Bloomberg: Πόσο αναγκαίος είναι ένας ευρωπαϊκός στρατός;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean-Claude Juncker, σωστά επεσήμανε ένα σοβαρό πρόβλημα, την στρατιωτική και διπλωματική ανικανότητα της Ευρώπης, που φάνηκε κυρίως στην αδύναμη και ανοργάνωτη απάντησή της στην ουκρανική κρίση. Δυστυχώς η προτεινόμενη λύση για μια στρατιωτική δύναμη της ΕΕ δεν είναι λειτουργική, αλλά ασύνετη και ανόητη, υποστηρίζει το BLOOMBERG σε κύριο άρθρο του με τίτλο «The EU and Whose Army?».
Όπως επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, οι αμυντικοί προϋπολογισμοί της Ευρώπης μειώνονται σε μια περίοδο αυξανόμενων απειλών, ενώ ακόμη και οι πιο αξιόμαχες ευρωπαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις, οι βρετανικές παραδείγματος χάριν, παρουσιάζουν κενά. Την ίδια ώρα η Ευρώπη δαπανά ετησίως 190 δις ευρώ για την άμυνα, ενώ διαθέτει συνολικά 1,5 εκ. στρατιώτες. Πρόκειται για τον ίδιο αριθμό με εκείνον των ΗΠΑ και διπλάσιο σχεδόν από της Ρωσίας.
Παρ’ όλα αυτά οι ευρείες επικαλύψεις και οι σπατάλες, όσον αφορά στις αναπτυσσόμενες μονάδες οι δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραμένουν σχετικά περιορισμένες. Το χειρότερο είναι ότι η όποια κοινή στρατιωτική ή διπλωματική απάντηση απαιτεί την ομοφωνία των 28 χωρών, οι οποίες, όπως το διατύπωσε ο πρώην επικεφαλής διπλωμάτης της ΕΕ, Javier Solana, έχουν διαφορετικές απόψεις για τις απειλές και τα συμφέροντα ασφάλειας. Ο Solana ζητά επίσης μια κοινή στρατιωτική διοίκηση στην ΕΕ αλλά όχι κοινό στρατό.
Εκεί που κάνουν λάθος ο Juncker και ο Solana είναι ότι αντιμετωπίζουν αυτές τις ρωγμές ως παρεκτροπή, ενώ αποτελούν βασικά δεδομένα. Η ιδέα ενός στρατού της ΕΕ που θα μπορούσε να αναπτυχθεί κατά του Ρώσου Προέδρου, Βλαδιμίρ Πούτιν, φαντάζει γελοία, καθώς είναι αδιανόητη η ομοφωνία μεταξύ των Κυπρίων, των Ελλήνων, των Ιταλών και των Αυστριακών, για την ανάγκη καταπολέμησης της Ρωσίας. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν αναπτύχθηκε ποτέ οι μάχιμες δυνάμεις της ΕΕ, τα τάγματα ταχείας αντίδρασης που παραμένουν επιχειρησιακά από το 2007.
Το χειρότερο είναι ότι ακόμη και εάν είχε κάποιο νόημα ένας στρατός της ΕΕ θα μπορούσε να εκτρέψει διαθέσιμα στρατεύματα και οπλισμό από το ΝΑΤΟ, μια συμμαχία πολύ πιο ικανή να αναλάβει δράση, ενώ, μολονότι οι αξιωματούχοι της ΕΕ δηλώνουν ότι θα δρούσαν συμπληρωματικά οι δύο θεσμοί, ο ανταγωνισμός φαντάζει αναπόφευκτος.
Η Ευρώπη συζητάει την δημιουργία κοινού στρατού από το 1950 (η Γαλλία εξουδετέρωσε τότε την ιδέα αυτή), ενώ για μια δεκαετία ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας είχε ως έργο να συντονίζει την παραγωγή μεταξύ των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών, χωρίς να επιτυγχάνει πολλά.
Πολύ πιο πρακτική είναι η σύσταση που έκανε αυτή την εβδομάδα η πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Samantha Power, όπου ζήτησε από τα ευρωπαϊκά κράτη να σεβασθούν απλά τις δεσμεύσεις τους στο ΝΑΤΟ. Η ομάδα εργασίας της οποία προήδρευσε επίσης ο κ. Solana πρόσφατα, σχετικά με το ίδιο θέμα, πρόσφερε κάποιες καλές ιδέες όπως τη δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς για τις αμυντικές ευρωπαϊκές βιομηχανίες. Αυτό που χρειάζεται ωστόσο περισσότερο η Ευρώπη είναι την πολιτική βούληση για να δοθούν στο ΝΑΤΟ οι στρατιωτικές δυνατότητες που διεκδικεί και όχι μια νέα ομάδα ένστολων γραφειοκρατών που θα επανδρώνει μια μόνιμη διοίκηση στις Βρυξέλλες ή πολύ λιγότερο τον δικό της στρατό.
Γενικότερα οι προτάσεις των Juncker και Solana εντάσσονται στο ίδιο είδος απογοήτευσης που αισθάνονται πολλοί Ευρωπαίοι σχετικά με τα μεγάλα σχέδια της ΕΕ. Εν μέσω μιας παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που βάθυνε εξαιτίας του κοινού νομίσματος το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι Ευρωπαίοι είναι ο αγώνας για έναν κοινό στρατό.
http://www.bloombergview.com/articles/2015-03-12/the-eu-and-whose-army-