Έχουμε Χρέος στην Κύπρο μας: Σ’ αυτά τα 50 χρόνια καταργήσαμε το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» την εισβολή και την κατοχή, που με οργή γράφαμε κάποτε στους τοίχους…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι σημαίνει τελικά η φράση «άξιος εἴη ο μισθός τους»; Δυστυχώς μερικοί άνθρωποι πρέπει επειγόντως να φρεσκάρουν τα ελληνικά τους για να μην γελοιοποιούνται…

“Κύπρος ’74 – Τραγούδια Οργής και Πόνου”: Μεγάλη μουσική εκδήλωση στην Ουάσιγκτον για τα 50 πέτρινα χρόνια από την άνανδρη τουρκική εισβολή και κατοχή (video)

Ανέφικτη υπό τις παρούσες συνθήκες η εκκένωση της Ράφα προειδοποιεί ο Ερυθρός Σταυρός: «Πιθανή Ισραηλινή εισβολή θα οδηγούσε σε κατάσταση αποκάλυψης»

Του ΚΩΣΤΗ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ*

«Οι σημαίες κυματίζουν ανάποδα
Πούναι η πατρίδα;
Πούναι οι ήρωες;
Οι σημαίες έγιναν σκιάχτρα
Στα χωράφια των λαών
Να τρομάζουν την ελευθερία.
Πούναι η πατρίδα;
Πούναι οι ήρωες;
Ερήμωση.
Οι σημαίες σημειώνουν σηψαιμία»

Τον Ιούλη του 1979 αποδείχτηκε με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι η ανοχή στην εισαγωγή του χουντικού φασισμού στην Κύπρο υπήρξε θανάσιμο αμάρτημα.

Το να θεωρείτο η Χούντα που καταβασάνιζε τον ελληνικό λαό, «εθνική κυβέρνηση» αποτελούσε εθνική εθελοτυφλία. Το να συμψηφιζόταν η αντίσταση στην ΕΟΚΑ Β’ «ως βία και αντιβία» οδήγησε την Κύπρο στον όλεθρο και στην καταστροφή.

• Έτσι και η ανοχή στην τουρκική κατοχή και η αποδοχή των κατοχικών δεδομένων, αποτελεί συνενοχή στο διπλό Ιουλιανό έγκλημα εις βάρος της Κύπρου.

Μπήκαμε ήδη στον πεντηκοστό χρόνο της μεγαλύτερης τραγωδίας του κυπριακού ελληνισμού στην πολυχιλιετή του παρουσία στο νησί της Αφροέσσας Κυπρίτιδος που, μαζί με την καταστροφή του 1922, έχει σφραγίσει τραγικά και ανεξίτηλα την ιστορική πορεία των Ελλήνων επί γης.

Το εξωφρενικό είναι ότι μαζί με την Ελλάδα του 1940 είμαστε ίσως η μοναδική περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία όπου οι πρωταίτιοι της τραγωδίας και της προδοσίας του 1974, όχι μόνο δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους αλλά έγιναν και τιμητές. Τιμητές με προνόμια.

Πενήντα χρόνια λοιπόν από το πραξικόπημα και την εισβολή. Πενήντα χρόνια πέτρινα, με ξύλινη γλώσσα: Πενήντα χρόνια λόγια μεγάλα και μικρά από μικρόψυχους ρίψασπεις.

Στην Κύπρο συντελέστηκε το 1974 μια προδοσία, όπου Έλληνες πρόδωσαν Έλληνες στις 15 του Ιούλη. Άνοιξαν την πόρτα της ντροπής και του αίματος στο Πέντε Μίλι στις 20 του Ιούλη, εκεί που ανερυθρίαστα παραθερίζουν συμπατριώτες μας κάθε 20 του Ιούλη.

Πενήντα χρόνια τώρα, ακούμε λόγια μεγάλα: «Λύση Χτες», «Λύση Τώρα», λες και διαλέγουμε λύση από το ράφι. Τον βιαστή και θύτη Αττίλα έχουμε βγάλει από το κάδρο, εκλιπαρώντας τον εγκάθετό της κατοχής να συζητήσει μαζί μας «τη λύση» και μάλιστα από το σημείο που χτυπήσαμε στα βράχια το 2017. Αδυνατώντας να κατανοήσουμε ότι μιας και η Τουρκία παραμένει αμετακίνητη, αυτό που απομένει στο σημείο εκείνο είναι νέες δικές μας υποχωρήσεις.

Σ’ αυτά τα 50 χρόνια καταργήσαμε το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» που με οργή γράφαμε κάποτε στους τοίχους. Εξωραΐσαμε το αίτημα για απελευθέρωση με την «καθωσπρεπική» επανένωση, την αντίσταση μετατρέψαμε σε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, τη διεκδίκηση καταντήσαμε συνώνυμη της ψευδαίσθησης.

Αναζητούμε λύση με την μαριονέτα της κατοχής, ενώ η κατοχική Τουρκία είναι εκ των εγγυητών μας. Εφευρίσκουμε ανύπαρκτα «παράθυρα ευκαιρίας», διακρίνουμε φανταστικά «θετικά κλίματα». Ακολουθούμε την ίδια αδιέξοδη πολιτική διότι έτσι μας είπαν από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον.

• Κάθε χρόνο, τέτοιες ημέρες αναλωνόμαστε στα τετριμμένα, στα «συνηθισμένα»: Μνημόσυνα, επετειακές ομιλίες, συνθήματα για την «σημαία της επανένωσης» που κατά τα άλλα δεν θα υποστείλουμε και όλα τα υπόλοιπα, κενά περιεχομένου και ανώδυνα.

Ένα μόνο πρέπει πάντα να έχουμε υπόψιν. Δεν είμαστε εμείς η Ιστορία. Η Ιστορία μας κρίνει. Οφείλουμε πολύ περισσότερα στους νεκρούς και τους ήρωες, τους μάρτυρες και σε όλους όσοι πιστεύουν ακόμη στην Κύπρο.

Ξεκίνησα την παρέμβασή μου με κάποιους στίχους του ήρωα ποιητή Δώρου Λοΐζου. Θα κλείσω με τους στοιχειωμένους στίχους του Πανέλληνα ποιητή, Κωστή Παλαμά:

«Γνώμες, Καρδιές, Όσοι Έλληνες,
Ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,
Δεν είστε από τα χέρια σας
μονάχα, όχι. Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα’ ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί»

Έχουμε επομένως χρέος μεγάλο απέναντι στους επερχόμενους, στην ίδια μας την πατρίδα, όσο μικρή κι αν είναι, όσο μικρότερη κι’ αν την κάνουμε κάθε μέρα με την ιδιοτέλεια, με τα πάθη και τα μίση, την ηττοπάθεια και την μικρότητα μας. Τεράστιο το χρέος.

Απέναντι στους ήρωες και τις μελλοντικές γενεές: να καταστήσουμε τους τουρκικούς στόχους ανέφικτους, όπως μας εξόρκισε ο Βάσος Λυσσαρίδης. Να μην επιτρέψουμε την τουρκοποίηση της Κύπρου μέσω της διχοτόμησης είτε σε δύο κράτη, είτε σε δύο «ζώνες», σε δύο κρατίδια, πολιτείες ή καντόνια, συνιστώντα και ομόσπονδα.

Να μην επιβραβεύσουμε την Τουρκία με την αποδοχή τουρκικών προδιαγραφών λύσης: Κυρίαρχη στον βορρά, επικυρίαρχη στο νότο.

Παρακούοντας το Λονδίνο και υπακούοντας στο χρέος και συνείδησή μας.

*Σοσιαλιστής Βουλευτής Λευκωσίας

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Η άγνωστη λέξη του Ερντογάν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Σε μια διαπραγμάτευση δεν προαναγγέλλεις ότι θα υποχωρήσεις, και μάλιστα, χωρίς αναφορά σε κόκκινες γραμμές…