Πόσο μακριά θα φτάσει; Αυτό που θέλει πραγματικά ο Πούτιν είναι να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση:

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι Βρετανοί στη λογική Μακρόν: Στο πλευρό της Ουκρανίας πάση θυσία – Χτυπήσετε με τα όπλα μας εντός Ρωσίας, είπε ο Κάμερον σε Ζελένσκι – «Άμεση κλιμάκωση» βλέπει το Κρεμλίνο

Αυστηρή καταδίκη της Ρωσίας από τους 28 της ΕΕ δια στόματος Μπορέλ: Για κακόβουλη εκστρατεία στον κυβερνοχώρο – Η Γερμανία ζήτησε εξηγήσεις

Θυσία στον… βωμό του Πούτιν οι νέοι της Ρωσίας: Στις 500.000 οι απώλειες στους 150.000 οι νεκροί στρατιώτες, υποστηρίζει ο Γάλλος υπουργός Άμυνας

Ο πρώην πρέσβης της Γαλλίας στη Μόσχα και το Πεκίνο, Jean-Maurice Ripert, και ο Pierre Vimont, πρώην πρέσβης στην Ουάσιγκτον και «sherpa» του Εμανουέλ Μακρόν (Emmanuel Macron) ως προς τον διάλογο με τη Ρωσία, αναφέρονται στα βασικά αίτια της εισβολής στην Ουκρανία.

Επίσης γράφουν και για την ανικανότητα της παραδοσιακής διπλωματίας, δίνοντας τις προβλέψεις τους, σχετικά με τα πιθανά σενάρια εξόδου από αυτόν τον «πόλεμο κατά των δημοκρατιών».

Το κείμενο τους δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Les Echos (Pierre de Gasquet, Valérie de Senneville).

Ο Pierre Vimont  αναφέρεται στις όλο και πιο δύσκολες σχέσεις Ουκρανίας και Ρωσίας, που ήταν και ο λόγος για τον οποίον ο Γάλλος πρόεδρος προσπάθησε να ξαναρχίσει την εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ, σημειώνοντας, ότι ορισμένες αποφάσεις που προέκυψαν από τις συνάντηση του 2019, έδιναν την αίσθηση, ότι ήταν δυνατή η επανέναρξη της διαδικασίας ανοίγματος μεταξύ των αυτονομιστικών περιοχών και της υπόλοιπης Ουκρανίας.   

Κατά τον ίδιον, το πρώτο μπλοκάρισμα χρονολογείται από τις αρχές του 2020, με τη μη ύπαρξη πλέον καμίας ανταλλαγής κρατουμένων και το κλείσιμο των σημείων διέλευσης, κατάσταση που επιδείνωσε  η έλευση του Covid.

Όπως σημειώνει, μέχρι τις αρχές του 2022, η γενική άποψη ήταν, πως αυτή η στρατιωτική κινητοποίηση είχε σκοπό να ασκήσει πίεση στις χώρες του ΝΑΤΟ, την Αμερική και την Ευρώπη, αλλά ότι στο τέλος θα ξεκινούσαν διαπραγματεύσεις. Αυτό που ήταν απρόβλεπτο και εξέπληξε όλους – πρώτα εμένα – ήταν ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν (Poutine) έφτασε μέχρι τον πόλεμο.

Σχετικά με αλλαγή γραμμή του Poutine,  ο Jean-Maurice Ripert, υποστηρίζει, ότι δεν υπήρξε πραγματική αλλαγή, σημειώνοντας, ότι δεν πρέπει να λησμονείται, ότι ο Vladimir Poutine έχει πολλές εμμονές, με πρώτη την αποδυνάμωση και μετά την καταστροφή της Ουκρανίας, το οποίο είναι φανερό από την προσάρτηση της Κριμαίας και το ξέσπασμα του πολέμου στο Donbass.

«Ο στόχος, ήταν ήδη να αποδυναμωθεί η Ουκρανία σε τέτοιο βαθμό – πιθανότατα σκέφτηκε ο Vladimir Poutine – ώστε να μην αντιπροσωπεύει πλέον κανένα συμφέρον, ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε για το ΝΑΤΟ», υποστηρίζει ο κ.  Ripert.

Τονίζει ότι η δεύτερη εμμονή του Poutine, λιγότερο ορατή, είναι, ότι «θέλει να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς, σε αντίθεση με τον Κινέζο Πρόεδρο Xi Jing Ping, η Ρωσία πιστεύει, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κακή για την ήπειρο, επειδή δημιουργεί αναταράξεις στο διάλογό της με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Επιπλέον, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι η λογική εξέλιξη ενός αυταρχικού καθεστώτος είναι η απόλυτη εξουσία και η Ρωσία είναι ένα παράδειγμα αυτού. Δεν είναι καινούργιο, το περιέγραψα όταν ήμουν στο πόστο μου», σημειώνει ο Ripert, προσθέτοντας, ότι το αφήγημα του Vladimir Poutine είναι αυτή η παράξενη ιδιοσυγκρασία μεταξύ του Τσάρου όλων των Ρώσων και του Γενικού Γραμματέα του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, μία ΕΣΣΔ, όχι του Λένιν, αλλά του Στάλιν.

Κατά την άποψή του, η απαγόρευση του Kέντρου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που δημιουργήθηκε από τον Andreï Sakharov και την Elena Bonner, για να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων των γκουλάγκ, πρόκειται πράγματι για επιθυμία να διαγραφούν τα εγκλήματα του Staline,  για να τον δοξάσουν ως το νικητή του «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου».

Στο σημείο αυτό, ο κ. Vimont συμφωνεί με τον προλαλήσαντα, προσθέτοντας, ότι η εμμονή του Poutine δεν είναι απλά επιστροφή στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, αλλά στη Ρωσική αυτοκρατορία, καθώς το πρόβλημά του είναι το τέλος της αυτοκρατορίας.

Για τον κ. Ripert, ο Vladimir Poutine δεν διαπραγματεύεται, επαναλαμβάνει επ’ άπειρον αυτό που έχει να πει, ενώ υπάρχει πάντα αυτή η ρωσική εμμονή, και σε κάθε περίπτωση του Vladmir Poutine και της ομάδας του, να πολεμούν τη δημοκρατία και να αρνούνται την έννοια των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Χαρακτηρίζει τη Ρωσία μία γιγάντια κλεπτοκρατία»,  προσθέτοντας, ότι  η εμμονή του Poutine και της ομάδας του είναι πρώτα και κύρια να διατηρήσουν αυτόν τον πλούτο διατηρώντας την εξουσία. Θεωρεί δε τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας βάση ενός πολέμου κατά της δημοκρατίας.

Σχετικά με το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ο Poutine στην προσέγγισή του με το Πεκίνο, o κ. Vimont εκτιμά, ότι «πολλά εξαρτώνται από την εξέλιξη της σύγκρουσης στο έδαφος», σημειώνοντας, ότι το γεγονός, ότι οι άλλες δύο μεγάλες δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες, δεν είναι απαραίτητα μια άβολη θέση για την Κίνα, η οποία, μόνο εάν η σύγκρουση εξελιχθεί σε μια κατεύθυνση όλο και πιο δυσμενή για τα ρωσικά συμφέροντα, θα πρέπει να αποφασίσει. 

 Κατά την άποψή του,  η Κίνα, προς το παρόν, μάλλον υποστηρίζει τη «ρωσική πλευρά» διακριτικά, αλλά αν τα πράγματα πάνε άσχημα για τη Ρωσία, μπορεί να αρχίσουν να αναρωτιούνται, αν στοιχημάτισαν λάθος άλογο.

«Ας μην ξεχνάμε, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι επίσης ο πρώτος οικονομικός εταίρος και ο πρώτος ξένος επενδυτής στην Κίνα. Επιπλέον, όπως γνωρίζετε, η Κίνα χρειάζεται τις αμερικανικές και ταϊβανέζικες τεχνολογίες πέρα ​​από κάθε λογική», επισημαίνει από την πλευρά του ο Ripert.

Προσθέτει ότι «η Κίνα, από την άλλη πλευρά, είναι ανίκανη να αντικαταστήσει τον δυτικό κόσμο, εάν ποτέ υπάρξει πλήρες εμπάργκο πετρελαίου στη Ρωσία», καθώς έχει ήδη αρχίσει να αγοράζει πολύ αέριο στην Κεντρική Ασία και στον Κόλπο. Για τον ίδιον, η Κίνα δεν ενδιαφέρεται πολύ να σώσει τον Vladimir Poutine και θα έβλεπε ευνοϊκά μια μακροπρόθεσμη αποδυνάμωση της Ρωσίας, η οποία θα την ενίσχυε στον ρόλο της ως προνομιούχος εταίρος των Ηνωμένων Πολιτειών στην πορεία του κόσμου.

Για το αν είναι ρεαλιστική μια διακοπή φυσικού αερίου, ο κ. Vimont εκτιμά, ότι πρέπει πάντα να γίνεται διάκριση μεταξύ βραχυπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου, φέροντας ως παράδειγμα τα πολλά άμεσα  προβλήματα μίας τέτοια κίνησης για τη Γερμανία, και ιδίως για την Ουγγαρία, αλλά και άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, χωρίς να παραλείπει επισήμανση των προβλημάτων για τις χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αιγύπτου και της Σαουδική Αραβία, από την έλλειψη των σιτηρών.

Ως προς το αν η είσοδος της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μια μορφή ουδετερότητας είναι η  βάση για έναν συμβιβασμό, ο κ.  υποστηρίζει, ότι μπορεί να είναι λύση, φέροντας ως παράδειγμα την Αυστρία ή την Ιρλανδία. Τονίζει, ότι εναπόκειται στους Ουκρανούς να αποφασίσουν αργότερα ως προς αυτό και ότι αυτό που επείγει είναι να σταματήσει ο πόλεμος.  

Κατά τον ίδιον, ο Poutine επαναλαμβάνει αυτό που έκανε στη Συρία, δηλαδή να ισοπεδώσει όλες τις πόλεις της Ουκρανίας μέχρι να υποχωρήσουν και ο Zelensky να πει, σταματώ, συνθηκολογώ. Το ερώτημα, όπως επισημαίνει,  είναι μέχρι που μπορεί να το αποδεχθεί η Ευρώπη.

«Εναπόκειται στους Ουκρανούς να αποφασίσουν για το μέλλον τους και μόνο σε αυτούς. Ο Πρόεδρος Zelensky ανακοίνωσε, πως κατάλαβε, ότι η χώρα του δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, που είναι μια εξαιρετική χειρονομία έναντι της Ρωσίας. Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία το Κίεβο ζήτησε να ενταχθεί στα μέσα της δεκαετίας του 2000, πιστεύω ξεκάθαρα, ότι οφείλουμε στους Ουκρανούς να αποδεχθούμε το καθεστώς υποψηφιότητας. Θα σήμαινε, ότι αναγνωρίζουμε επίσημα,  ότι η Ουκρανία υπάρχει και θα ζήσει, κάτι που ο Vladimir Poutine αρνείται.», αναφέρει από την πλευρά του ο κ. Ripert

Σχετικά με ελπίδες για ένα συμβιβασμό, ο κ. Ripert  θεωρεί ως σημάδι το γεγονός, ότι ο Lavrov πήγε στην Αττάλεια για να συναντήσει τον Ουκρανό ομόλογό του, όπως επίσης το γεγονός, ότι οι Ρώσοι δεν παίρνουν το Κίεβο. 

Ο στρατιωτικοί λένε, ότι ο Poutine δυσκολεύεται, αλλά θα μπορούσε. Αλλά μόλις πάρει το Κίεβο, τι θα συμβεί; Θα είναι υποχρεωμένος να διαπραγματευτεί, γιατί εκτός από την κατάληψη της Ουκρανίας και την προσάρτησή της – πράγμα που νομίζω, ότι δεν θα το κάνει, αλλά ούτως ή άλλως όλα είναι πιθανά – η διαπραγμάτευση πρέπει να ξεκινήσει. Δεν γνωρίζω ακόμα τι θα επιλέξει.   

Επιπλέον, σημειώνει, ότι πρέπει να δοθεί προσοχή και να μη γίνονται «βιαστικές κρίσεις για τον Joe Biden», για τον οποίον εκτιμά, ότι «μπορεί να ακούσει σήμερα τον ευρωπαϊκό διάλογο για τη στρατηγική αυτονομία», καθώς  «είναι κάποιος που είναι έτοιμος να δεχτεί την ιδέα, ότι η Ευρώπη μπορεί να αναπτύξει τις δικές της αμυντικές ικανότητες, χωρίς να έρθει σε ρήξη με τη Συμμαχία».

Κατά την άποψή του, δεν πρέπει να ξεφεύγει της προσοχής η αντίδραση του ρωσικού λαού, για τον οποίον, όπως σημειώνει, κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι πιστεύει, αλλά όλα δείχνουν πως δεν θέλουν αυτόν τον πόλεμο, δεν θέλουν Ρώσους στρατιώτες σε μαύρες πλαστικές σακούλες στη Ρωσία, όπως στους πολέμους στο Αφγανιστάν και την Τσετσενία, το οποίο ο Poutine το γνωρίζει, εξ ου και το κάλεσμά του στους Σύρους μισθοφόρους και τις άθλιες πολιτοφυλακές Wagner, οι οποίοι βιάζουν, λεηλατούν και σκοτώνουν.

«Τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν και οι υπεύθυνοι για αυτά -δηλαδή ο Poutine και οι στρατιωτικοί ηγέτες της Ρωσίας- θα λογοδοτήσουν, ελπίζουμε ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου», τονίζει ο κ. Vimont.

Ως προς το κατά πόσον αυτή η σύγκρουση μπορεί να θεωρηθεί «πιστοποιητικό γέννησης της Ευρώπης της άμυνας», ο κ. Vimont, υπενθυμίζοντας τη ρήση του Jean Monnet, ότι «η Ευρώπη αποκαλύπτεται πάντα στις κρίσεις», θεωρεί, ότι είναι ένα πρώτο γιγάντιο βήμα, αλλά ότι υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά.

Προσθέτει ότι το δεύτερο στρατηγικό ερώτημα είναι, το εάν αυτή η στρατηγική αυτονομία, σε ό,τι αφορά την άμυνα και την ασφάλεια, μπορεί να επιτευχθεί σε καλή συμπληρωματικότητα με την αμερικανική διοίκηση, σημειώνοντας, ότι ακόμη και αν υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια από την πλευρά της διοίκησης κυβέρνησης Biden, «ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες.»

Για τον κ. Ripert «αυτό είναι το πιστοποιητικό γέννησης της ευρωπαϊκής άμυνας».  

Υπενθυμίζοντας, ότι το Γαλλικό Κοινοβούλιο ήταν αυτό που «σκότωσε» την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα το 1954, η οποία ξεκίνησε ξανά με τη γάλλο-βρετανική διακήρυξη του Saint-Malo και τη Συνθήκη της Λισαβόνας, τονίζει, ότι η απόφαση της Γερμανίας να επανεξοπλίσει τον στρατό της και να διπλασιάσει τον αμυντικό της προϋπολογισμό, και αυτή της Ευρώπης να συγκεντρώσει τις αγορές όπλων, δίνουν ώθηση, προσθέτοντας, ότι η Γαλλία από την πλευρά της διαθέτει ήδη έναν στρατό που είναι «διαλειτουργικός» με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα τις αμερικανικές δυνάμεις.»

ΠΗΓΗ: Les Echos, Pierre de Gasquet, Valérie de Senneville – «Ce que veut Poutine, c’est détruire l’Union européenne»

Ο περίφημος Ρούμπιν δείχνει τον δρόμο: Η κατασκευή του αγωγού EastMed είναι προς το συμφέρον της Αμερικής