File photo: Ο Ταγίπ Ερντογάν και ο Ντόναλντ Τραμπ Photo via Twitter, @tcbestepe
Η Τουρκία λοιπόν, για άλλη μια φορά, έκανε ό,τι ήθελε και κανένας από τους λεγόμενους «ισχυρούς» του κόσμου (τρομάρα τους!) δεν θέλησε ή δεν τόλμησε να κάνει οτιδήποτε το δυναμικό, έστω και το ελάχιστο, για να την υποχρεώσει να βάλει φρένο στις εγκληματικές της κινήσεις.
Όλοι αυτοί οι περίοπτοι «μεγάλοι» και «ισχυροί» ακόμη μια φορά κουφάθηκαν και τυφλώθηκαν. Στην κυριολεξία εμφανίστηκαν μέσα στην αηδιαστικά εκτυφλωτική γύμνια τους, γυμνοί από τιμή, από δίκαιο, από ανθρωπιά, από δικαιοσύνη. Έπλυναν «πολιτικά» τα έτσι κι αλλιώς βρώμικα χέρια τους και σαν τζέντλεμαν αποσύρθηκαν στα χρυσά τους διαμερίσματα σφυρίζοντας αδιάφορα, ή μάλλον όχι, σφυρίζοντας υποκριτικά αγνοώντας ότι λίγο παραπέρα διαδραματίζονταν και διαδραματίζεται η νιοστή εγκληματική ενέργεια και η νιοστή ανθρωπιστική τραγωδία από τα χέρια του διεθνούς Τούρκου ταραξία.
Λέτε να είναι αυτή το νέο είδος realpolitik made in USA για να καμουφλαριστεί η άκρατη πολιτική της υποκρισίας, του κρυμμένου χλευασμού και των προσχημάτων που ασκούν παντού όπου εμφανίζονται;
Έτσι λοιπόν η Τουρκία ουσιαστικά είναι τώρα 100 χρόνια, από το 1914, που κάνει εκείνο που θέλει μέσα σε ένα τεράστιο γεωγραφικό τόξο που αρχίζει από τον Πόντο, την ελληνική, λεγόμενη «δυτική» Θράκη, περνάει από τα ελληνικά ανατολικά νησιά του Αιγαίου (μαζί με το Καστελλόριζο) και καταλήγει στη Καρπασία της Κύπρου, κτυπάει στρατιωτικά ή όχι όποιον θέλει, εισβάλλει στρατιωτικά ή όχι όπου θέλει, επιβάλλεται εκεί που της αρέσει, εξοντώνει ολόκληρους πληθυσμούς – και ετούτοι οι «μεγάλοι» κατεβάζουν πάντα τα παντελόνια τους, είναι πάντα «μακριά» αν δεν είναι κιόλας κρυφά με το μέρος της.
Και έτσι εάν ακόμη και τώρα η ΕΕ συνεχίζει να χαρίζει εκατοντάδες εκατομμύρια κοινοτικά ευρώ στην Τουρκία είναι σχεδόν σίγουρα γιατί είναι τελείως γερμανο-κρατούμενη, τουτέστιν υπάκουη σε μια Γερμανία πρώτη σε συμφέροντα και στην πώληση οπλικών συστημάτων στη Τουρκία αξίας 250 εκ. ευρώ μόνο στους πρώτους 8 μήνες του 2019.
Κατά τα άλλα ασφαλώς και οι άλλες 27 χώρες της ΕΕ, που βλέπουμε να τρέμουν ηλιθιοειδώς μη χάσουν τη Τουρκία σαν «οικονομικό partner», θα πρέπει να έχουν αναλογικά αρκετά οικονομικο-εμπορικά οφέλη στη Τουρκία ώστε ευχαρίστως να εθελοτυφλούν τόσο παράλογα και ξεδιάντροπα, θα έλεγα, παραβλέποντας συστηματικά την εγκληματική της συμπεριφορά με τους πάντες, να κλείνουν τα μάτια και να δικαιολογούν συνέχεια τις άκρως ταραχοποιούς και επικίνδυνες καταστάσεις που αυτή ατελείωτα δημιουργεί σε Ευρώπη, Αφρική(Λιβύη), Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή.
Ωστόσο η «ιστορία» είναι αλλιώτικη, και δυστυχώς όλοι το ξέρουμε και οι ίδιοι Έλληνες κυβερνώντες γνωρίζουν πως δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ ξένα επενδυτικά κεφάλαια στη Τουρκία και ξένα επενδυτικά κεφάλαια στην Ελλάδα, όσο οδυνηρό αυτό μπορεί να είναι για την ελληνική οικονομία: οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα συνεχίζουν να είναι σχεδόν τίποτα εν συγκρίσει με εκείνες στη Τουρκία.
Για πολύ λιγότερο, όπως ξέρουμε, και τεραστίως ζημιώνοντας τον εαυτό της γενικά, δηλαδή όλες τις 27 χώρες/μέλη της, η ΕΕ θέσπισε εμπάργκο κόντρα σε μια απέραντη αγορά όπως η ρωσική, μόνο και μόνο για να ακολουθήσει το «πολιτικό γινάτι» των ΗΠΑ και το εμπάργκο τους που όμως σε αυτές τις ίδιες δεν κοστίζει σχεδόν τίποτα, ενώ πολύ δυσκολεύεται να θεσπίσει ανάλογο εμπάργκο κόντρα στη Τουρκία μ’ όλα της τα quatre cent coups που κάνει αγνοώντας όλους τους διεθνείς νόμους.
Ακριβώς έτσι όπως έλεγαν οι αρχαίοι: ὤδινεν ὄρος και ἔτεκεν μῦν.
Και πώς έγινε αυτό το πατατράκ;
Στα γρήγορα, ας αρχίσουμε από τον ακόμη για λίγο Πρόεδρο της Κομισιόν. Ζ.Κ. Γιούνκερ, τον ψεύτικο φιλέλληνα (εξαιρείται το ελληνικό τσίπουρο και κρασί), τον κρυφό (όχι και τόσο) φιλότουρκο, πρώην Προθυπουργό του κράτους με τις περισσότερες ξένες εταιρείες που φοροδιαφεύγουν στη χώρα τους.
Ως συνήθως, ο Γιούνκερ «κάλεσε» τη Τουρκία (πάντα την «καλεί», γιατί το να την «καλεί» ανώδυνα δεν του κοστίζει τίποτα), άκουσον-άκουσον, απλά να «δράσει με αυτοσυγκράτηση», κατ΄ αρχήν, και μετά, με το πάσο της, «να σταματήσει τις επιχειρήσεις της άμεσα». Δυο έννοιες που μόνο στα αλκοολικά αλαμπουρνέζικα μπορούν να συνυπάρξουν.
Αξιότιμή μου Τουρκία, φίλτατε, καλέ μου Ρετζέπ – σαν να λέει ο ταπεινός Ζαν Κλωντ – μη σκοτώσεις πολύ κόσμο, μη καταστρέψεις εκατοντάδες σπίτια, μη κάψεις χιλιάδες ζωές, μη διαλύσεις εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, σε παρακαλώ: δεν ξέρουν τί κάνουν αυτοί οι ανόητοι που δεν σε θέλουν, δείξε τον μεγαλοπρεπή μουσουλμανικό σου οίκτο!!
Άλλωστε αυτός δεν είναι ο Γιούνκερ που δηλώνει απερίφραστα ότι οι σχέσεις της ΕΕ (δηλαδή όλων των 28 χωρών της) με τη Τουρκία είναι «σημαντικές όπως πάντοτε» γιατί η Τουρκία είναι ένας «εταίρος κλειδί» για την ΕΕ; αλλά και ο αφελής Ευρωπαίος δεν μπορεί να διερωτηθεί: μήπως ο Γιούνκερ έχει δικά του συμφέροντα σε τουρκικά λημέρια γι ‘ αυτό και είναι τόσο «ερωτευμένος» με την Τουρκία;
Και δεν έχει αυτός ο Γιούνκερ ούτε το στοιχειώδες κουράγιο να ονομάσει το θύμα των τουρκικών παρανομιών, που είναι επιπλέον και μια κοινοτική χώρα την οποία η κυρά ΕΕ θα έπρεπε να προστατεύσει με όλα τα μέσα σε περίπτωση επίθεσης από τρίτο, ξένο κράτος, όπως εξάλλου «υπόσχεται» και το καταστατικό της.
Βγαίνουν και μιλάνε αυτοί οι αχρείοι «κυβερνήτες» θρασύδειλοι, με τα κροκοδείλια δάκρυα τους και την υπερφίαλη υποκρισία τους.
Ο παραλογισμός στις δόξες του!
Kαι τότε δεν μπορεί να πράξει τίποτ΄ άλλο παρά, δήθεν «θυμωμένη», «να ζητήσει απ’ τη Τουρκία να σταματήσει», πάλι και μόνο να «ζητήσει» η Τουρκία να δεήσει να «σταματήσει» την παρανομία της!
Και η Τουρκία πώς αντέδρασε μετά που της το ζήτησε η Μογκερίνι;
Μα φυσικά τα έκανε επάνω της μεν, αλλά συνεχίζει απτόητη. Ναι, σωστά, πολλά και πολύ «μας ανησυχούν» στην ΕΕ, αλλά τί να κάνουμε οι δόλιοι για να τα σταματήσουμε αυτά που πολύ μας ανησυχούν; Μα το πιο εύκολο: τα ευχόλογα, ήρεμα και ψύχραιμα «ζητάμε», πολύ απλά. ξέροντας κιόλας απ’ την αρχή ότι δεν θα λάβουμε τίποτα.
Ωστόσο, δεν θα έπρεπε να είναι και τόσο δύσκολο οι μεγαλύτερες και δυνατότερες χώρες της (και γιατί όχι εκείνες του αρχικού πυρήνα της) να οργάνωναν μια συλλογική ισχυρή δύναμη κρούσης στην οποία στη συνέχεια και άλλα κράτη θα μπορούσαν να προστεθούν αυξάνοντας την αυτοάμυνά της.
Αλλά αυτή που δυστυχώς ξέρουμε είναι η «εξωτερική πολιτική» και η «αμυντική πολιτική» της ΕΕ των 450 εκατομμυρίων κατοίκων!, μια πολιτική που κατέστησε την ΕΕ ό, τι πιο αναξιόπιστο πολιτικά στο κόσμο, υποχείριο των δυο πιο εγκληματικών και πολεμοχαρών χωρών πάνω στη Γη, Τουρκία και ΗΠΑ, αμφότερες έχοντας στη συνείδησή τους (αν την έχουν κιόλας!) μια ατελείωτη σειρά από πολέμους, εισβολές, καταστροφές, σκοτωμούς. Ή μήπως μπορεί κάποιος να πει το αντίθετο;
Την τρομερή κοινοτική τριάδα συμπληρώνει επάξια ο άλλος ουσιαστικά μηδαμινός Ευρωπαίος διεθνής συνομιλητής: ο Ντόναλντ Τουσκ (πήξαμε από Ντόναλντ), Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (άλλος βαρύγδουπος τίτλος), ο οποίος στα λόγια είναι πάντα «πλήρως αλληλέγγυος» προς την Κυπριακή Δημοκρατία ενάντια των τουρκικών εισβολών στην ΑΟΖ της.
Ναι γιατί αμέσως μετά «επαναβεβαίωσε» ότι «η Ένωση στέκεται ενωμένη στο πλευρό της Κύπρου», και τότε μου ήρθε στο νου το γνωστό «ΠΑΣΟΚ ενωμένο δυνατό» και δεν ήξερα πώς να ταιριάξω τις λέξεις.
Όπως και, τελευταία, στη περίπτωση της Συρίας κατόρθωσε ο Τουσκ να καταλάβει πως στη λεγόμενη «κατάπαυση του πυρός» ρωσικο-τουρκικής έμπνευσης δεν πρόκειται για μια «συμφωνία», αλλά για μια καθεαυτού «συνθηκολόγηση» των Κούρδων, μια υποχώρηση που επιβλήθηκε στους Κούρδους! Τί είναι όταν είσαι έξυπνος…
Είναι σημαδεμένη η τράπουλα, είναι σικέ το παιγνίδι: Ο Ερντογάν παίζει μονότερμα τον Τραμπ
Πάλι λοιπόν λόγια, -parole parole parole, που λέει το παλιό τραγούδι της Μina: ανέξοδα λόγια η ΕΕ, δυναμικές πράξεις η Τουρκία: δυο καταστάσεις ντροπιαστικά αναντίστοιχες εις βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλων των 28 χωρών που την απαρτίζουν, ντροπιαστικά ταπεινωτικές για όλους τους «ευρωπαίους πολίτες» που με τίποτα δεν μπορούν να παινευτούν ότι cives europei sunt (καμιά σχέση δυστυχώς με το αρχαίο cives romanus sum).
Τότε θα πρέπει να μας πει αυτός ο Πρόεδρος, μιας και δεν μπορεί πια να μείνει αδρανής, τί θα κάνει για να μη μείνει «αδρανής», τί θα κάνουν οι Ελληνοκύπριοι για να μην είναι (πια) αδρανείς;
Μπορούν μήπως να κάνουν κάτι που θα «ταράξει» τους Τούρκους ή απλώς λέμε τα πράγματα μήπως και κάποιος μας βοηθήσει, έστω και με το αζημίωτο, αφού από μόνοι μας δεν κάνουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (αλλά και εν πολλοίς δεν θέλουμε να κάνουμε) και περιμένουμε οι άλλοι να κάνουν για εμάς, πράγμα που ως τώρα δεν έγινε.
Ασφαλώς τέτοιου είδους «λεονταρισμοί» απ΄ έναν «κυβερνήτη» σαν τον Αναστασιάδη δεν μας ξενίζουν ούτε και μας εκπλήσσουν.
Και, εάν «χρειαστεί», με ποια «μέσα» θα γίνει, έχοντας υπόψη πως κάθε φορά που η Ελλάδα, σε σχέση με τη Τουρκία, «χρειάστηκε» τη βοήθεια ή τη στήριξη των «συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ και των εταίρων μας στην ΕΕ» κανένας, εκτός από ανέξοδα «λόγια αλληλεγγύης», δεν κούνησε ποτέ το δακτυλάκι του με δυναμικές πράξεις υπέρ της Ελλάδας, και πως μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στη πράξη όλοι αυτοί του ΝΑΤΟ και ΕΕ επέλεξαν πάντα την Τουρκία, όπως η Ιστορία δυστυχώς μας επιβεβαιώνει.
Μήπως τώρα ο κ. Παυλόπουλος διαθέτει στοιχεία που ανατρέπουν ευνοϊκά για την Ελλάδα την έως σήμερα «ακινησία» των «φίλων και συμμάχων»;
Τώρα με την εισβολή στο συριακό Κουρδιστάν πάλι μίλησαν για κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Θα συζητηθούν… έχουμε καιρό… ας περιμένουμε πρώτα οι Τούρκοι να «εγκατασταθούν» στα συριακά εδάφη… και μετά θα τους παρακαλέσουμε «να φύγουν»… και αυτοί… θα μας πουν «πριτς»!…
Και η γαλλίδα υφυπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων ντε Μονσαλεν άστραψε και βρόντηξε (πω πω τι τρομάρα κι αυτή!): «δεν θα παραμείνουμε αδρανείς», είπε κι αυτή τη μοιραία φράση που τόσες φορές οι Ευρωπαίοι επίσημοι είπαν στο παρελθόν αναφερόμενοι στη Τουρκία και στα εγκλήματά της: «δεν θα παραμείνουμε αδρανείς»!
Χαμός! Ποιος μπορεί τώρα πια να συγκρατήσει τη τρομερή, φλεγόμενη οργή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενωμένης και προπαντός «δυνατής»! Και τί θα γίνει με την δύστυχη Τουρκία .όταν θα πέσει επάνω της αυτή η ακατάσχετη κοινοτική οργή! Για λύπηση είναι αυτοί οι Τούρκοι…
Αλλά ας πάμε για μια στιγμή και στη μεγαλύτερη των μεγαλυτέρων διεθνή οργάνωση λαών, στον ΟΗΕ, εκεί όπου όλοι περιμένουμε να βγαίνει ο χρησμός του Σωστού, του Δικαίου και του Αληθινού, για το καλό των Εθνών απανταχού στον πλανήτη μας.
Το φοβερό Συμβούλιο Ασφαλείας του μας απέδειξε ακόμη μια φορά πόσο αναξιόπιστο, ακατάλληλο και άσκοπο είναι αφού υπήρξε πάλι και πάλι επιλεγμένο θέατρο τέλειας υποκρισίας, χυδαίας συμπαιγνίας και, σε τελική ανάλυση, πλήρους απαξίωσης της ύπαρξής του.
Με αυτό το τελευταίο «σκεπτικό» η ευρωπαϊκή επέμβαση στον ΟΗΕ υπονοούσε κάτι που όλοι ξέρουμε και κανείς δεν θέλει να πει ευθέως στους Τούρκους μη τους στεναχωρήσει: ότι δηλαδή η Τουρκία κάνει το παν για να ξεφορτωθεί τους Κούρδους(έστω και με μια άλλη γενοκτονία ή εθνοκάθαρση, πάρτε το όπως νομίζετε) όπως πολλοί άρχισαν κιόλας να λένε πως πραγματοποιείται στη βόρεια Συρία: άλλωστε οι Τούρκοι είναι έμπειροι στις γενοκτονίες, έτσι δεν είναι;) στις δυο ζώνες, στη Συρία και στο Ιράκ, που κατοικούνται απ’ αυτούς σε ένα βάθος έως 100 χιλιόμετρα, έτσι ώστε αυτοί (οι Κούρδοι) να μην μπορούν στο μέλλον να ενωθούν με τους Κούρδους που κατοικούν σε όλη την ανατολική μεθοριακή Τουρκία.
Ως συνήθως, όλη η ιστορία για το πάπλωμα – κατά κάποιο τρόπο.
Αλλά το γελοιοδέστατο των γελοιοδεστάτων είναι η ξιφούλκηση των Ευρωπαίων κοινοτικών: «Κάθε απόπειρα» (της Τουρκίας, δηλαδή) «για μια δημογραφική αλλαγή θα είναι απαράδεκτη»!
Εν πάση περιπτώσει, η ευρωπαϊκή πρωτοβουλία στον ΟΗΕ πανηγυρικά ακυρώθηκε με το βέτο Ρωσίας και ΗΠΑ, τα ψευτοαληθινά φιλαράκια σε στιγμές κινδύνου απαξίωσής τους), αν και οι Ευρωπαίοι που «ανέξοδα» ως συνήθως κάνουν πως ανησυχούν για την τουρκική εισβολή, δεν τολμούν να την καταδικάσουν με απτές συνέπειες μολονότι κάλλιστα γνωρίζουν πόσο κακό θα προκαλέσει και πόσο στενά συνδέεται με το λεγόμενο «μεταναστευτικό πρόβλημα» το οποίο– όλες οι ευκαιρίες είναι καλές για να πλουτίσουμε – όπως βλέπουμε σε Ελλάδα και Ιταλία, έχει μεταλλαχθεί σε ένα τεραστίων διαστάσεων business που παράγει εκατομμύρια κέρδη στις σκιώδεις (αλλά εκεί που βρίσκονται σίγουρα οι αρχές ξέρουν ποιοι είναι!) οργανώσεις που δρουν ανενόχλητες στη μεγαλύτερη «εμπορία ανθρωπίνων ζωών» στην ιστορία του πλανήτη μας.
Και κάτι άλλο – μέσα σε ετούτα τα πλαίσια – που θα έπρεπε να διερευνήσουν οι εισαγγελικές αρχές είναι και οι σχέσεις αυτών των οργανώσεων και των διακινητών των με τις λεγόμενες «μη κερδοσκοπικές οργανώσεις» που δήθεν δεν κερδίζουν τίποτα (και βεβαίως δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα κράτος!) αλλά διαθέτουν υπέρογκα κονδύλια σε εκατομμύρια και ολόκληρα πλοία για «να σώσουν», λένε, τους ανθρώπους που οι φιλάνθρωποι διακινητές «μαζεύουν», με χειροπιαστό μεγάλο αντίτιμο, σε όλη την Αφρική και πέρα απ’ τη Μέση Ανατολή «αμολώντας» τους σε ένα δήθεν «ταξίδι προς την ευτυχία» που η «εξυπνάδα του Δουβλίνου» όρισε να τελειώνει στην Ελλάδα και στην Ιταλία – και μετά: έχει ο θεός… ή και θεός φυλάξοι…
Έτσι κι αλλιώς φαίνεται πως το «εκ των άνω» εκπονηθέν σχέδιο προορίζει την Ελλάδα και η την Ιταλία να υποστούν, με την υποστήριξη των υπάκουων κυβερνητών τους, μια βαθιά δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού τους μέσω της εισαγωγής εκατοντάδων χιλιάδων αλλόφυλων και αλλόθρησκων αφρικανών και ασιατών «κατατρεγμένων»(!) οι οποίοι σε μερικά χρόνια θα πολλαπλασιαστούν επί δέκα, επί είκοσι ή πενήντα.
Κι επειδή οι ντόπιοι Έλληνες και Ιταλοί δεν κάνουν πια παιδιά και οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους δεν μεριμνούν καθόλου στο να τους βοηθήσουν να γεννήσουν Ελληνόπουλα και Ιταλόπουλα, τότε αυτομάτως στο σχετικό σύντομο μέλλον των δυο χωρών θα μπορέσει να δημιουργηθεί μια αρκετά άνετη ισοψηφία αν όχι και πλειοψηφία παιδιών από το Πακιστάν, Αφγανιστάν, Συρία, Γκάνα, Αιθιοπία, Καμερούν, Νιγηρία, Μαρόκο, Κογκό, κλπ. κλπ.
Επιστρέφοντας πάλι στον ΟΗΕ, τελικά το υποκριτικό βέτο των Ρώσων επικεντρώθηκε στην δήθεν ανάγκη μιας «σφαιρικής» αντιμετώπισης της παρουσίας ξένων στρατιωτικών στη Συρία, συμπεριλαμβανομένων και των Ρώσων που όμως θα φύγουν μόνο εάν τους το ζητήσει η συριακή κυβέρνηση, ενώ το υποκριτικό βέτο των Αμερικανών αντιπροσωπεύθηκε απλά από ένα δικό τους «σχέδιο απόφασης» το οποίο απ’ τη μια μεριά δεν καταδικάζει τίποτα στη τουρκική συμπεριφορά και απ’ την άλλη, με προφορικές δηλώσεις (οι οποίες πάντα μπορούν να «παρερμηνευτούν» κατά το δοκούν!) αναλίσκονται σε γενικόλογες «απειλές» εναντίον της Τουρκίας πως θα υπάρξουν «συνέπειες» γι’ αυτήν αν δεν «προστατέψει» αρκετά (!) τους άμαχους (Κούρδους) και εάν δεν μπορέσει να «αναχαιτίσει» την ανάπτυξη του ISIS και άλλες παρόμοιες δράσεις, μη παραλείποντας βέβαια και το προπαγανδιστικό σκέλος pro domo sua για έναν «αθώο» Τραμπ (σκέτο αρνάκι, ο καημένος, μη τον ματιάξουμε) που ουδέποτε υποστήριξε την τουρκική εισβολή στη Συρία!!
Στη Συρία, πάντως, διαδραματίστηκε και η χρονολογικά τελευταία εγκατάλειψη συμμάχων από τις ΗΠΑ, ένας σύμμαχος άκρως πολύτιμος όταν επρόκειτο να «βγάλουν απ’ τη τρύπα» τους ανεπιθύμητους πλέον (μετά από τις τρομερές θηριωδίες τους) οπαδούς του Daesh που οι ίδιοι οι Αμερικανοί εκκόλαψαν (μαζί με τη συνεργό τους στο έγκλημα Τουρκία που, εσαεί αναξιόπιστη, συνέχισε όμως να τους περιθάλπει0) και δεν μπορούσαν πια να τους «δαμάσουν».
‘Όσο για την εκκωφαντική, ανεκδιήγητη προεδρική ατάκα/κοτσάνα/ηλιθιότητα: «οι Κούρδοι δεν μας βοήθησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν μας βοήθησαν στη Νορμανδία», ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Αλλά είπαμε: όλη η σκανδαλώδης ή όχι υποκρισία (αλλά και η βλακεία, ανερυθρίαστα) τίθεται στην υπηρεσία των, ως επί το πλείστον, κρυφών προσωπικών/οικογενειακών συμφερόντων. Και σαν καλός επιχειρηματίας ο Τραμπ γιατί να μη κάνει και πει ό, τι έκανε και είπε όταν αυτό είναι προς το συμφέρον του, άσχετα κι αν στην γενική διεθνή γεωστρατηγική πολιτική καταλήγει να είναι εις βάρος της χώρας του, των ΗΠΑ;
Πάντως σχεδόν καθημερινά ο Αμερικανός πρόεδρος λάμπει από υποκρισία, λεκτική τρέλα/ανοησία και υποκριτική σοβαρότητα. Και πώς να τον «δει» κανείς όταν με την πλέον φυσιολογική «αφέλεια» μας λέει πως «ελπίζει(!!) ο Ερντογάν να ενεργήσει με τρόπο λογικό και ανθρώπινο» ή όταν δήθεν τον «προειδοποιεί» ότι, αν δεν ενεργήσει με αυτόν τον τρόπο που του υπέδειξε, θα τον βάλει αντιμέτωπο με «τεράστιο οικονομικό τίμημα»;
Καλά, είπαμε: υποκρισία πάνω στην υποκρισία, ψευτιά πάνω στη ψευτιά, κοροϊδία πάνω στη κοροϊδία, σαχλαμάρα πάνω στη σαχλαμάρα, παράνοια πάνω στη παράνοια – αλλά τόσο πολύ πια; Πώς φαίνεται που αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν τους πάντες, και εκείνους που τους έχουν εκλέξει, τελείως μωρούς και άξιους να τους λένε όλες τις σαχλαμπούχλες που κατεβάζει το μυαλό τους.
Επομένως δεν μπορεί να μην έρθει στο νου μια σκέψη αλλοπρόσαλλη όπως αλλοπρόσαλλος είναι και ο Τραμπ και αλλοπρόσαλλη η «πολιτική» του: μήπως, ποιος ξέρει; μήπως, λέμε, όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα προβλέπουν την εκ νέου «χρησιμοποίηση» από τις ΗΠΑ μιας νέας μορφής του ISIS για μια δεύτερη απόπειρα κατάργησης του Ασάντ, έχοντας υπόψη πως η έξοδος από τις κουρδικές φυλακές των τζιχαντιστών βολεύει τα μάλα και την Τουρκία (άλλη μια δική της longa manus μαζί με τους ήδη συμμάχους της «αντιπολιτευόμενους» Σύριους) και έχοντας υπόψη πως μια τέτοια εξέλιξη θα έβαζε σε δυσκολίες και τη Ρωσία εν σχέση με την Τουρκία και τον Ασάντ;
Γιατί Τραμπ και Ερντογάν εξαπέλυσαν επίθεση στον Μακρόν; Οι αλήθειες για την Τουρκία…
Εξάλλου ο Τραμπ δεν αποφάσισε να στείλει (έστειλε ήδη;) και άλλους στρατιώτες στη περιοχή; Γιατί;
Μεγάλη η «διαβολικότητα» ενός τοιούτου σχεδίου Τραμπ-Ερντογάν. Αποκλείεται να αποκλείεται; Τόσο πολύ υπάκουος στον Πούτιν έχει καταντήσει ο Ερντογάν ώστε να ξεχάσει τον επιβλητικό έρωτά του πάνω στον Τραμπ;
Μα αφού κατηγορούμε (και με το δίκιο υπέρ ημών) τους Τούρκους για «εγκλήματα πολέμου», τότε γιατί κανείς δεν ξεκινά τη διαδικασία παραπομπής τους στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο;! Σιγή ιχθύος.
Τα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας της Τουρκίας είναι και γνωστά και επιβεβαιωμένα και καταγραμμένα διεθνώς κατά τη διάρκεια της θητείας όλων των Τούρκων προθυπουργών ή δικτατόρων, από το 1912 έως σήμερα, και δεν παραγράφονται. Να απαριθμήσουμε μερικά; Ορίστε:
– συστηματική στρατιωτική επιθετικότητα
– παράνομη κατάληψη ξένου εδάφους
– μαζική και συστηματική παραβίαση θεμελιακών ανθρωπίνων δικαιωμάτων
– εθνοκάθαρση/γενοκτονία
– προσχεδιασμένη υποχρεωτική μετακίνηση πληθυσμού για παράνομο εποικισμό
– κρατική υποστήριξη της τρομοκρατίας (ISIS)
– παράνομη αλλοίωση κρατικών συνόρων
– συστηματική καταστροφή χώρου κατοικίας ξένου πληθυσμού
– βίαιος εκτοπισμός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και προσφυγοποίησή τους
-συστηματική καταστροφή πολιτισμικών και θρησκευτικών(χριστιανικών) χώρων.
Το Διεθνές Δικαστήριο είναι εδώ, περιμένει. Τί κάνουμε;
Για τώρα ο αποδιοπομπαίος τράγος, οι Κούρδοι, πληρώνει την υποκρισία των πάντων, ειδικά των «μεγάλων». Δεν υπάρχει αλήθεια στον κόσμο;
(*) Κρεσέντσιο Σαντζίλιο, Ελληνιστής, συγγραφέας
ΥΓ. 1. Ασφαλώς κάποιος μπορεί να μας πει: μα καλά, τα ‘χεις με τους Αμερικανούς; Μόνο με την υποκρισία τους ασχολείσαι και με εκείνη της ΕΕ που είναι καθαρό προϊόν της αμερικανικής υποκρισίας; Δεν υπάρχουν άλλοι εξίσου υποκριτές;
Βεβαίως και υπάρχουν, αλλά κανείς τους όμως δεν κατέχει τόσο δεσπόζουσα θέση στα παγκόσμια δρώμενα: αυθόρμητα γίνεται λοιπόν αναφορά στους Αμερικανούς που είναι και οι μόνοι που βρίσκονται συνέχεια ανάμεσα απ’ τα πόδια μας. Αυτονών τα καμώματα βλέπουμε συνέχεια, δεν υπάρχουν άλλοι που να είναι τόσο «χωμένοι» παντού μαζί με τη πηγαία υποκρισία τους.
ΥΓ. 2. Τι σπαστική σύμπτωση κι αυτή! Τη στιγμή που ο Τραμπ βρίσκεται σε δεινή θέση με την τρελή πολιτική του, που φαίνεται περισσότερο προσωπική παρά εθνική, με τις βλακώδεις (για έναν τόσο Πρόεδρο) ατάκες που λένε και ξελένε και με τη δαμόκλειο σπάθη της παραπομπής του (αν και μάλλον θα είναι μια σαπουνόφουσκα κι αυτή), έρχεται η εξόντωση του αλ Μπαγκντάτι που ο Τραμπ θεωρεί προσωπικό του θρίαμβο και παγκοσμίως το ανακοινώνει διθυραμβικά. Μήπως όλα είναι πραγματικά υπολογισμένα για να είμαστε «εμείς» οι έξυπνοι και όλοι οι «άλλοι» οι χαζοί;
ΥΓ. 3. Επιτέλους η κ. Μογκερίνι απάντησε για τις «ευρωπαϊκές» κυρώσεις στη Τουρκία αναφορικά με τις δραστηριότητές της στη Κύπρο. Και τί είπε; Κάπως ένα «ζήσε Μάη να φας τριφύλλι» αν σκεφτούμε πως από τη Ιούνιο 2019 που μπήκαν οι Τούρκοι στη κυπριακή ΑΟΖ μόνο στις 14 Οκτωβρίου 2019 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «αποφάσισε» να θεσπίσει «περιοριστικά μέτρα» εναντίον της Τουρκίας και «κάλεσε» την κ. Μογκερίνι και την Επιτροπή «να υποβάλουν σχετικές προτάσεις το ταχύτερο»(!!). Τώρα, με τέτοιους ρυθμούς κανείς δεν ξέρει πότε θα υποβληθούν αυτές οι «προτάσεις» των δυο, αν σκεφτεί κανείς πως το Συμβούλιο απ΄ τις 15 Ιουλίου 2019 είχε πάλι καλέσει την κ. Μογκερίνι και την Επιτροπή «να συνεχίσουν να διερευνούν»(!!!) «επιλογές για στοχευόμενα μέτρα» κατά της Τουρκίας.
Αν επίσης υπολογίσουμε πως στο κείμενο/απάντηση της Μογκερίνι η λέξη «κυρώσεις» είναι μέσα σε εισαγωγικά, αυτό τα λέει όλα: τρανό παράδειγμα γραφειοκρατικής κοινοτικής υποκρισίας. Κι εμείς περιμένουμε «πράξεις»…
ΥΓ. 4. Λέει το Der Spiegel ότι την Δευτέρα 11.11.19 το Συμβούλιο ΥΠΕΞ της ΕΕ θα ζητήσει την «επιβολή οικονομικών κυρώσεων» στην Τουρκία για τις παράνομες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου. Δηλαδή άλλο Μογκερίνι και Σία κι άλλο ΥΠΕΞ/ΕΕ και Σία; Πόσες «ποινές» πια θα επιβάλουν στη καημένη Τουρκία; Τρελλοί είναι; Πάνε να την εξοντώσουν;
ΥΓ. 5. Από πολύ καιρό ο Ερντογάν μιλάει για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης με σκοπό την μεταβολή συνόρων προς όφελος της Τουρκίας. Γνωρίζει βέβαια πως αυτό το «σχέδιο» του δεν μπορεί να πετύχει με νομικά μέσα, οπότε όλες οι προσπάθειές του βασίζονται στο Plan B αλλαγής συνόρων με στρατιωτικά μέσα (βοηθούντων και της Ρωσίας, των ΗΠΑ και της ΕΕ). Έτσι κάποια αναθεώρηση της Συνθήκης θα μπορέσει πάντα να επιτευχθεί!
Καταπέλτης ο Μενέντεζ: Ο Ερντογάν σπεύδει στη Ρωσία και προσκυνά το δακτυλίδι του Πούτιν