United Nations
#Tags:
ΚύπροςΤουρκίαΟΗΕκατεχόμενααγνοούμενοιΙνστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής ΚύπρουΤο θέμα των αγνοουμένων και η επιδερμικότητα των αρμοδίων
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Το σταυρό της αναμονής σαράντα ένα χρόνια μετά μπορεί να το βαστάξουν οι οικογένειες των αγνοουμένων γιατί η ελπίδα κερδίζει ενίοτε το χειρότερο. Η ώρα της παραλαβής των οστών είναι, όμως, ένα αβάσταχτο φορτίο και το τέλος μιας διαδρομής.
Μια υπόθεση, τραγική, που ήλθε στο φως της δημοσιότητας από το «Φιλελεύθερο» χθες, έφερε ξανά στο προσκήνιο την ανθρώπινη τραγωδία. Επιβεβαίωσε, όμως και το χειρότερο. Την ανεπάρκεια των διαχειριστών, την έλλειψη σεβασμού στον ανθρώπινο πόνο αλλά και στο νεκρό. Στην οικογένεια Φορή παραδόθηκαν οστά που δεν ανήκουν μόνο στον αγνοούμενο πατέρα, αλλά και σε τρείς τουλάχιστον ακόμη νεκρούς. Σε ένα κασόνι επιστρέφονται τα οστά των αγνοουμένων και σε αυτό, όπως αποδείχθηκε με επιστημονική έρευνα που έγινε από τους συγγενείς δεν ήταν μόνο ο πατέρας, ο παππούς. Και οι συγγενείς των άλλων, τα οστά των οποίων βρέθηκαν στο ίδιο κασόνι τι θα απογίνουν; Εάν δεν γινόταν η δεύτερη έρευνα, με πρωτοβουλία όχι της ΔΕΑ, αλλά της οικογένειας Φορή, μπορεί και να μην έβρισκαν ποτέ τους συγγενείς τους.
Είναι σαφές πως τίθενται εν αμφιβόλω οι έρευνες και οι ταυτοποιήσεις. Ποιος θα πείσει τους συγγενείς που έχουν θάψει ήδη τους δικούς ανθρώπους, ότι τους παραδόθηκαν τα σωστά λείψανα; Ποιος θα πείσει εφεξής τους συγγενείς ότι αυτά που θα παραλαμβάνουν ανήκουν όντως στους δικούς τους ανθρώπους; Είναι προφανές πως όλη η διαδικασία βρίσκεται λίγο-πολύ στον αέρα. Τα πάντα μπορούν να αμφισβητηθούν δικαίως ή αδίκως. Κι αυτό γιατί στο βάθος φαίνεται λάθος (ή τσαπατσουλιά;). Αλλά στις περιπτώσεις αυτές τα λάθη είναι τραγικά γιατί οι ιστορίες πίσω από τους νεκρούς κρύβουν τραγωδίες. Όπως μια ζωντανή τραγωδία ήταν και είναι η αναμονή των συγγενών σαράντα ένα μακρόσυρτα χρόνια.
Δεν μπορούν να πείσουν αρμόδιοι και μη πως «θα γίνει διερεύνηση» για να διαπιστωθεί «τι έγινε». Πόσες και πόσες φορές ακούσαμε, διαβάσαμε πως «θα γίνει έρευνα». Το θέμα, σε αυτή τη χώρα είναι η επιδερμική αντιμετώπιση των σοβαρών θεμάτων.
Το θέμα των αγνοουμένων μπορούν να το νοιώσουν μόνο οι συγγενείς. Μόνο αυτοί μπορούν να αισθανθούν πόσο βασανιστικό είναι να περιμένεις με ελπίδα ή και να δέχεσαι το τραγικό τέλος. Η τελευταία ιστορία δεν αφορά μόνο την οικογένεια Φορή, που ευτυχώς επέμεινε μέχρι τέλους και δεν αποδέχθηκε τις γραφειοκρατικές διαβεβαιώσεις. Αφορά όλους τους συγγενείς, όλων των αγνοουμένων. Αφορά την κοινωνία που έμαθε να προσπερνά τα λάθη και τις παραλείψεις. Μια κοινωνία που αποδέχεται την τσαπατσουλιά είναι άξια της μοίρας της.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Να θυμηθούμε οφείλουμε όλοι την εμμονή να σταματήσει το πρόγραμμα ταυτοποιήσεις από το Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου. Πολιτικές κι άλλες σκοπιμότητες, που έχουν πισωγυρίσει το θέμα των αγνοουμένων. Όσο το πρόγραμμα βρισκόταν στο Ινστιτούτο δεν ακούστηκε κανένα λάθος. Αντίθετα, τώρα βρήκε το τραγικό λάθος.