Η αντίσταση των δημοκρατικών πολιτών της Κύπρου στους ανθρώπους της Χούντας των Αθηνών: Το πραξικόπημα στην κατεχόμενη σήμερα Κερύνεια, την 15η Ιουλίου 1974

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι αμετανόητοι εφιάλτες που πρόδωσαν την Κύπρο τον Ιούλη του 1974: Συνέχισαν να βυσσοδομούν και να δολοφονούν και μετά τις δύο άνανδρες τουρκικές εισβολές

Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται: Σήμερα τιμούμε τους νεκρούς της εισβολής του Αττίλα και ζητούμε από τους Έλληνες πολιτικούς να θυμούνται την προδοσία (video)

Ένας υπουργός της κυπριακής κυβέρνησης, η ηγεσία του ΔΗΣΥ και εκπρόσωπος της “Χρυσής Αυγής” της Κύπρου τίμησαν τους καταδρομείς που συμμετείχαν στο πραξικόπημα

Του ΑΔΑΜΟΥ ΚΟΜΠΟΥ

Την Δευτέρα 15 Ιουλίου του 1974, η ώρα 8:30 το πρωί, σήμανε συναγερμός και στην πόλη της Κερύνειας, όπως συνέβηκε και στις υπόλοιπες πόλεις της Κύπρου.

Μια ομάδα κατοίκων της Κερύνειας, που εμφορούντο από δημοκρατικές αρχές και ένοιωσαν την ανάγκη να αντισταθούν σ’ αυτούς που οργάνωσαν το πραξικόπημα, έτρεξαν στην Μητρόπολη για να εφοδιαστούν με όπλα που υπολόγιζαν ότι υπήρχαν, λόγω της παρουσίας κάποιας φρουράς εκεί.

Όταν έφθασαν βρήκαν κάποια όπλα και άρχισαν να οργανώνονται για να αντιμετωπίσουν τους πραξικοπηματίες, που θα έρχονταν να καταλάβουν την Μητρόπολη και να εκδιώξουν τον Μητροπολίτη Γρηγόριο που ήταν υποστηρικτής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Στην Μητρόπολη άρχισαν να καταφθάνουν συνεχώς υποστηρικτές της κυβέρνησης Μακαρίου οι οποίοι ζητούσαν όπλα για να αντισταθούν.

Όπλα άλλα δεν υπήρχαν εκεί εκτός απ’ αυτά που πήραν οι πρώτοι που κατέφθασαν. Μια ομάδα απ’ αυτούς που έφθασαν πρώτοι, αποφάσισαν να πάνε στον Αστυνομικό Σταθμό και να απαιτήσουν από τον υπεύθυνο αξιωματικό να τους δώσει τα όπλα που βρίσκονταν εκεί.

• Ο αστυνομικός διευθυντής, ανώτερος αστυνόμος Μιλτιάδης Βιολάρης, πανικοβλήθηκε από την παρουσία των οπλοφόρων πολιτών και της απαίτησής τους να τους δώσει τα όπλα του σταθμού. Φοβόταν ότι εάν επέτρεπε να πάρουν τα όπλα θα είχε επιπτώσεις από τους πραξικοπηματίες, που υπολόγιζε ότι θα τον σκότωναν.

Μάλιστα, κατέρρευσε, αφού είχε και κάποια προβλήματα υγείας και ανέλαβαν οι αστυνομικοί να τον συνεφέρουν. Οι πολίτες επέστρεψαν στις θέσεις τους στη Μητρόπολη, για να αντισταθούν με τα υπάρχοντα όπλα.

Μεταξύ αυτών που βρέθηκαν από τους πρώτους στη Μητρόπολη ήταν και ο νεαρός τότε τελωνειακός λειτουργός Στέλιος Χατζηκουμής, μαζί με δύο υπαλλήλους του τελωνείου και τον φαροφύλακα του λιμανιού. Εκεί βρέθηκε από την πρώτη στιγμή και η Λέλλα Χριστοδουλίδου.

Η μακαριστή Λέλλα, ανέλαβε την πρωτοβουλία και διοργάνωσε διαδήλωση συμπαράστασης προς το Μακάριο, από γυναικόπαιδα κυρίως, που ξεκίνησαν από τη Μητρόπολη με ζητωκραυγές υπέρ του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, με πορεία προς τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό και το Κάστρο. Τους ανέκοψαν όμως ναύτες οι οποίοι με τα όπλα έριχναν βολές στον αέρα, αναγκάζοντας τους να διαλυθούν.

Υπεύθυνος της αστυνομικής φρουράς του Μητροπολίτη Γρηγορίου ήταν ο λοχίας Μέμνων Μέμνωνος. Προσέτρεξαν επίσης εκεί ο λοχίας Σταύρος Δανός, οι αστυνομικοί Ανδρέας Δημητριάδης και Ανδρέας Μουζούρης. Άλλοι που προσέτρεξαν ήσαν οι Κυριάκος Οδυσσέως, Κωστάκης Αγαθαγγέλου, Χρυσόστομος Τούρβας, Στέλιος Κατσελλής και άλλοι. Τα όπλα που είχαν ήσαν μερικά τυφέκια Enfield, δύο Στένγκανς και κάποια πιστόλια.

Όλοι αυτοί ευρίσκονταν μέσα στο κτήριο της Μητρόπολης και εναντίον τους άρχισαν να εκτοξεύονται απειλές, μέσω του τηλεφώνου, από τον διευθυντή του Β’ Γραφείου της Τρίτης Ανωτέρας Τακτικής Διοίκησης, αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Τσίτα, που βρισκόταν στο στρατόπεδο του 251 Τ. Πεζικού στη Γλυκιώτισσα.

Στα τηλεφωνήματα του Τσίτα απαντούσε ο Στέλιος Χατζηκουμής, επειδή συνδέονταν οικογενειακά και του ζητούσε να μη χρησιμοποιήσει εναντίον τους βία. Αυτός δεν καταλάβαινε τίποτε και συνέχιζε τις απειλές. Ήταν δεδηλωμένος χουντικός και εξέμεσε χολή και λύσσα με τα τηλεφωνήματα του.

• Έτσι προχώρησε στην πραγματοποίηση των απειλών του στέλνοντας ένα άρμα μάχης Τ34 που βρισκόταν στο στρατόπεδο του 251Τ.Π., που προοριζόταν για την αντιμετώπιση των Τούρκων, μαζί με στρατιωτικό τμήμα πεζικού, το οποίο έφθασε στη Μητρόπολη κατά τις 3-4 το απόγευμα.
• Μόλις έφθασε το άρμα, έστρεψε το πυροβόλο του προς το κτήριο της Μητρόπολης και έριξε μια βολή. Μια κολόνα διαλύθηκε και το κτήριο πήρε κλήση προς τη διαλυμένη κολόνα.

Ο επικεφαλής αξιωματικός του στρατιωτικού τμήματος, και αυτός φανατισμένος χουντικός, κάλεσε αυτούς που βρίσκονταν μέσα στο κτήριο να βγουν όλοι έξω με τα χέρια ψηλά, πράγμα που άρχισαν να εφαρμόζουν. Όσοι έβγαιναν έξω τους ανάγκαζαν να πέφτουν μπρούμυτα πάνω στο καυτό οδόστρωμα με το πρόσωπο να ακουμπά πάνω σ’ αυτό. Όποιος κουνούσε το κεφάλι του άκουγε απειλές και βρισιές. Στη συνέχεια τους έβαλαν σε στρατιωτικά αυτοκίνητα με τα οποία τους μετέφεραν στο Κάστρο.

Εκεί τους άφησαν μέσα στην αυλή, αρχικά, στον καυτό ήλιο, χωρίς νερό και χωρίς χώρους υγιεινής. Τους διέταζαν να πηγαίνουν να ουρούν και να αφοδεύουν σ’ ένα μεγάλο χώρο με χωμάτινο δάπεδο.

Συγκεντρώθηκαν πέραν των 100 ατόμων. Την επομένη της σύλληψής τους, τους έδωσαν από μία κουβέρτα και τους έβαλαν όλους στον ίδιο μεγάλο χώρο για να κοιμούνται εκεί. Κάθε τόσο κατέφθαναν αστυνομικά και άλλα αυτοκίνητα που μετέφερναν δημοκρατικούς πολίτες.

Μεταξύ αυτών που συνέλαβαν και μετέφεραν στο Κάστρο ήσαν ο αστυνομικός διευθυντής Κερύνειας Μιλτιάδης Βιολάρης και οι αστυνομικοί Ροδής Ηροδότου, Σωτήρης Ιωάννου, Θεόδωρος Θεοδώρου. Κάποιους που τους είχαν στο στομάχι τους κλείδωσαν σ’ ένα ιδιαίτερο κελί και τους φρουρούσαν αυστηρά.

Αυτοί ήσαν οι Χρυσόστομος Τούρβας, Πεπής, Κυριάκος Οδυσσέως και Κωστάκης ή Τάτης Αγαθαγγέλου. Έκαναν και την εμφάνιση τους μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Β’, κάνοντας τους παλληκαράδες, ειρωνευόμενοι τους κρατούμενους.

Παρέμειναν κρατούμενοι σ’ αυτό το άθλιο κελί μέχρι την ημέρα της τουρκικής εισβολής.

• Η αιχμαλωσία του Στέλιου Χατζηκουμή από τους Τούρκους

Την Πέμπτη, 18.7.1974, γύρω στις 3 τα ξημερώματα, κτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο του τοπικού διοικητή του Ναυτικού στο Κάστρο και ζητούσε ο αντισυνταγματάρχης Γιώργος Τσίτας, να μιλήσει με τον τελωνειακό λειτουργό Στέλιο Χατζηκουμή. Τον φώναξαν από το χώρο κράτησης του.

Εκεί ο Τσίτας τον διέταξε και με έντονο ύφος και επιτακτικά, να μεταφερθεί με αστυνομική συνοδεία στο σπίτι της οικογένειας του στην οδό Θησέως 12, για να μεταβεί στη συνέχεια στο γραφείο του στο τελωνείο και να το ανοίξει στις 7:30 όπως όλες οι κυβερνητικές υπηρεσίες. Ήθελαν να ανοίξουν όλες οι κρατικές και ημικρατικές υπηρεσίες για να δείχνουν ότι λειτουργεί το κράτος κανονικά, μετά το πραξικόπημα.

Τον έβαλαν σε αστυνομικό όχημα, δύο αστυνομικοί, που ήσαν φαίνεται μυημένοι στο πραξικόπημα ή είχαν εντολές και τον μετέφεραν από το Κάστρο στο σπίτι του. Είχαν τον Στέλιο κάτω από συνεχή παρακολούθηση, ακόμη και στο μπάνιο. Αφού ετοιμάστηκε, τον μετέφεραν στο γραφείο του στο τελωνείο της Κερύνειας.

Εκεί ο ένας αστυνομικός κάθισε στο τηλέφωνο και απαντούσε στα τηλεφωνήματα κι ο άλλος στεκόταν στην είσοδο του γραφείου για να ελέγχει αυτούς που θα πήγαιναν εκεί. Πέρασε η Πέμπτη, ξημέρωσε η Παρασκευή και επαναλαμβανόταν η ίδια ιστορία με τους δύο αστυνομικούς να είναι πραγματικός κορσές.

• Το απόγευμα της Παρασκευής του τηλεφώνησε ο αντισυνταγματάρχης Τσίτας να πάει στο γραφείο του στη Γλυκιώτισσα. Αξιοποίησε την ευκαιρία αυτή και έβαλε μέσα στο αυτοκίνητο την σύζυγο και τα δύο του παιδιά, και τράβηξε για το 251 Τ.Π. Άφησε το αυτοκίνητο σε κάποιο σημείο για να μην φαίνεται η οικογένεια του σ’ αυτό και πήγε στο γραφείο του Τσίτα.

Εκεί άρχισε να τον βρίζει με διάφορα επίθετα, προδότη, κομμουνιστή και ότι δεν σε υπολόγιζα έτσι κ.λπ. Εν τω μεταξύ, τα τούρκικα πλοία άρχισαν να φαίνονται από το παράθυρο του γραφείου. Του τα έδειξε ο Στέλιος. Εκείνος μετά απ’ αυτό άρχισε πιο έντονα να τον βρίζει και να του λέει ότι σκορπίζει τον πανικό και ότι είναι διαδοσίας και πεμπτοφαλαγγίτης.

Μετά απ’ αυτή τη συνάντηση ο Στέλιος πήρε το αυτοκίνητο του και πήγε στον Άγιο Γεώργιο. Διανυκτέρευσαν εκεί σε σπίτι φίλου του που τον εγκλώβισαν κι’ αυτόν στο Κάστρο, έχοντας πέντε μικρά παιδιά, των οποίων την φροντίδα ανάλαβε ο Στέλιος στη συνέχεια.

Κατά τις 4:30 το πρωί του Σαββάτου, ξύπνησαν από τους βόμβους αεροπλάνων και εκρήξεις βομβών. Από τον Άγιο Γεώργιο με εφτά παιδιά και τρεις ενήλικες, πήραν το δρόμο διαφυγής. Κατέληξαν στο χωριό Τριμίθι σε κάποιο φίλο που τους φιλοξένησε.

Εκεί δυστυχώς τους βρήκαν οι Τούρκοι που προέλαυναν και τους συνέλαβαν. Διαχώρισαν τα γυναικόπαιδα από τους άνδρες τους οποίους αιχμαλώτισαν. Τους μετέφεραν στη Τουρκία και τους κράτησαν σε απάνθρωπες συνθήκες μέχρι το Σεπτέμβριο του 1974.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Κανένα ξέπλυμα της προδοσίας κατά της Κύπρου: Σαν σήμερα, πριν 49 χρόνια, η Χούντα των Αθηνών σε συνεργασία με τον Κίσιγκερ, άνοιξε την κερκόπορτα (στους Τούρκους)