Αναταραχή στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών, ενόψει των προεδρικών του ’16, λόγω Ντόναλντ Τραμπ;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Ζιλ Παρί*
Αυτό που ξεκίνησε ως φάρσα μπορεί άραγε να προκαλέσει μείζονα αναταραχή στο στρατόπεδο του αμερικανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2016; Μέχρι πρόσφατα, η υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ θεωρούνταν απίθανη, λόγω της οικονομικής του διαφάνειας που χωρίς αμφιβολία θα του ζητούσε η αρμόδια επιτροπή για τις εκλογές.
Όταν ο μεγιστάνας των ακινήτων ανακοίνωσε στις 16 Ιουνίου την υποψηφιότητά του, όλοι μίλησαν για την εκδήλωση ενός υπερτροφικού εγώ. Κι αυτά που είπε τότε (περιφρόνηση απέναντι στους παραδοσιακούς πολιτικούς, υπεραπλουστευτική παρουσίαση ενός κόσμου όπου οι ΗΠΑ θα είναι ο χαμένος της παγκοσμιοποίησης) θεωρήθηκαν το πρελούδιο μιας σύντομης εκστρατείας.
Η εκτίναξη της δημοτικότητάς του, στις αρχές Ιουλίου, συγκρίθηκε με τα πυροτεχνήματα άλλων περιθωριακών υποψηφίων κατά το παρελθόν. Οι υποψήφιοί του πίστεψαν ότι οι εμπρηστικές του δηλώσεις για το παρελθόν του γερουσιαστή ΜακΚέιν ή για τη μετανάστευση θα οδηγούσαν στον άδοξο τερματισμό της υποψηφιότητάς του. Όμως εκείνος επέμεινε. Στο πρώτο ντιμπέιτ που πραγματοποιήθηκε μεταξύ υποψηφίων για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, στις 6 Αυγούστου, αρνήθηκε να υπακούσει στους κανόνες και προσέβαλε τόσο τους ανθυποψηφίους του όσο και τους δημοσιογράφους.
Πριν καλά-καλά περάσουν 15 ημέρες, ο Τραμπ κτύπησε ξανά. Για τον σκοπό αυτό, διάλεξε το ευαίσθητο θέμα της μετανάστευσης, που στο παρελθόν έχει προκαλέσει τριβές στους κόλπους των Ρεπουμπλικανών. Οι πραγματιστές επισημαίνουν ότι είναι αδύνατον να απελαθούν 11 εκατομμύρια παράτυποι μετανάστες, ενώ οι αδιάλλακτοι εκμεταλλεύονται την άρνηση τακτοποίησης των προσωρινών αδειών που ανακοίνωσε ο πρόεδρος Ομπάμα, χωρίς πάντως να απαιτούν μαζικές απελάσεις.
Αυτό ακριβώς, σε συνδυασμό με την κατασκευή ενός τείχους κατά μήκος των νοτίων συνόρων της χώρας, προτείνει ο Τραμπ, απαντώντας στην κατηγορία των αντιπάλων του ότι δεν έχει πρόγραμμα για κανένα θέμα. Έθεσε έτσι τους αντιπάλους του προ του διλήμματος να ευθυγραμμιστούν μαζί του ή να κατηγορηθούν για δειλία.
Η αντίστασή του στις προβλέψεις περί κατάρρευσης οδήγησε σε μια βαθύτερη εξέταση της δημοτικότητάς του. Η πρώτη εξήγηση που δόθηκε ήταν ότι ο Τραμπ ξέρει να χειρίζεται τα μίντια και τους κώδικες των ριάλιτι. Πανταχού παρών εδώ και δύο μήνες, πετυχαίνει τα υψηλότερα ποσοστά στην πρόθεση ψήφου σε όλες σχεδόν τις ιδεολογικές οικογένειες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Η συμπάθεια, βέβαια, που προκαλεί το εικονοκλαστικό του στυλ δεν αποτελεί εγγύηση ότι ένα κοινό που είναι τοποθετημένο στην περιφέρεια της πολιτικής θα λάβει μέρος στις προκριματικές εκλογές. Παρά τις διαβεβαιώσεις του, ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος δεν έχει οργανώσει ακόμη σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες ένα μηχανισμό ανάλογο μ΄ εκείνον των αντιπάλων του. Και η πλειοψηφία των ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων εξακολουθεί να πιστεύει ότι η υποψηφιότητά του δεν είναι σοβαρή.
Τα αποτελέσματα αυτής της υποψηφιότητας είναι πάντως ήδη ορατά. Πρώτα απ΄ όλα στο ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο: Με τη σκληρή γραμμή του στο μεταναστευτικό, ο Τραμπ μπορεί να απομακρύνει τους ισπανόφωνους, που παίζουν έναν αποφασιστικό ρόλο στην κατάκτηση του Λευκού Οίκου. Η δεύτερη συνέπεια είναι απροσδόκητη: Τονίζοντας ότι η περιουσία του αποτελεί την εγγύηση της πολιτικής του ελευθερίας, ο Τραμπ κατάφερε άθελά του το πιο αποφασιστικό πλήγμα στην τιμοκρατική διάσταση της αμερικανικής δημοκρατίας.
(Πηγή: Le Monde)
*Ο Ζιλ Παρί είναι ανταποκριτής της Le Monde στην Ουάσιγκτον.
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ, Αθηναϊκό Πρακτορείο