Το Πολυτεχνείο, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και οι μικρο-Έλληνες: Η Αριστερά ξαναγεννιόταν μέσα από τις κινητοποιήσεις για την Κύπρο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τονωτική ένεση ενός εκατομμυρίου ευρώ στα ταμεία της Κυπριακής Δημοκρατίας: «Χρυσάφι» τα παράβολα των 6.594 υποψηφίων για την Ευρωβουλή και την Τοπική Αυτοδιοίκηση

Απειλεί και την Ελλάδα το βακτήριο xylella fastidiosa που ευθύνεται για τη «μεγάλη σφαγή» των ιταλικών ελιών: Χωρίς αντίδοτο, ήρθε από τη λατινική αμερική με ένα φυτό καφέ [videos]

Ετοιμο εντός των επόμενων ημερών το τεχνητό λιμάνι στη Γάζα: Θα μεταφέρει την ανθρωπιστική βοήθεια μέσω της Κύπρου ανακοίμωσε ο Λευκός Οίκος

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΗΛΙΑΔΗ

Ομολογώ ότι για μέρες τώρα σκεφτόμουν να γράψω κάτι μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε η ομιλία του Άγγελου Συρίγου στην Βουλή των Ελλήνων για το ότι όσο ηρωική και να ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 ως η μοναδική μαζική λαϊκή εκδήλωση αντίστασης κατά της Χούντας, η πτώση της Χούντας επήλθε οκτώ μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1974, υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου!

Τι είπε ο Άγγελος Συρίγος που προκάλεσε την ιερή αγανάκτηση των «προοδευτικών»;

«Παρά τη μεγάλη ηθική αποστροφή και πολιτική αποδοκιμασία της Χούντας από τον λαό, το καθεστώς δεν έπεσε λόγω της εσωτερικής αντιστάσεως. Η χούντα κατέρρευσε το 1974 υπό το βάρος των ανομημάτων της και ιδίως υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας.

Το γεγονός ότι στα θεμέλια της μεταπολιτεύσεως δεν υπήρχε ένα γεγονός ανατροπής, είχε τεράστια αξιακή σημασία στην ποιότητα της μεταπολιτευτικής μας ζωής. Δεν υπήρχαν ογκώδεις διαδηλώσεις και πορείες επί Χούντας. Υπήρχαν μεμονωμένες ενέργειες κάποιων γενναίων Ελλήνων που αντιμετωπίζονταν με βάρβαρο τρόπο από τη δικτατορία.

• Αυτό που δεν έγινε από την πλειοψηφία του λαού όταν χρειαζόταν, όταν δηλαδή υπήρχε η Χούντα, έπρεπε να αναπληρωθεί μετά. Πότε; Μετά το 1974».

Περίμενα να περάσουν λίγες μέρες ώστε να καταλαγιάσει λίγο ο θυμός μου από τις ανιστόρητες και υποκριτικές αυτές αντιδράσεις στα πιο πάνω, από κάποιους που θέλουν να εντάσσονται στον «προοδευτικό» χώρο.

Δεν ξέρω κατά πόσο όντως ο θυμός καταλάγιασε (αυτό κρίνεται από την συνέχεια του κειμένου), αλλά δεν μπορώ να σιωπώ στην υποκρισία της στάσης αυτής που κατά την προσφιλή τακτική προσδίδει διαστάσεις συνωμοσίας για αναθεώρηση δήθεν της καταγραφείσας ιστορίας των επιτευγμάτων του αντί-δικτατορικού αγώνα του Ελληνικού λαού!

Τουλάχιστον εμείς εδώ στην Κύπρο ξέρουμε ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της καταστροφής στην Κύπρο – πολλοί από μάς το έζησαν στο πετσί τους είτε στα πεδία των μαχών, είτε στα καραβάνια των προσφύγων, και συνεχίζουν να το ζουν στα μνημόσυνα των νεκρών.

Παρόλα αυτά, μέσα από την θλίψη, τον πόνο για την ανείπωτη καταστροφή, χαιρόμαστε που έστω κι έτσι η Δημοκρατία επέστρεψε στην χώρα που την γέννησε. Πιστεύαμε σαν Κύπριοι ότι η αναγνώριση από τους Νεοέλληνες της συμβολής της Κύπρου στην πτώση της δικτατορίας ήταν η ελάχιστη οφειλή και ότι αυτό θεμελίωνε τον αγώνα για κοινή αντιμετώπιση του Ελληνισμού (Ελλάδα – Κύπρος) ενάντια στον Τουρκικό ιμπεριαλισμό.

Οι αντιδράσεις στην ομιλία Συρίγου (που καταγράφει τα αυτονόητα ) πέραν της υποκρισίας, καταγράφουν και κάτι άλλο: την προσπάθεια απάλειψης του χρέους του Ελληνισμού (αν χαθεί η Κύπρος θα χαθεί και η Ελλάδα) και της δημιουργίας εφησυχασμένης συνείδησης ότι οι νεοέλληνες έπραξαν το καθήκον τους, πολέμησαν την χούντα την οποία και νίκησαν ενώ η προδοσία και καταστροφή της Κύπρου είναι περίπου άσχετη με την πτώση της χούντας.

Υπήρξαν γενναίες, ηρωικές προσπάθειες αντίστασης ενάντια στην δικτατορία οι οποίες προκαλούν δέος… οι προσπάθειες αυτές, όσο ηρωικές και αν ήταν (π.χ. Αλέκος Παναγούλης), υπήρξαν μεμονωμένες, απεγνωσμένες ατομικές προσπάθειες, ενώ στην συντριπτική του πλειοψηφία ο Ελληνικός λαός, ίσως υπό το βάρος της εμπειρίας του μετεμφυλιακού Αθηναϊκού κράτους, σιώπησε, αδράνησε, «λούφαξε» και δεν εκδηλώθηκε μαζικά παρά την αποστροφή του προς την δικτατορία.

Μοναδική εξαίρεση η κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου, που έδρασαν σαν καταλύτες και μορφοποίησαν την μαζική λαϊκή απόρριψη της Χούντας . Η βίαιη και αδυσώπητη καταστολή όμως έφερε την σκληρότερη Χούντα του Ιωαννίδη που έστω και απογυμνωμένη από οποιοδήποτε μανδύα πολιτικής νομιμοποίησης, συνέχισε να κυβερνά για οκτώ ακόμα μήνες.

• Η χούντα κάθε άλλο παρά νεκρή ήταν μετά τον Νοέμβριο του 1973 – είχε να επιτελέσει ακόμα το «έργο» που της ανατέθηκε από τους Αμερικανούς, αυτό της ανατροπής του Μακαρίου και της διχοτόμησης της Κύπρου, συμφωνημένης από το 1971 στο περιθώριο της Νατοϊκής διάσκεψης της Λισαβώνας.

Μετά την πτώση της δικτατορίας όμως, συνέβηκε το εκπληκτικό, όλοι οι Έλληνες να είναι «αντιστασιακοί» σε μια εμφανή προσπάθεια να αποτινάξουν την «ενοχή» της επταετούς αδράνειας, να ενδυθούν την αίγλη του ήρωα της Δημοκρατίας, πράγμα που εξηγεί και γιατί το Πολυτεχνείο, σαν μοναδικό φαινόμενο μαζικής αντίστασης κατά της Χούντας, μυθοποιήθηκε, οικειοποιήθηκε και φετιχοποίηθηκε ώστε να αποτελεί την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το ξέπλυμα της «ένοχης» επταετούς αδράνειας.

Μέσα από αυτή την οπτική, η σύνδεση της πτώσης της χούντας με την καταστροφή της Κύπρου κάθε άλλο παρά βολική είναι, αφού καταρρίπτει τον μύθο της πτώσης της Χούντας από την αντίσταση του Ελληνικού λαού (βλέπε Πολυτεχνείο) και την απενεχοποίηση της μαζικής επταετούς αδράνειας – υποταγής, όπως και απενεχοποίηση για την τουρκική κατοχή στην Κύπρο.

Αν μάλιστα τα πιο πάνω, συνδυαστούν και με το γεγονός ότι ενώ στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών τον Απρίλιο του 1967 στην Ελλάδα δεν υπήρξε αντίσταση, ενώ αντίθετα στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 υπήρξε αντίσταση και μάλιστα ένοπλη, τόσο από τις νομιμόφρονες δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας (Αστυνομία, Εφεδρικό Σώμα), όσο και από ένοπλες ομάδες πολιτών (π.χ. ομάδες Λυσσαρίδη) που μάλιστα κατά τόπους επικράτησαν του πραξικοπήματος (π.χ. Πάφος), τότε γίνεται αντιληπτό ότι ίσως και να ενυπάρχει ένα είδος «ζηλοφθονίας» απέναντι στην Κύπρο που πρόβαλε αντίσταση.

Η «δυσμενής» σύγκριση των δύο περιπτώσεων δημιουργεί μεταξύ άλλων και την ανάγκη δημιουργίας και συντήρησης ενός μυθολογικού αφηγήματος περί μαζικής αντίστασης κατά της Χούντας, γι’ αυτό και υπήρξε οικειοποίηση της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

• Η ανάγκη για υποβάθμιση της συμβολής της Κύπρου στην πτώση της δικτατορίας, και της κατ΄ αντιδιαστολή ανάδειξης του Πολυτεχνείου σαν τον μόνο παράγοντα της πτώσης της Χούντας εξυπηρετεί την μικρόνοια του Νεοέλληνα της Μεταπολίτευσης που θέλει να πιστεύει ότι υπήρξε ενεργός «παίκτης» και όχι αδρανής δέκτης.

Ο Νεοέλληνας μετατρέπεται έτσι σε Μικροέλληνα, που προτιμά να βλέπει στον καθρέφτη φαντασιακά «αντιστασιακά» είδωλα του εαυτού του!

Το Ελλαδικό κράτος ποτέ του δεν ανέλαβε τις ευθύνες του έναντι στον Κυπριακό Ελληνισμό. Υπακούοντας τυφλά στο Νατοϊκό πρόσταγμα «μη πόλεμος Ελλάδας – Τουρκίας» προσπάθησε να κρύψει για δεκαετίες ότι στην Κύπρο Ελλαδίτες στρατιώτες σκοτώθηκαν πολεμώντας τον Τουρκικό στρατό …

• – Δεν αναγνωρίστηκε επίσημα στους Έλληνες αξιωματικούς της ΕΦ και της ΕΛΔΥΚ η πολεμική δράση στην Κύπρο.
• – Δεν αναγνωρίστηκαν συνταξιοδοτικά ή άλλα (π.χ. υγειονομική περίθαλψη) ωφελήματα στους βετεράνους της ΕΛΔΥΚ.
• – Το Ελληνικό μεταγωγικό Νοράτλας που καταρρίφθηκε από φίλια πυρά κοντά στο αεροδρόμιο Λευκωσίας παρέμεινε θαμμένο για πάνω από σαράντα χρόνια μαζί με τα λείψανα των καταδρομέων που επέβαιναν σε αυτό, αφού αποτελούσε ζωντανή απόδειξη της (ελάχιστης) συμμετοχής του Ελληνικού κράτους ενάντια στον Αττίλα.

Και φυσικά τις κρίσιμες ώρες άφησε την Κύπρο εντελώς αβοήθητη, διατάσσοντας την επιστροφή των δύο Ελληνικών υποβρυχίων που έπλεαν προς Κερύνεια, ενώ τα Ελληνικά αεροπλάνα παρέμειναν καθηλωμένα, αφήνοντας το Τουρκικό προγεφύρωμα να εδραιωθεί.

Θυμάμαι εικοσάχρονος φαντάρος το καλοκαίρι του 1974, μέσα από τις φλόγες της Τουρκικής λαίλαπας που κατάκαιε την Κύπρο, γυρίζαμε με αγωνία το βλέμμα μας στον ουρανό περιμένοντας να δούμε Ελληνικά αεροπλάνα που δεν ερχόντουσαν. Θυμάμαι τις μέρες εκείνες τις φήμες που κυκλοφορούσαν για την Ελληνική βοήθεια που τάχα έφτανε, για το ότι οι δρόμοι στο λιμάνι της Λεμεσού «σφάδαζαν» κάτω από τις ερπύστριες των Ελληνικών αρμάτων που δήθεν συνεχώς αποβιβάζονταν…

Παραμυθίες τις οποίες πρόθυμα δεχόμασταν σαν αλήθειες – που απεγνωσμένα γυρεύαμε ν΄ ακούσουμε … δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να μας άφηνε μόνους. Δεν ξέραμε τότε ούτε για το «Η Κύπρος κείται μακράν» του Καραμανλή, ούτε είχαμε ακούσει το επαίσχυντο «Οι τούρκοι κτυπούν την Κύπρο, και εμείς είμαστε Ελλάς» του Μπονάνου (Αρχηγός Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων).

Όλα αυτά τα μάθαμε πολύ αργότερα… Η Κύπρος κατάμονη, έρμαιο στις ορέξεις του «Αττίλα». Αυτό το συναίσθημα της εγκατάλειψης, στοιχειώνει ακόμα και σήμερα πολλούς Κύπριους. Η πληγή αυτή πονάει πιο πολύ όταν μηδενίζεται η συμβολή της Κύπρου στην πτώση της χούντας.

Με εξαίρεση την περίοδο του «Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος» από τον Α. Παπανδρέου, στο πολιτικό επίπεδο κυριάρχησε το Ποντιοπιλατικό δόγμα του «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» σαν απότοκο του «η Κύπρος κείται μακράν» του Καραμανλή.

Σε επίπεδο Ελλαδικής κοινής γνώμης κυριάρχησε σταδιακά ο «ωχαδερφισμός», η απαξίωση και η συγκατάβαση για την Κύπρο. Δεν θα ξεχάσω ότι 3-4 μόλις χρόνια μετά το 1974, όταν ήμουν φοιτητής στην Γαλλία μου φώναξαν κατάμουτρα σε μια Γενική Συνέλευση Ελλήνων φοιτητών: «Εμείς σας ταΐζουμε και μιλάτε και από πάνω»! Την δεκαετία του 1980 πάλι, όταν βρισκόμουν στην Αθήνα κάποιοι Ελλαδίτες συνάδελφοι μου έλεγαν ότι «εμείς εδώ εξαιτίας της Κύπρου, ξοδεύουμε σε όπλα και δεν μπορούμε αγοράσουμε φέτα, ενώ κινδυνεύουμε και με πόλεμο με την Τουρκία για εσάς».

• Αποτελούσαν οι μικροψυχίες αυτές, εκδηλώσεις μεμονωμένων βλακέντιων; Θα ήθελα πολύ να το πιστεύω αυτό, αλλά δεν το νομίζω! Νομίζω ότι αποτελούσαν (και αποτελούν) δείγματα γραφής της Ελλαδικής μικρόνοιας των Μικροελλήνων που βλέπουν την Κύπρο σαν «βάρος» που ξεβολεύει από τις ψευδαισθήσεις του εφησυχασμού!
• Μέσα σε αυτό το πλέγμα του εφησυχασμού βολεύτηκαν και οι «αντιστασιακές» συνειδήσεις που κρύβονται πίσω από το μεγαλείο του Πολυτεχνείου.

Πέραν της απαξίωσης της Κύπρου, για να βολευτούν συνειδησιακά διάφοροι τέτοιοι «προοδευτικοί» σχετικά με τα συμπλέγματα ενοχής προς την Κύπρο, ανακάλυψαν και την δικαιολογία (που στην Κύπρο μόνο οι εοκαβητατζήδες χρησιμοποιούν) ότι δεν είναι το χουντικό πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου που προκάλεσε την Τουρκική εισβολή, αλλά δήθεν η ομιλία του Μακαρίου στον ΟΗΕ, ομιλία που εκφωνείτο την ώρα που η Τουρκική αποβατική αρμάδα βρισκόταν ήδη στα ανοικτά της Κερύνειας!

Οι αντιδράσεις στην ομιλία του Α. Συρίγου, που επαναλαμβάνω δηλώνει το προφανές, υποδηλώνουν την προσκόλληση στο μετα-δικτατορικό αφήγημα της παλλαϊκής αντίστασης στην Χούντα κρυμμένοι πίσω από την αίγλη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και φυσικά η αναγνώριση της συμβολής της Κύπρου στην πτώση της δικτατορίας δεν βολεύει το αφήγημα αυτό.

Τσιγκλίζει τις βολεμένες αντιστασιακές (δήθεν) συνειδήσεις που νομίζουν ότι απαλλάσσονται από τα συμπλέγματα ενοχής σε σχέση με την θυσία της Κύπρου. Ενισχύουν την αντίληψη όλων εκείνων που πιστεύουν ότι το Ελλαδικό κράτος «ξόφλησε» την οφειλή του προς την Κύπρο με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κι ότι είναι καιρός πια οι Ελληνοκύπριοι ν΄ αφήσουν τους «μαξιμαλισμούς» και να δεχτούν να γίνουν τουρκικά υποζύγια στα πλαίσια μιας συγκαλυμμένης διχοτόμησης μέσω μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Οι Τούρκοι πολιτικοί συχνά-πυκνά μας λένε ότι πρέπει να τους είμαστε και ευγνώμονες (sic) γιατί με την «ειρηνευτική επιχείρηση» στην Κύπρο, επανάφεραν την Δημοκρατία στην Ελλάδα! Μόνο οι «προοδευτικοί» Ελλαδίτες πολιτικοί που εξεγέρθηκαν με αφορμή τα όσα αυτονόητα ο Αγγελος Συρίγος είπε, πιστεύουν ότι το Πολυτεχνείο, και όχι η καταστροφή της Κύπρου έριξαν την Χούντα!

Στην Μεταπολίτευση κτίστηκαν ολόκληρες πολιτικές καριέρες πάνω στην μυθολογία της «αντίστασης» και η ομιλία Συρίγου έβαλε φωτιά στα μπαντζάκια τους.

Οι αντιδράσεις λοιπόν των όποιων νεοελλήνων πολιτικών στην ομιλία Α. Συρίγου υποδηλώνουν την μικρόνοια του «προοδευτικού» χώρου και την έλλειψη αντίληψής ως προς το τι αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός από το 1974 μέχρι σήμερα.

Πέραν από την υποκρισία, η απαξίωση της Κύπρου από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, υπονομεύει την ψυχική ενότητα για αντιμετώπιση του Τουρκικού ιμπεριαλισμού από τον Ελληνισμό, από τον Έβρο και το Αιγαίο, μέχρι την Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Ιδιαίτερα σήμερα που ένας πιθανός ελληνο-τουρκικός πόλεμος δεν χρειάζεται την Κύπρο για να ξεσπάσει αφού η Τουρκική ιμπεριαλιστική αναθεωρητική βεντάλια ξεδιπλώνεται από τον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να σφυρηλατήσουμε την θέληση μας για συνέχιση της ύπαρξης μας σαν ενιαία ιστορική οντότητα.

• Χρειάζεται να γίνει επιτέλους συνείδηση ότι η Κύπρος δεν «φταίει» για τον κίνδυνο ενός απευκταίου πιθανού ελληνο-τουρκικού πολέμου αλλά είναι η Τουρκική βουλιμία, δομικό στοιχείο του Τουρκικού ιμπεριαλιστικού αναθεωρητισμού που είναι η αιτία της υπαρξιακής απειλής ενάντια στον σύνολο Ελληνισμό.

Για να μπορέσει όμως ο Ελληνισμός να λειτουργήσει αποτρεπτικά προς τον Τουρκικό ιμπεριαλισμό, χρειάζεται να οικοδομήσει πολιτικές ανάσχεσης που να εδράζονται στα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα, και όχι να εξυπηρετούν τις Νατοϊκές στοχεύσεις που πάντα πριμοδοτούν το πιο σημαντικό γι’ αυτούς γεωπολιτικό «οικόπεδο» που ονομάζεται Τουρκία.

Για να γίνει η υπέρβαση αυτή που κρατά δέσμιο του κατευνασμού και «δεδομένο» τον Ελληνισμό για δεκαετίες, και να αποδείξει ότι έχει την πολιτική βούληση για να επιβιώσει και όχι να γίνει βασάλος, θα πρέπει επιτέλους να αντιμετωπίσει το δίλημμα που έθεσε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίμετρο της «Θεωρίας του Πολέμου» διαφορετικά θα γίνει στην καλύτερη περίπτωση ευνούχος στο Σαράϊ του Σουλτάνου, στην δε χειρότερη γιουσουφάκι στο χαρέμι του!

Για όσους Μικροέλληνες υποτιμούν, απαξιώνουν και σνομπάρουν την Κύπρο, και την θεωρούν «βάρος» καλύτερα να αφουγκραστούν τα όσα η Τουρκία (είτε των Κεμαλιστών, είτε των Ισλαμιστών) λέει ξεκάθαρα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, και ας καταλάβουν επιτέλους ότι αν χαθεί η Κύπρος θα χαθεί η Ελλάδα, και ότι είναι καιρός να πάψουν να κρύβονται πίσω από την αίγλη του Πολυτεχνείου.

«Είχε λέει άλλη δουλειά η Ελλάδα,
Κάτι πανηγυρισμούς,
Κι είμαστε και μακρυά και δεν μπορούσε,
Λέει λυπόταν,
Δεν το περίμενε,
Ειλικρινά λυπόταν,
Ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ»
Κώστας Μόντης

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Λογοκρίνουν το “Φάκελο της Κύπρου”, πλήττουν την ιστορική αλήθεια: Γιατί δεν αντέδρασαν στις καταγγελίες Ομήρου;