Islamist President Recep Tayyip Erdoğan, who paid a visit to Azerbaijan after his inauguration, was welcomed by President Ilham Aliyev of Azerbaijan with an official ceremony at the Youth Palace. Photo via Turkish Presidency
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ – Λευκωσία
Η μεγαλειώδη νίκη του Ρετζέπ Ερντογάν, που λίγο- πολύ ήταν αναμενόμενη, το νέο υπουργικό του συμβούλιο, επιβεβαιώνουν ότι, όπως αναμενόταν, τίποτε δεν θα αλλάξει στην πολιτική του καθεστώτος της Άγκυρας.
Αντίθετα, τα «γεράκια», που τοποθετήθηκαν σε καίρια πόστα, δείχνουν πως ο Ερντογάν τοποθέτησε τους ανθρώπους του, προχωρημένων και σκληρών θέσεων στα υπουργεία Εξωτερικών (Χακάν Φιντάν, πρώην επικεφαλής της ΜΙΤ) Άμυνας (Γιασάρ Γκιουλέρ, μέχρι πρότινος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας), και Ενέργειας Αλπαρσλάν Μπαϊρακτάρ ενώ στην ΜΙΤ διόρισε τον εξ απορρήτων του, Ιμπραχήμ Καλίν.
Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν τοποθετεί συνεργάτες σε θέσεις, οι οποίοι σκέφτονται όπως ο ίδιος. Προφανώς κι αυτό θα πρέπει να διαπιστώνεται κι από όλους όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην κατοχική Τουρκία και επένδυαν εδώ και καιρό στην επόμενη ημέρα από την έναρξη της νέα πενταετίας Ερντογάν.
Την ίδια, όμως, ώρα υπάρχει η εκτίμηση ότι η Άγκυρα προωθώντας την πολιτική της και υλοποιώντας τους μακροπρόθεσμους, διαχρονικούς στόχους της, δεν θα αποφύγει τον πειρασμό να ανταποκριθεί σε διπλωματικές κινήσεις τρίτων και ισχυρών. Άλλωστε είναι πάγια τακτική της κατοχικής δύναμης, να ροκανίζει το χρόνο, να ανταποκρίνεται σε πρωτοβουλίες, χωρίς ωστόσο να διαφοροποιεί τις θέσεις της.
Ακόμη και με τα μηνύματα, που στέλνει ο Ερντογάν, προφανώς και οι σχεδιασμοί για «ομαλοποίηση» των σχέσεων στα ελληνοτουρκικά δεν θα εγκαταλειφθούν από τους μεγάλους παίκτες, που επενδύουν στα «ήρεμα νερά». Ούτε και οι σκέψεις, ιδέες, για λύση- πακέτο ( ελληνοτουρκικά και Κυπριακό), δεν θα εγκαταλειφθούν.
Πρόκειται για ένα σχεδιασμό που εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα, ώστε να εφαρμόσουν χωρίς προβλήματα και εντάσεις τα σχέδια τους. Για να γίνει τούτο προφανώς και θα επιστρατευθεί η γνωστή συνταγή. Αυτή του κατευνασμού. Πώς θα πεισθεί ο σκληρός Ερντογάν; Με δώρα. Και ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό; Η Ελλάδα και η Κύπρος.
Κυρίως η Κύπρος, που θεωρείται ο αδύνατος κρίκος. Στην εξίσωση των πρωτοβουλιών βρίσκεται προ πολλού και η Γερμανία, που έχει ως γνωστό φιλοξενήσει συναντήσεις αξιωματούχων Ελλάδος και Τουρκίας. Επιχειρεί να διαδραματίσει και ρόλο εν δυνάμει μεσολαβητή και στο Κυπριακό.
Η Άγκυρα παρουσιάζεται να θέλει να αφήσει ανοικτά παράθυρα ή και χαραμάδες στα ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, ωστόσο, η στάση της είναι διαφορετική. Γνωρίζει πως οι χώρες που παρεμβαίνουν δίνουν προτεραιότητα στα ελληνοτουρκικά και πολύ λιγότερο στο Κυπριακό.
Σε σχέση με την Κύπρο, συνεπώς, είναι πρόδηλο ότι η κατοχική δύναμη δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει στάση.
Για όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην Τουρκία, δεν θα πρέπει, πάντως, να υποβαθμιστεί η αναφορά Ερντογάν στην πρώτη συνεδρίαση του νέου υπουργικού του συμβουλίου, η οποία συνδέεται με τα μεγαλεπήβολα σχέδια του.
Ποιο το μήνυμα αυτής της τοποθέτησης; Εδαφική επέκταση και αύξηση της επιρροής της Άγκυρας, καθιστώντας την ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Αυτό είναι ένα μήνυμα, που δεν εμφανίσθηκε προφανώς τώρα, το γνωρίζουν σε Αθήνα και Λευκωσία. Η διαφορά τώρα είναι πως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας μπροστά του μια ακόμη πενταετία και αισθανόμενος ισχυρός παρά ποτέ, θα προχωρήσει ακάθεκτος στους σχεδιασμούς του.
Η Λευκωσία έχοντας συνολική εικόνα των διαφόρων κινήσεων, κυρίως των τουρκικών, αλλά και των διάφορων τρίτων, κινείται παράλληλα σε πολλούς άξονες, με στόχο προφανώς να αποφύγει να μπει σε μια λογική πακετοποίησης ( ελληνοτουρκικά και Κυπριακό). Αλλά και για να αποκρούσει πιέσεις. Τούτο μπορεί να γίνει με κινητικότητα.
Στη Λευκωσία αναμένουν τις εκλογές στην Ελλάδα. Λίγο-πολύ τις προθέσεις της Αθήνας της γνωρίζει και δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι την ικανοποιούν. Κυρίως γιατί στην Αθήνα, το βαθύ κράτος, το κομματικό σύστημα, βασικά τα τρία μεγάλα κόμματα, λειτουργούν σε λογικές «εξημέρωσης» του θηρίου, δηλαδή της κατοχικής Τουρκίας.
Πρακτικά, παρά τις κατά καιρούς διαφοροποιήσεις της ελλαδικής πλευράς σε τακτικό επίπεδο, αλλά και ρητορικό, η πολιτική του κατευνασμού δεν εγκαταλείπεται. Η Αθήνα είναι αιχμάλωτη αυτής της λογικής, που η υλοποίησή της, αφήνει εκτεθειμένη την Κύπρο στις τουρκικές ορέξεις.
Πόσο επηρεάζει το πολιτικό κατεστημένο να έχει κόστος από την προσέγγιση αυτή ο διαχρονικός «πονοκέφαλος» του Κυπριακού; Μάλλον δεν υπολογίζουν το κόστος αυτό, καθώς με κάθε τρόπο έχουν περιορίσει στο ελάχιστον τη συζήτηση του στη δημόσια σφαίρα.
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE