Οι μητέρες, οι αδελφές, οι γυναίκες, οι αρραβωνιαστικιές των αγνοουμένων της Κύπρου. Τoυς αναζητούν μέχρι και σήμερα. Φωτογραφία Αρχείου ΓΤΠ, PIO
Ήταν αρχές της δεκαετίας ’80, με νωπές τις πληγές του 1974, καθώς υπηρετούσε την 26μηνη στρατιωτική του θητεία. Στις ελάχιστες εξόδους του, περιφερόταν στην Λευκωσία όπως κι άλλοι στρατιώτες, αναζητώντας συνήθως ερωτική περιπέτεια.
Για επιστροφή στο στρατόπεδο, κατέληγε το βράδυ σε ζαχαροπλαστείο στην πλατεία της πόλης, από όπου έπαιρνε το λεωφορείο για το Σταυροβούνι.
Εκεί εργαζόταν μια κοπέλα, 25 περίπου χρονών, από χωριό της περιοχής του, που όπως άκουσε, υπήρξε κάποτε αρραβωνιασμένη. Σκέφτηκε πως θα μπορούσε να ήταν η περιπέτεια που έψαχνε. Καθώς εκείνη πηγαινοερχόταν σερβίροντας, της έκανε επίμονα σχόλια:
– «Είστε πρόσφυγας; Είστε αρραβωνιασμένη; Είμαστε κοντοχωριανοί. Έχετε αδέλφια; Πού μένετε;»
Η κοπέλα απαντούσε κάποτε, μάλλον από ευγένεια και σχεδόν μονολεκτικά, αλλά εκείνος συνέχιζε.
– Θέλω να μάθω κι άλλα … έξω από εδώ, της είπε ένα βράδυ. Το «θέλω να μάθω κι άλλα έξω από εδώ» το επαναλάμβανε συχνά, πριν φύγει για το λεωφορείο.
Πώς ο ίδιος βρέθηκε ανάμεσά τους δεν κατάλαβε, αλλά ξεχώριζε με την στρατιωτική του στολή, και για αυτό αποσύρθηκε προς το ζαχαροπλαστείο, με το μαύρο ποτάμι του πόνου να προχωρά, καθώς στα καταστήματα της λεωφόρου μπαινόβγαιναν αμέριμνοι πελάτες.
Όταν έφτασε στο ζαχαροπλαστείο, έμαθε πως η σερβιτόρα θα ερχόταν σε καμιά ώρα, όπως και έγινε.
– Θα σας πεθύμησε ο αρραβωνιαστικός, σχολίασε μόλις πέρασε δίπλα του. Αν σας είχα εγώ, θα σας πεθυμούσα συχνότερα, της είπε μόλις ξαναπέρασε. Πότε θα μάθω και άλλα έξω από εδώ …, τη ρώτησε.
– Απόψε, του είπε. Κι εκείνος προσπαθούσε να κρύψει την χαρά του που το θέμα προχωρούσε.
Έκλεισε το μαγαζί και πήγαν στο μικρό της διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία δίπλα.
– Πήγαινε στην κουζίνα και έρχομαι σε λίγο για να μάθεις κι άλλα, για τον αρραβωνιαστικό μου και για την πορεία σήμερα, που είδα ότι άφησες στη μέση, του είπε.
Τότε κατάλαβε… Άνοιξε την πόρτα και τρικλίζοντας κατέβηκε τις σκάλες. Πήγε στον απέναντι Δημοτικό κήπο και κοίταξε πάνω τη βροχή μέσα στη νύχτα, που έπεφτε καλοκαιριάτικα στο πρόσωπό του.
Στο μυαλό του ήρθε η εικόνα του Πέτρου, του μαθητή του Χριστού. Πριν λαλήσει ο κόκορας, Τον αρνήθηκε τρεις φορές. Και «εξελθών έκλαυσε πικρώς».
Το λεωφορείο για το Σταυροβούνι είχε φύγει. Καθώς η βροχή δυνάμωνε, περπάτησε μόνος του στη λεωφόρο, ολόκληρη τη διαδρομή μέχρι το τέλος, από όπου πέρασε πριν το μαύρο ποτάμι.
(*) Ο Κώστας Μαυρίδης είναι Ευρωβουλευτής του ΔΗΚΟ (S και D), και Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο – [email protected]
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE