“Γροθιά” στο ξερό κεφάλι των κομμάτων: Η λάσπη ένωσε το λαό, ο οποίος ξέρει πώς και πότε να μιλήσει!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το μεσημέρι της Τετάρτης η συνάντηση της Ολγκίν Κουεγιάρ με τον κατοχικό ηγέτη Ερσίν Τατάρ

Εορτασμοί για 20χρονα ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και την Ημέρα Ευρώπης το Σάββατο στο Μόλο Λεμεσού: Παρουσία του προέδρου Χριστοδουλίδη

Τρίτη βράδυ, για τρίτη φορά στην Κύπρο, η Ολγκίν Κουεγιάρ: Η προσωπική απεσταλμένη του γενικού γραμματέα για νέο κύκλο διαβουλεύσεων

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ* – Νέα Υόρκη

Πόσα να αντέξει αυτός ο δίσμοιρος λαός! Τουρκική εισβολή, κατοχή, ανακήρυξη ψευδοκράτους, χρηματιστήριο, κούρεμα, αποκαλύψεις Αλ-Τζαζίρα, άνοιγμα Αμμοχώστου από τον Τούρκο εισβολέα και τόσα άλλα. Και στη μέση όλων αυτών ο μεροκαματιάρης, ο άνεργος, η κάθε μέση οικογένεια που ξέχασε τι σημαίνει ηρεμία και θαλπωρή, Χριστούγεννα και Πάσχα!

Σίγουρα οι κρίσεις δεν είναι φαινόμενο της Κύπρου, πάντα υπήρχαν ή δημιουργούνταν και πάντα θα υπάρχουν ή θα δημιουργούνται. Όμως, μια μικρή χώρα όπως το νησί μας, που έμαθε να μεσουρανεί ακόμα και μετά το 1974, όσο και να το κάνουμε, δεν θα άντεχε για πολύ ακόμη. Φύλαγε, φούσκωνε και φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να κάνει μπαμ.

Όπως έγραψα επανειλημμένα από αυτήν εδώ τη στήλη, τεράστιες μάζες ανά την υφήλιο έχουν πλέον ξεφύγει από τα “δεσμά” των παραδοσιακών κομμάτων και κυρίως όσων βρίσκονται στα τιμόνια αυτών. Γι’ αυτό και βλέπουμε μια παγκόσμια τάση προς τα ακροδεξιά κόμματα.

• Όχι γιατί ο κάθε ένας που ψηφίζει Μελόνι, Λεπέν ή όποιο άλλο ακροδεξιό κόμμα ασπάζεται τον εθνικισμό. Αλλά επειδή ο κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη του στα κόμματα και τους “ηγέτες” αυτών και ψάχνει μια εναλλακτική διέξοδο.

Ένας τεράστιος αριθμός συνανθρώπων μας, που μπούκτισε, που πείνασε, που πόνεσε και που δεν νοιάστηκαν τα “ξερά κομματικά κεφάλια” να τον λάβουν υπόψιν. Με σωρεία μελετών να επιβεβαιώνουν τα πιο πάνω.

Στην Κύπρο, εδώ και περίπου 15 χρόνια, αν κάνουμε μια απλή ανάλυση της εκλογικής δύναμης του κάθε παραδοσιακού κόμματος, θα δούμε τη φθίνουσα πορεία τους. Πεντατία προς πενταετία, οι ψηφοφόροι τους μειώνονταν όμως τα ποσοστά τους παρέμεναν λίγο πολύ τα ίδια.

Ο λόγος απλός: η αποχή και η άρνηση πολλών νέων να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους έδιναν στα κόμματα ακόμη λίγο “αέρα”, μιας και οι εναπομείναντες ψηφοφόροι δεν ανανεώνονταν αισθητά. Και αυτά τα κόμματα, μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση μιλούσανε για “νίκη”, ή για “σταθεροποίηση”. Αν μέσα στο χάος υπήρχε και καμιά “αυτοκριτική” ότι “λάβαμε τα μηνύματα των ψηφοφόρων”, μέχρι τις επόμενες εκλογές, η αυτοκριτική αυτή γινόταν ξανά μούντζα στα μούτρα του ίδιου του λαού.

Αποτέλεσμα των πιο πάνω, ο κυπριακός λαός να γεμίζει αέρα (κούφια λόγια) αργά και σταθερά. Τα πεντάχρονα παιδιά μεγάλωσαν με ένα κινητό στο χέρι και όχι με τις φωνές των γονιών τους να ψηφίσουν παραδοσιακά για “να μείνει το κόμμα ζώντανό”.

Την ίδια ώρα, οι (παραδοσιακοί) παππούδες αυτών των πεντάχρονων παιδιών αποχώρησαν από τα εγκόσμια. Σήμερα, αντί ο παππούς ή ο πατέρας να πει στο παιδί τι θα ψηφίσει, η νέα γενιά, σε μεγάλο βαθμό, είτε μιλά και αποφασίζει μόνη, είτε απλά δεν πάει να ψηφίσει.

Και άντε τώρα να εξηγήσεις στα κόμματα τι έγινε και τι αναμένεται να ακολουθήσει. Άντε να βάλεις στο ξερό τους κεφάλι την πραγματικότητα, η οποία απέχει έτη φωτός από τη δική τους. Μια πραγματικότητα, που κατέφθασε “φρέσκια” και στην Κύπρο. Με το λαό να ξεσπά:

Φτάνει με τα καμώματα σας. Φτάνει με τις ίντρικες σας. Φτάνει με τη διαφθορά σας. Φτάνει με τη λάσπη σας. Φτάνει με τους φανατισμούς σας. Φτάνει με τις συμφωνίες “καρέκλας” σας. Αηδιάσαμε, μπουκτήσαμε, σας βαρεθήκαμε. Κι όλα αυτά, σε μια στιγμή που απλά έλειπε ο άνθρωπος εκείνος που θα ένωνε το λαό και θα στεκόταν απέναντι στην κομματική ξεροκεφαλιά και το βρωμερό κατεστημένο, που καμιά σχέση έχουν με τα θέλω του λαού.

• Τα δεδομένα δείχνουν ότι ο λαός βρήκε αυτό τον άνθρωπο. Πέραν του ενός στους τρεις, οι συμπατριώτες μας πλέον μιλάνε ξεκάθαρα, μακριά από φανατισμό και τετριμμένα και κυρίως χωρίς να φοβούνται στο βαθμό που υπήρχε παλαιότερα. Ο λαός δίνει γροθιά στα ξεροκέφαλα κόμματα (όχι απαραίτητα στις ρίζες των κομμάτων και τις καταβολές τους) και μετατρέπει τη λάσπη σε όπλο του για να στείλει ξεκάθαρα μηνύματα.

Όση λάσπη κι αν δέχεται ο άνθρωπος που έχουν επιλέξει να τους ενώσει, αυτή η λάσπη τελικά ενώνει το λαό. Ένας λαός, που το μόνο που έχει ανάγκη είναι η ηρεμία και η ενότητα. Κι όλα αυτά δεν είναι απλά δικές μου υποθέσεις αλλά οι αριθμοί του ίδιου του λαού.

Ή καλύτερα, η καρδιά του ίδιου του λαού, που κάποιοι τον είχαν “ξεχάσει” και τον θεώρησαν δεδομένο μέσα στο δικό τους, λασπωμένο μαντρί. Ένας αγνός κυπριακός λαός, ο οποίος πάντα ξέρει πώς και πότε να μιλήσει!

*Ο Δρ. Νίκος Αντωνιάδης είναι Associate Professor στην Νέα Υόρκη σε θέματα Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com, L.A. Voice και Hellas Journal. Έχει βραβευτεί με το βραβείο Διδασκαλικής Αριστείας (Νέα Υόρκη) και το Βραβείο Καλύτερου Καινοτόμου Μοντέλου Ανάπτυξης Πολιτικών Προτάσεων (Ηνωμένο Βασίλειο). Από το 2019, είναι ο πρώτος επιστήμονας στη Νέα Υόρκη που σχεδίασε και διδάσκει το Πολιτικό Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

Οι τρεις προεκλογικές τακτικές για τις προεδρικές εκλογές της Κύπρου με φόντο το 2023: “Λάσπη”, “Τετριμμένο”, “Ειρήνη”!