Από την Κυβερνώσα Βουλή, στα νέα κλαψιαρίσματα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Ο συνδυασμός της αποδεδειγμένης ανικανότητας με την οικονομική κρίση, είναι εκρηκτικό μίγμα. Αυτό εκπέμπει το πολιτικό σύστημα που επιμένει σε μια λογική που είναι αναποτελεσματική. Κάποτε αδειάζουν και τα ψέματα, οι υπερβολές δεν έχουν τρόπο να κρυφτούν και οι αυταπάτες «κρεμάζουν» τη χώρα.
Πολιτική εξήγηση στα όσα διαδραματίζονται γύρω από το πολύκροτο θέμα των εκποιήσεων δεν μπορεί να υπάρξει, πλην της γνωστής πεπατημένης των επιδερμικών προσεγγίσεων. Της επανάληψης, δηλαδή, ενός θεάτρου του παραλόγου. Την περασμένη πενταετία είχε εφευρεθεί η λεγόμενη «κυβερνώσα Βουλή» με τις συνδυασμένες επιθέσεις κατά των τότε κυβερνώντων. Σήμερα οι τότε διαμαρτυρόμενοι, μουρμουρίζοντες και κλαμένοι, επιχειρούν να κάνουν τα ίδια σε αυτούς που παρέδωσαν την εξουσία.
Τι ψήφισαν το περασμένο Σάββατο στη Βουλή; Γνώριζε η πλειοψηφία (πέραν του ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ) ότι ψηφίζοντας το βασικό μνημονιακό, τροϊκανό νομοσχέδιο, θα έμενε στο τέλος μόνο αυτό; Ό,τι δηλαδή, τα άλλα νομοσχέδια, που έχουν ψηφιστεί θα μπορούσαν να εξουδετερωθούν ή να μπουν σε μια διαδικαστική, νομική διελκυστίνδα; Άλλωστε είχε ακουστεί το σενάριο των αναπομπών, πώς και δεν έφθασαν στα αυτιά της αντιπολίτευσης; Εκείνες οι «συγκινητικές» διακηρύξεις περί «συναίνεσης» είναι ως μη γενόμενες. Κοντολογίς, ίσχυσαν τη στιγμή που έγιναν και χάθηκαν στον ορίζοντα. Διαλύθηκαν και σωριάσθηκαν στο έδαφος, όπου τα τελευταία χρόνια βρίσκεται και η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος.
Ποιο είναι το σχέδιο Β; Η Κυβέρνηση, προσβλέπει να δει το γνωστό έργο, έστω και σε επανάληψη: Να… «παίξουν τα παιδιά» και στο τέλος να αναγκασθούν να προσαρμοσθούν μπροστά στα διλήμματα της κινδυνολογίας. Στην αντίπερα όχθη, η αντιπολίτευση αφήνει την καυτή πατάτα στην Κυβέρνηση. Αμφότερες οι προσεγγίσεις είναι αδιέξοδες. Η συναίνεση δεν σημαίνει την υποταγή της μιας άποψης στην άλλη. Η συναίνεση για να έχει σημασία είναι να υιοθετηθεί μια πολιτική, η οποία να έχει προοπτική και να προσφέρει διεξόδους. Η δογματική προσήλωση σε μια πολιτική παρατεταμένης ύφεσης, δεν συνιστά τίποτε άλλο από την εμμονή σε έναν ιδεολογικό αυτισμό. Η μετατροπή της χώρας σε μια αποικία χρέους, με τις συνταγές της Τρόικας, οδηγεί σε ασφυξία. Από την άλλη, ιδεολογικός αυτισμός συνιστά και η αποξένωση από την πραγματικότητα.
Η αντιμετώπιση της κρίσης, δεν γίνεται με τον πετροπόλεμο. Στο Μνημόνιο δεν μπήκαμε με το ζόρι. Η προηγούμενη Κυβέρνηση έκανε την αίτηση και τις πρώτες συζητήσεις. Η έξοδος από τη σημερινή κατάσταση, μπορεί να επιτευχθεί με ορθολογισμό, πολιτικές ανάπτυξης και εγκατάλειψη της νοοτροπίας της απόλυτης προσαρμογής/υποταγής στους διεθνείς δανειστές. Με προτάσεις, ιδέες και ενστάσεις θα τυγχάνει η χώρα περισσότερου σεβασμού και θα βρει και καλύτερους ακροατές. Εκλογές δεν έχουμε ούτε φέτος, ούτε του χρόνου, γι’ αυτό και πρέπει να ηρεμήσουν άπαντες.
ΠΗΓΗ: WWW.PHILENEWS.COM