FILE PHOTO: epa07915180 Kurds living in the Netherlands and supporting the Kurdish defense forces YPG (People’s Protection Units) protest against the Turkish military operaion in northern Syria, at the Malieveld in The Hague, the Netherlands. EPA, Sem van der Wal
Του ΑΛΕΚΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Φιλελεύθερος
Η 1η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Αλληλεγγύης στο Κομπάνι. Ήταν το 2014 όταν την ίδια μέρα πραγματοποιήθηκαν μεγάλες συγκεντρώσεις σε όλο τον κόσμο, ώστε να εκφραστεί αλληλεγγύη στους μαχητές και μαχήτριες των κουρδικών Δυνάμεων Προστασίας του Λαού και των Γυναικών (YPG και YPJ), οι οποίοι αντιστέκονταν για 45 συνεχόμενες μέρες στους τζιχαντιστές του τότε ισχυρού Ισλαμικού Κράτους.
Η ανθρωπότητα αισθανόταν (και καλά έκανε) υπόχρεη στους ηρωικούς υπερασπιστές της Ροζιάβα, δηλαδή του Δυτικού Κουρδιστάν, και υπεδείκνυε την αλληλεγγύη της. Κούρδοι και Κούρδισσες, μετά από 133 μέρες αντίστασης κατάφεραν να απωθήσουν τους τζιχαντιστές και να προκαλέσουν μια σφοδρή ήττα στο «Ισλαμικό Κράτος».
Έκτοτε, οι Κούρδοι αφέθηκαν στο έλεός τους και στην απειλή του πατέρα των τζιχαντιστών, Ταγίπ Ερντογάν. Με την ανοχή των ΗΠΑ, της Ρωσίας, αλλά και της συριακής κυβέρνησης Άσαντ, η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε περιοχές στη βόρεια Συρία, με εναέριες και χερσαίες επιδρομές κατά των Κούρδων του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD).
Το υπό απειλή παράδειγμα της Ροζιάβα, που ήρθε στη ζωή το 2012, αποτελεί μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια δημοκρατίας, ελευθερίας, χειραφέτησης, ισότητας και δικαιοσύνης σε μια περιοχή στην οποία σπανίζουν όλα αυτά. Το 2014, οι Κούρδοι ανακήρυξαν τα τρία καντόνια της Rojava, που στα κουρδικά σημαίνει «δύση» (Δυτικό Κουρδιστάν).
Σκοπός του PYD δεν ήταν η απόσχιση και η δημιουργία κράτους, αλλά να αποτελέσει ένα κομμάτι του οράματος του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλλάχ Οτσαλάν για τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό. Αυτό αποτέλεσε μια προοδευτική ουτοπία σε μια συντριπτικά αυταρχική Μέση Ανατολή, με άνδρες και γυναίκες συμπροέδρους σε κάθε συμβούλιο, πολιτοφυλακή αποτελούμενη αποκλειστικά από γυναίκες (YPJ) και μια ανίκητη διάθεση για αντίσταση τόσο στο τουρκικό καθεστώς όσο και στον ισλαμοφασισμό.
Η εξέλιξη θορύβησε την Τουρκία και, από το 2016 μέχρι το 2018, κατέλαβε σημαντικές πόλεις της Ροζιάβα, συμπεριλαμβανομένων της Αφρίν και του Ταλ Αμπιάντ. Σκοπός της Τουρκίας, η οποία λειτουργεί ως τρομοκρατική οργάνωση, είναι η εκκαθάριση της περιοχής και η κατάληψη της συμβολικής πόλης Κομπάνι.
Και όλα αυτά, ενώ οι ΗΠΑ πήραν ό,τι χρειάζονταν από τους ηρωικούς Κούρδους και Κούρδισσες, και πλέον δίνουν προτεραιότητα στη συμμαχία τους με την Τουρκία και ενώ η Ρωσία περιοδεύει με τους Τούρκους στη ζώνη ασφαλείας τους.
Χρειάζεται, λοιπόν, η ανθρωπότητα να ασχοληθεί ξανά με τους Κούρδους που πολέμησαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Να ανταποδώσει για την αντίσταση κατά των τζιχαντιστών και να δώσει τη μάχη για να επιβιώσει η Ροζιάβα, αυτό το φοβερό παράδειγμα δημοκρατίας.
Ειδικότερα, πρέπει και η Κύπρος, σε κοινωνικό και πολιτειακό επίπεδο, να καταλάβει πως αν υποδουλωθεί και εξαφανιστεί ο κουρδικός λαός, τόσο στη βόρεια Συρία όσο και στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, η σειρά μας έρχεται.
Και φυσικά, η ιστορία δεν συγχωρεί όσους σωπαίνουν μπροστά στην αδικία, επιδεικνύοντας δήθεν καλή θέληση. Πολλά παραδείγματα έχει η Μέση Ανατολή…
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE