ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Τελευταία Κυριακή του 2013. Μέρα νοσταλγίας, σκέψης και απολογισμού. Το παρελθόν συναντά το παρόν και το παρόν το μέλλον. Η χαρά, ο πόνος, η δημιουργία, η αποτυχία, η αγάπη, η στοργή, ο χωρισμός και αποχωρισμός, συνοδοιπόροι μιας μελωδίας, μιας μελωδίας, με γεύση «γλυκόπικρη», σαν τη χρονιά που φεύγει…
Ευχαριστώ, συγνώμη, σ’ αγαπάω, αντίο, περιμένουν στα ανείπωτα. Λέξεις που ξεχάσαμε ή που δεν τολμήσαμε.. Λέξεις και σκέψεις που ίσως χάθηκαν στη ρουτίνα της καθημερινότητας ή στο κυνήγι του «χαμένου θησαυρού». Μόνο που ο πραγματικός θησαυρός, δεν είναι αυτός με τις χρυσές λίρες που όλοι «μπερδευτήκαμε» και ψάχνουμε.
«Το μυστικό της ευτυχίας και της επιτυχίας βρίσκεται στο να κοιτάμε τα θαύματα του κόσμου χωρίς να ξεχνάμε το στόχο μας και την αυθεντικότητα μας». Στο να ακολουθούμε τα όνειρα μας. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του, προσωπικό, θησαυρό που τον περιμένει. Όσοι ακολουθούν το δρόμο της καρδιάς, λένε πως τον βρίσκουν. Κρύφτηκε, μέσα στην αγάπη και στη λύτρωση. Στις πόρτες που θα κλείσεις και στις άλλες που θ’ ανοίξεις. Στ’ «αγκάθια» που θα πετάξεις, στα λουλούδια που θ’ ανθίσεις. Στους ανθρώπους που θα συναντήσεις. Στα όσα δεν είπες και δεν έπραξες ακόμη.
Εγώ προσωπικά, σήμερα, θα ξεκινήσω από τα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Πιστέψτε με οφείλω πολλά (φαντάζομαι και εσείς). Θα ακολουθήσω, την τέχνη της γαλήνης. «Ηρέμησε το πνεύμα σου και γύρισε πίσω στην πηγή. Καθάρισε το σώμα και την ψυχή αποβάλλοντας κάθε κακία, εγωισμό και επιθυμία. Να είσαι ευγνώμων για τα δώρα του σύμπαντος, την οικογένεια, τη φύση, τους συνανθρώπους σου».
Για την κάθε μέρα, που ξημερώνει. Για τη δυνατότητα, που έχω, να διορθώσω το χτες και να δημιουργήσω το σήμερα. Για την ευκαιρία, που μου δίνετε, να κυνηγήσω τους πόθους μου και να «γιατρέψω τα πληγωμένα φτερά μου». Σε όσους μου έβαλαν εμπόδια, και μου παρέδωσαν τη «σκυτάλη της αυτοβελτίωσης».
Σε ένα πρόσωπο, (από τα πιο σημαντικά) που με εμπιστεύτηκε και έγινε «οδηγός» σε κάθε μου βήμα. Σειρήνα αφύπνισης στα προσεχώς λάθη (μου). Αγάπη, στοργή, κατανόηση. Ανοχή στις γκρίνιες μου και στις ιδιορρυθμίες μου. Στους ανθρώπους «μου», που κοσμούν και φωτίζουν τη ζωή μου. Στα λάθη που μου συγχώρεσαν και στις ευκαιρίες που μου έδωσαν.
Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για πολλά. Μερικά μάλιστα αργά τα αντιλήφθηκα. αλλά τα αντιλήφθηκα. Όπως είδα και τον «ήλιο» που ζεσταίνει και ευφραίνει τη ψυχή μου. Παρακαλάω. «Ότι αγαπάω να γεννιέται αδιάκοπα, να βρίσκεται στην αρχή του πάντα».