Επικήδειος Λόγος από τον Πρόεδρο του Παγκύπριου Αντικατοχικού Κινήματος, κατά την Εξόδιον Ακολουθία του μακαριστού Αιμίλιου Κωστόπουλου
Ο μακαριστός Αιμίλιος Κωστόπουλος. Φωτογραφία Αρχείου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι Αρχαίοι Έλληνες, ύμνησαν την πατρίδα και την ανέδειξαν ως κυρίαρχη ιδεολογία και υπέρτατη αξία, με την παραινετική φράση του Ομήρου: «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πατρης».
Στην κλασσική και Ελληνιστική εποχή, οι Έλληνες ανέδειξαν την έννοια της πατρίδας ως υπέρτατη ιδεολογία και ως «τιμιότερον, σεμνότερον και αγιότερον όλων».
Ο φιλόσοφος Σωκράτης, μας διδάσκει «… μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρις και σεμνότερον και αγιότερον εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις, τοις τον νουν έχουσιν».
Ακριβώς με αυτά τα νάματα και με αυτές τις ιδεολογίες και αρετές γαλουχήθηκε ο αείμνηστος Αιμίλιος Κωστόπουλος, από την οικογένειά του και κάτω από αυτές τις αρετές αγωνίζετο μέχρι και την τελευταία του πνοή.
Αγαπητέ φίλε, αδελφέ και συναγωνιστή Αιμίλιε,
Εδώ βρισκόμαστε εκείνοι που είχαμε την ευκαιρία, τη χαρά και την τιμή να σε γνωρίσουμε, για να αποτίσουμε φόρο τιμής και εκτίμησης σε σένα, αλησμόνητε συναγωνιστή της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω φίλε μου Αιμίλιε, στις δύσκολες και τραγικές εκείνες μέρες που διήρχετο η πατρίδα μας, μετά το διπλό έγκλημα της προδοσίας και της Τούρκικης Εισβολής του 1974.
Μαζί με εκατοντάδες συναγωνιστές που νοιάζονταν και αγωνιούσαν για το μέλλον της Κύπρου και του λαού μας, με πρωτοπόρο τον Αρχηγό της Αντίστασης συναγωνιστή Μίκη Τεμβριώτη, ιδρύσαμε το Παγκύπριο Εθνικολαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο ΠΕΑΜ και μαζί στην πρώτη γραμμή κρατήσαμε ψηλά τη σημαία του αγώνα για Απελευθέρωση της Πατρίδας.
Εσύ Αιμίλιε, πάντα πρώτος στη γραμμή, ποτέ δε δείλιασες, δε κουράστηκες και δεν γονάτισες. Πάντα όρθιος, ακούραστος και σημαιοφόρος.
Το 1990, μαζί με δεκάδες άλλους συναγωνιστές και συναγωνίστριες και ηρωικές Μάνες των αγνοουμένων, ιδρύσαμε το Παγκύπριο Αντικατοχικό Κίνημα ΠΑΚ, με την καθοδήγηση και συμπαράσταση του φλογερού μαχητή της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, του Αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου του Α’.
Εσύ ως Γενικός Οργανωτικός του Κινήματος, υπήρξες πάντα μεταξύ των πρώτων και στην πρώτη γραμμή, με όραμά σου την Απελευθέρωση της σκλαβωμένης μαρτυρικής μας Κύπρου και πάντα ψηλά στη σκέψη σου είχες την αγαπημένη γενέτειρά σου, το χωριό σου Διόριος και αγωνιζόσουν προσμένοντας την άγια εκείνη μέρα της απελευθέρωσης και της επιστροφής.
Όταν οι βάρβαροι Αττίλες το 1996 δολοφόνησαν άνανδρα τους Ισαάκ και Σολωμού ξεκινήσαμε μαζί και όλοι οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες Ηρωϊκές Μάνες των αγνοουμένων και μεταφέραμε τον αγώνα στο προμαχώνα της αντίστασης και απελευθέρωσης στο Οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας και από εκεί διαφωτίζαμε αδιάκοπα και άοκνα τους ξένους επισκέπτες αλλά και δικούς μας για το δίκαιο του απελευθερωτικού μας αγώνα και καταστήσουμε το χώρο τούτο, σημείο αναφοράς ως προμαχώνα της Αντίστασης στην Τούρκικη Κατοχή.
Εσύ Αιμίλιε δεν έλειψες ποτέ από την πρώτη γραμμή και συνεχίσαμε μαζί μέχρι και το 2006, επί καθημερινής σχεδόν βάσεως, χωρίς να υπολογίζουμεν την προσωπική και οικογενειακή μας ζωή και απόλαυση. Δυστυχώς όμως κάποιοι πίστεψαν ότι με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων θα έφερναν πιο κοντά τη λύση του Κυπριακού, πράγμα βέβαια που, δυστυχώς, αποδείχθηκε φοβερό σφάλμα και βλαπτικό για τους σκοπούς του αγώνα μας.
Συναγωνιστή Αιμίλιε, έφυγες από κοντά μας και η απουσία σου μας γέμισε ασήκωτο πόνο και θλίψη. Όμως σου υποσχόμαστε, εμείς οι συναγωνιστές και συναγωνίστριές σου, ότι θα συνεχίσουμε τον κοινό απελευθερωτικό αγώνα μέχρι την Άγια μέρα που θα κτυπήσουν οι καμπάνες των κατεχομένων εκκλησιών χαρμόσυνες και θα ξαναϋψώσουμε τη γαλανόλευκη σημαία που τόσο αγαπούσες, απ’ άκρη σε άκρη σ’ ολόκληρη την Κύπρο, από την Πάφο μέχρι και τον Απόστολο Ανδρέα.
Οι προγόνοι μας, φίλε Αιμίλιε, από αρχαιοτάτων χρόνον πίστευαν ότι οι αρετές της τιμιότητας, της φιλοπατρίας και της προσφοράς, πρέπει να βραβεύονται, γιατί όπου βραβεύονται οι αρετές, ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι. Ο Περικλής στον επιτάφιο αναφέρει, «οίς γαρ αρετής άθλα μέγιστα κείνται τήδε και άριστοι άνδρες αναφύονται».
Υλοποιώντας και εμείς τους διαχρονικούς τούτους λόγους του Περικλή, βρεθήκαμε σήμερα εδώ, κάτω από τους θόλους του πάνσεπτου τούτου Ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας, μπροστά στο τιμημένο άψυχο σώμα σου, συγγενείς, φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, για να σε τιμήσουμε και να σε κατευοδώσουμε για την αιώνια κατοικία σου.
Εσείς, η αγαπημένη οικογένειά του, η χαροκαμένη σύζυγός του Σοφία, τα άξια τέκνα του, Μιχάλης και Δημήτρης και τα εγγόνια του, αλλά και οι συγγενείς του, θα πρέπει να αισθάνεστε περήφανοι για τον σύζυγο, πατέρα και παππού – Αείμνηστο Αιμίλιο, γιατί έφυγε από τούτη την προσωρινή εγκόσμια ζωή και σας άφησε πίσω του ένα τιμημένο όνομα και ιερή παρακαταθήκη.
Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί στον Πανάγαθο θεό να τον κατατάξει μεταξύ των δικαίων και να αναπαύσει την ψυχή του.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE