκπομπή το Ταχυδρομείο των Αποδήμων. Το πρώτο τραγούδι ήταν αφιερωμένο από τα παιδιά των συγχωριανών μας, του Αποστολή και της Μαρίνας, που ζούσαν στο Λονδίνο, στους συγγενείς τους στην Αναφωτία. Εκείνα τα δάκρυα, ήταν δάκρυα χαράς, διότι θυμήθηκα τούτον τον τόπο, έφερα στο μυαλό μου όλες τις πολύ όμορφες παιδικές αναμνήσεις…
Για το βιβλίο μου σας μίλησαν ο κ. Παπαδόπουλος, ο κ. Πικής, ο κ. Χριστοδουλίδης και οι συνάδελφοι μου, ο Κώστας Βενιζέλος, ο Αριστείδης Βικέτος που πάντα μου κάνει κριτική, ο Μιχάλης ο Παυλίδης και ο Τάσος ο Παπαδόπουλος. Είπαν πολύ καλά λόγια επειδή με αγαπάνε.
Από την πλευρά μου θα σας ομολογήσω ότι είμαι πολύ υπερήφανος για όλα μου τα βιβλία, αλλά περισσότερο για τούτο, το έβδομο, που νομίζω πως είναι και το τελευταίο μου, αν και ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ. Το βιβλίο αυτό είναι πικρό, είναι και πολύ θυμωμένο, με αρρώστησε, κυριολεκτικά το αναφέρω. Και είναι και το πρώτο, στο οποίο παίρνω θέση με ισχυρό τρόπο.
Είναι η πορεία τριών πρωθυπουργών της Ελλάδας, η πορεία προς την καταστροφή της χώρας και της πτώχευσης του ελληνικού λαού. Έβαλα το χέρι στην καρδιά και άφησα την έρευνα να με καθοδηγεί. Και ήταν μία δύσκολη έρευνα με πολλές απογοητεύσεις και θλίψη, διότι αποδεικνύεται πως η Ελλάδα μπορούσε να σωθεί. Το τελικό αποτέλεσμα, όπως λένε όσοι το διάβασαν, ήταν καλό και άξιζε τον κόπο και τις θυσίες.
Στις συγχωριανές και στους συγχωριανούς, στις νέες και στους νέους της Αναφωτίας, έχω να πω πολλά ευχαριστώ. Απειρα ευχαριστώ και στην οικογένεια μου. Στην Dody και στον Ανδρέα, τα ευχαριστώ έρχονται μαζί με τις απολογίες μου επειδή λόγω της δουλειάς μου έλειψα τόσο πολύ από τη ζωή τους. Σε όλους εσάς που τιμάτε με την παρουσία σας αυτήν την εκδήλωση έχετε την εκτίμηση και το σεβασμό μου».
Προσωπικά θα ήθελα να πω πολλά ευχαριστώ στον κύριο Μιχάλη Ιγνατίου για την όμορφη αλλά και πολύτιμη συνεργασία που έχω μέχρι σήμερα μαζί του, αλλά και για το γεγονός ότι μέσα από τη συγγραφή του και τις αποκαλύψεις είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε αν θέλετε τα εγκλήματα των πολιτικών του τόπου μας και όχι μόνο και κάτω από σωστή και σκέψη και μελέτη να διεκδικήσουμε το αύριο… Εύχομαι επίσης να δω τόσο εγώ αλλά και ολόκληρος ο ελληνικός λαός σύντομα τους «δολοφόνους» στη φυλακή και να πληρώσουν έστω και για μια φορά το τίμημα των πράξεων τους γιατί για την ώρα, το τίμημα το πληρώνουμε πανάκριβα μοναχά εμείς…
