Οφείλουμε να “αναγνωρίσουμε” την ισχύ της τουρκικής διπλωματίας και να ξεκινήσουμε να κερδίζουμε  διπλωματικές μάχες. Με πλάνο και ξεκάθαρους στόχους!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όταν η κατοχική Τουρκία δεν θέλει ούτε «ζωγραφιστή» να βλέπει την Κύπρο: Κάνουν λάθος όσοι επενδύουν, για διαφορετικούς λόγους, στις ευρωτουρκικές σχέσεις

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν τολμούν να βγουν από την «αμπάριζα» (των ΗΠΑ): Οι Βρυξέλλες τρέχουν πίσω από την Ουάσιγκτον και δεν …τερματίζουν ποτέ!

Το δημοψήφισμα για το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν: Η συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε, αλλά μέχρι σήμερα οι ανεγκέφαλοι δεν σέβονται την ετυμηγορία του λαού

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ* – Νέα Υόρκη

Ένας από τους κυριότερους άξονες της πολιτικής επικοινωνίας αφορά την προετοιμασία  πολιτικών προτάσεων. Για να γίνει κάτι τέτοιο κατορθωτό, πρέπει πρώτα να εντοπιστεί το “πρόβλημα” και να αναλυθούν και μελετηθούν οι απαιτήσεις του “προβλήματος”, όπως δυνατότητες, αδυναμίες, ευκαιρίες και απειλές (SWOT analysis).

Γι’ αυτό και η όποια πολιτική πρόταση πρέπει να χτίζεται στη βάση της πλήρους κατανόησης του προβλήματος και των πιθανών λύσεων και χειρισμού αυτού. Ο κάθε πολιτικός πρέπει πρώτα να ρωτήσει τον εαυτό του «ποιος είναι ο στόχος του και ο ρόλος του στην επίτευξη αυτού του στόχου» και μετά να προβεί σε οποιαδήποτε πράξη.

Αν δεν μπορέσει ο πολιτικός να κατανοήσει το πρόβλημα που καλείται να χειριστεί, σίγουρα δεν μπορεί να προτείνει μια πρόταση που πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Ο καθορισμός του ορθού κεντρικού μηνύματος αποτελεί την καρδιά μιας πολιτικής προσπάθειας.

• Κάτι τέτοιο συμπεριλαμβάνεται σε ένα σύντομο κείμενο, το οποίο περιγράφει ακριβώς αυτά που θέλει να προβάλει ο πολιτικός. Πρόκειται για ένα σταθερό κείμενο, το οποίο πρέπει να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε κάθε πολιτική στόχευση, έτσι ώστε να φτάσει στον αποδέκτη. Κάτι που οι Τούρκοι (δυστυχώς για εμάς) ξέρουν να κάνουν πολύ καλά, όπως π.χ.:

Τουρκία: “Στην Κύπρο δεν εισβάλαμε με τη βία. Στην Κύπρο εισβάλαμε για να προστατέψουμε τους Τουρκοκύπριους, λόγω του πραξικοπήματος, κάτι που είχαμε δικαίωμα και υποχρέωση να πράξουμε με βάση τις συμφωνίες Ζυρίχης, οι οποίες, μαζί με την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειου, μας κατέστησαν εγγυήτριες δυνάμεις”.

Με δεδομένο το πιο πάνω “ποίημα”, το οποίο δεν βρήκε ισχυρή αντίδραση από την Ε/Κ πλευρά, ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι Τούρκοι προχώρησαν ανενόχλητοι στο δεύτερο τους πλάνο:

“Οι δυο κοινότητες δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους. Ας πάμε σε δυο κράτη”. Με τον αδρανή και απαθή ΟΗΕ να σεκοντάρει ότι το πρόβλημα είναι “διοικοινοτικό” και όχι τραγικό αποτέλεσμα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής και κατοχής.

Εμείς, πόσες φορές ρωτήσαμε τον Τούρκο, την Ε.Ε., τον ΟΗΕ, τους Άγγλους τα πιο κάτω;

“Οι καθημερινές τουρκικές παραβιάσεις στην Κύπρο είναι θέμα εγγυητών”;

“Το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου είναι θέμα εγγυητών”;

“Οι χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι στις τουρκικές φυλακές, που εξέφρασαν απλά τη γνώμη τους, είναι θέμα εγγυητών;”

Δυστυχώς, κινούμαστε αραιά και σκόρπια, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος και χωρίς στρατηγικό προσανατολισμό. Θα ήθελα να τονίσω το “αραιά και σκόρπια”. Ενώ από τη μια, καθημερινά, βλέπουμε το κάθε μέλος της τουρκικής κυβέρνησης και του ψευδοκράτους να επαναλαμβάνουν τις θέσεις τους με πειθαρχία (και φανατισμό), σε σημείο που θέλουμε να σπάσουμε τις τηλεοράσεις όταν τους βλέπουμε, από την άλλη, ψάχνουμε να βρούμε κάποιο δικό μας που θα πει απλά τις αλήθειες στους ξένους (όχι εσωτερικά). Ας το παραδεχτούμε, και οι δικοί μας δέχονται βρισιές για τον αντίθετο λόγο, ότι δηλαδή δεν κάνουν κάτι, ότι σωπάνε όταν δουν τους ξένους!

• Αυτοχειροκροτούμαστε με εσωτερικές – λαϊκίστικες συζητήσεις και πίνουμε γάλα την ώρα που περνά από δίπλα μας το φίδι. Το φίδι όμως τρυπώνει όπου βρει γάλα και δεν χορταίνει να το πίνει. Αυτή είναι η Τουρκία!

Είναι κρίμα να αφήνουμε τους (ομολογουμένως) εξαίρετους Τούρκους διπλωμάτες να αλωνίζουν (διπλωματικά). Μυαλά υπάρχουν και πρέπει να μπουν μπροστά (από τον Τούρκο).  Αυτή η αδυναμία μας και η απουσία αξιοποίησης ευκαιριών που παρουσιάζονται, μας στοιχίζουν καθημερινά. Δεν χάνουμε απλά διπλωματικές μάχες αλλά την ίδια μας την πατρίδα.

*Ο Δρ. Νίκος Αντωνιάδης είναι Καθηγητής στην Νέα Υόρκη σε θέματα Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com, L.A. Voice και Hellas Journal. Έχει βραβευτεί δυο φορές (2021 – 2022) με το βραβείο Διδασκαλικής Αριστείας (Νέα Υόρκη) και το Βραβείο Καλύτερου Καινοτόμου Μοντέλου Ανάπτυξης Πολιτικών Προτάσεων (Ηνωμένο Βασίλειο, 2019). Από το 2019, είναι ο πρώτος επιστήμονας στη Νέα Υόρκη που σχεδίασε και διδάσκει το Πολιτικό Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Πολιτική/πολιτικοί: Όχι μόνο οφείλουν να Δημιουργούν αλλά να Ενημερώνουν και να Υποστηρίζουν τις θέσεις τους επαρκώς