Το ρίσκο των επιστολών: Όταν το πάθημα δεν γίνεται μάθημα στους Κύπριους πολιτικούς
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Η…είδηση από τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου ήταν η επιστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Πέραν τούτου, επαναλήφθηκαν οι γνωστές κοντόφαλμες αναλύσεις και οι μακρόσυρτοι μονόλογοι. Πρωτίστως ο αγώνας δρόμου που γίνεται για να επιβεβαιωθεί η πολιτική της κάθε πλευράς για να…δοξαστεί.
Επί της ουσίας, η επιστολή έχει περισσότερο προληπτικό χαρακτήρα και αναφέρεται παράλληλα σε ένα διαδικαστικό «σχέδιο Β΄», που αφορά στο σενάριο για την υιοθέτηση ενός μικρού σε έκταση κοινού ανακοινωθέντος. Επιχειρείται δε να θέσει κάποια πλαίσια για να προλάβει τις όποιες κινήσεις του Αλ. Ντάουνερ αλλά και της τουρκικής πλευράς.
Ο φόβος για τυχόν απόδοση ευθυνών στην ε/κ πλευρά, κυνηγά διαχρονικά τους διαχειριστές του Κυπριακού, οι οποίοι στο τέλος χάνουν το δάσος για το δέντρο. Είναι μια φοβική προσέγγιση που επηρεάζει τους σχεδιασμούς και δημιουργεί μόνο αμυντικά αντανακλαστικά.
Η αποστολή μιας επιστολής μετά την απόρριψη της πρότασης της ε/κ πλευράς από τους Τούρκους, παραπέμπει συνειρμικά σε μια παλαιότερη ιστορία για το Κυπριακό. Αυτή της επιστολής Τ. Παπαδόπουλου, που απέστειλε το Δεκέμβριο του 2003 ενώ η τουρκική πλευρά είχε ενταφιάσει τη διαδικασία στη Χάγη το Μάρτιο. Ήταν παραμονές της πανηγυρικής ένταξης στην Ε.Ε.
Ο τότε Πρόεδρος κάτω από την πίεση, εντός και εκτός της χώρας, απέστειλε την επιστολή και γνωστή είναι η συνέχεια των γεγονότων: Πρόσκληση Γ.Γ. στη Νέα Υόρκη το Φεβράρη, επιδιαιτησία, δημοψήφισμα τον Απρίλιο. Ευτυχώς έγιναν στην πορεία κινήσεις και αποτράπηκε η υιοθέτηση του σχεδίου Ανάν. Σε ότι αφορά την παρούσα φάση, ανοικτό είναι το ενδεχόμενο- σύμφωνα και με τις πληροφορίες- ο Μπαν Κι Μουν να απαντήσει στην επιστολή που έλαβε από τον Πρόεδρο. Και τούτο ενδέχεται να προκαλέσει εξελίξεις που δεν είναι στις επιδιώξεις του αποστολέα.
Ούτε η ακινησία είναι λύση, ούτε και η υπερκινητικότητα. Σε αυτά τα ζητήματα υπάρχει το μέτρο και ο σχεδιασμός δεν μπορεί να έχει χρονική εμβέλεια το ταξίδι του Ντάουνερ ή την ενημέρωση του Συμβουλίου Ασφαλείας ή ακόμη το επικείμενο ψήφισμα για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Πρέπει να έχει εμβέλεια που θα αξιολογεί (νέα) δεδομένα και να τα αξιολογεί.
Την ίδια ώρα, στη λογική της αυτοεπιβεβαίωσης, αναπτύσσεται εσωτερικά μια αντιπαράθεση για το «χαμένο τρίμηνο», για τις παλιές συμφωνίες Χριστόφια- Ταλάτ, που μπήκαν στο ράφι. Το μεγάλο κόμμα, που κατατρέχεται ακόμη από τα σύνδρομα του τέως, για να είναι πειστικό θα πρέπει να εξηγήσει πώς το ανακοινωθέν του Μαρτίου 2008 αποτελεί τη «μεγάλη επιτυχία», αλλά έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην περιληφθεί στο ψήφισμα για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ.
Το Κυπριακό, πάντα, αντιμετωπιζόταν με όρους εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού. Κι αυτό γίνεται και τώρα.