Μακριά μαλλιά, δερμάτινα παντελόνια και κιθάρες στη διαπασών: Oι Europe θυμούνται πώς έγραψαν το θρυλικό Final Countdown των ’80s [videos]
FILE PHOTO: Οι Europe σε συναυλία του 2019 στην Ισπανία, EPA/Ãngel Medina G.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Το Final Countdown δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένα πασίγνωστο τραγούδι που ειδικά στην Ελλάδα έχει συνδεθεί με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ του 1987.
Εκτοτε οι Europe δεν γνώρισαν ποτέ ανάλογη επιτυχία αλλά ήρκεσε ένα τραγούδι -πανευρωπαϊκή επιτυχία τότε- για να τους μνημονεύουν συχνά πυκνά τα media.
Ο Guardian πάντως τους θυμήθηκε με αφορμή τις συναυλίες που θα δώσει το συγκρότημα για τα 40 του χρόνια στη μουσική.
Και δημοσιεύει την μαρτυρία δύο μελών του -του 63χρονου σήμερα τραγουδιστή Joey Tempest και του κιθαρίστα John Norum- για το πιο διάσημο τραγούδι της μπάντας.
Γράφει λοιπόν ο Tempest:
«Όταν ήμουν νέος, ήθελα να γίνω αστροναύτης. Μου άρεσαν οι πτήσεις και τα ταξίδια στο διάστημα. Ο πατέρας μου ήταν πιλότος και με έπαιρνε μαζί του στο αεροπλάνο του. Θυμάμαι ότι έπρεπε να μένω ήσυχος στο πιλοτήριο λόγω του μαύρου κουτιού, οπότε κανείς δεν καταλάβαινε ότι ήμουν εκεί.
Το πρώτο σινγκλ που αγόρασα ήταν το Space Oddity του David Bowie και πάντα αναρωτιόμουν γιατί ο χαρακτήρας του Major Tom βρισκόταν εκεί ψηλά στο διάστημα, αιωρούμενος «σε ένα κουτάκι». Όταν έγραψα τους στίχους του Final Countdown το 1984 ή το ’85, είχα στο μυαλό μου ότι το ανθρώπινο είδος μπορεί να φύγει από τη Γη επειδή αυτή πεθαίνει και το τραγούδι αφορά την αντίστροφη μέτρηση για το τελευταίο σκάφος που θα φύγει από τον πλανήτη.
Πρωτοσκέφτηκα τη μουσική χρόνια νωρίτερα στο κολέγιο. Δανείστηκα ένα συνθεσάιζερ και έκανα ένα demo ένα βράδυ στο υπόγειο των γονιών μου.
Κράτησα τη κασέτα σε ένα συρτάρι για έξι χρόνια. Υπήρχε ένα κλαμπ στη Στοκχόλμη όπου βγαίναμε για ποτά. Είχαν ένα σόου με λέιζερ τα μεσάνυχτα και μας ήρθε η ιδέα να βαλουμε την κασέτα ως μουσική επένδυση. Και τότε ο μπασίστας μου είπε: «Ίσως αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα τραγούδι».
Μερικοί πιστεύουν ότι το Final Countdown ήταν το πρώτο μας τραγούδι, αλλά είχαμε κάνει δύο άλμπουμ πριν από αυτό.
Είχαμε κάνει πολλές περιοδείες, είχαμε πάει σε πολλές δισκογραφικές εταιρείες, εισπράξαμε πολλά «όχι». Αλλοτε επειδή τα μαλλιά μας παραήταν μακριά, ή επειδή παίζαμε πολύ δυνατά τις κιθάρες.
Δεν ξέρω αν το The Final Countdown είναι χαρούμενο ή λυπητερό τραγούδι. Έχει θετική αίσθηση αλλά είναι και μελαγχολικό. Χρησιμοποιείται και σε γάμους και κηδείες.
Νομίζω ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα του να είσαι Σκανδιναβός. Στην παλιά φινλανδική και σουηδική μουσική, η μινόρε συγχορδία ήταν πολύ σημαντική.
Αλλά το τραγούδι αυτό έχει επίσης αυτή την «καλπάζουσα» αίσθηση βρετανικού heavy metal, κάτι από Iron Maiden και UFO. Ο παραγωγός ήθελε έναν ρυθμό στα τέσσερα τέταρτα (σσ: δείτε το βίντεο παρακάτω), αλλά επέμεινα: Θα ήταν πολύ φλατ. Ενώ ο καλπάζω ρυθμός που ήθελα σε κάνει να θέλεις να χοροπηδήσεις.
Κυκλοφορήσαμε το The Final Countdown το ’86, αλλά στην αρχή δεν συνέβη τίποτα. Μετά πήραμε ένα φαξ που μάς έλεγε ότι το τραγούδι είχε γίνει Νο 1 στην Ολλανδία. Και ακολούθησαν όλες οι άλλες χώρες. Κάποιοι νόμιζαν ότι την είχα ψωνίσει. Αλλά στην πραγματικότητα σκεφτόμουν: «Τι στο καλό κάνουμε τώρα; Πρέπει να συνεχίσουμε αυτό και πρέπει να ξαναρχίσω να γράφω».
Δεδομένου του τι συμβαίνει τώρα στον πλανήτη, οι στίχοι φαίνονται πιο επίκαιροι από ποτέ. Περιμένω ένα τηλεφώνημα από το SpaceX ή τη Nasa, που θα πει: «Χρειαζόμαστε ένα τραγούδι… γιατί φεύγουμε».
John Norum (Κιθαρίστας): Τα μακριά μαλλιά δεν ήταν του γούστου μου…
Όταν ο Joey μου έπαιξε για πρώτη φορά το demo για το The Final Countdown, σκέφτηκα ότι ήταν απαίσιο. Ακούγοντας αυτή τη μελωδία στο συνθεσάιζερ ξανά και ξανά με τρέλαινε. Δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με το τραγούδι. Για μένα, ήταν σαν να λέμε: «Οk, μετατρεπόμαστε σε Depeche Mode;»
Αλλά μετά από μερικές ακόμα ακροάσεις σκέφτηκα: «Και γιατί όχι;» Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα. Και, μόλις βάλαμε τον πραγματικό εξοπλισμό, αληθινά ντραμς, μπάσο κλπ, αποδείχθηκε αρκετά καλό. Χαίρομαι που άλλαξα γνώμη.
Οι κιθαρίστες έδιναν μεγάλη έμφαση στην ταχύτητα τότε. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, υπήρχε ο Yngwie Malmsteen, ο Gary Moore, να παίζουν σαν τρελοί. Το ξεκίνημα του σόλο μου ήταν εμπνευσμένο από τον Ritchie Blackmore των Deep Purple, με το ίδιο είδος τεχνικής και στυλ.
Ηχογράφησα αυτό το σόλο σε περίπου 15 λεπτά και έκτοτε το έχω παίξει χιλιάδες φορές. Μπορώ να το παίξω και στον ύπνο μου!
Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με τη φήμη. Είμαι αρκετά εσωστρεφής. Όταν οι μάνατζερ μάς είπαν ότι το Final Countdown έγινε Νο 1 σε 25 χώρες, είπα, «Τέλεια, θα επιστρέψω για να εξασκηθώ στην κιθάρα».
Τα άλλα παιδιά ήταν πολύ πιο ενθουσιασμένα από εμένα. Ανοιγαν σαμπάνιες και χορποηδούσαν. Πολλές φορές βλέπαμε κόσμο να χτυπάει τα τζάμια του αυτοκινήτου μας για να μας χαιρετήσει.
Την πρώτη φορά που πήγαμε στην Ιαπωνία, είχαμε ξεγράψει το να βγούμε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Το προσπάθησα μια φορά. Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν και εκατοντάδες θαυμαστές άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μου. Απλώς πάτησα το κουμπί πολύ γρήγορα και επέστρεψα στο δωμάτιό μου
Έφυγα από το συγκρότημα μετά το The Final Countdown [Ο Norum επέστρεψε στην Ευρώπη 17 χρόνια αργότερα]. Ήθελα να κάνω περισσότερα πράγματα με άξονα την κιθάρα. Είχα επίσης προσωπικά προβλήματα, έπινα σχεδόν κάθε μέρα. Ήταν και το ίματζ. Ξαφνικά, είμασταν στο εξώφυλλο κάθε νεολαιϊστικου περιοδικού. Τα δερμάτινα παντελόνια και τα μακριά μαλλιά, δεν ήταν το στυλ μου.
Μου αρέσει το τραγούδι πολύ περισσότερο τώρα από ό,τι στα 80’s. Και το παίζουμε πολύ καλύτερα τώρα. «Γκρουβάρει» καλύτερα. Και είναι πολύ πιο βαρύ τώρα γιατί το παίζουμε μισή οκτάβα πιο χαμηλά, κάτι που το κάνει πιο σκοτεινό.
Νομίζω ότι έχουμε γράψει καλύτερα τραγούδια, αλλά το The Final Countdown είναι εκεί πάνω, τουλάχιστον στο Top 10. Ή ίσως στο Top 15.
Με πληροφορίες από Guardian
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE