Η Ουκρανία και το «πρότυπο Πούτιν» θα μπορούσαν να ανοίξουν τις ορέξεις του Ερντογάν σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Φινλανδός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων δεν αποκλείει η Μόσχα να «τεστάρει» το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ: Συνεχείς οι υβριδικές επιθέσεις

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι απίθανο να τελειώσει σύντομα εκτιμά η επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ: Προβλέπει αύξηση της ρωσικής επιθετικότητας

Στάχτη κατά κυριολεξία η στρατηγικής σημασίας ουκρανική πόλη Chasiv Yar, το Κίεβο αμύνεται με νύχια και με δόντια: Videos για την τακτική «καμμένης γης» του Κρεμλίνου

Του ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

«Ο Πούτιν δεν θέλει μια ουδέτερη Ουκρανία. Θέλει μια ρωσική Ουκρανία» ανέφερε η Caroline de Gruyter σε άρθρο της στο Foreign Policy, διατυπώνοντας την άποψη ότι ο Ρώσος ηγέτης δεν θα επιτρέψει ποτέ η Ουκρανία να γίνει Φινλανδία.

Ακριβώς την ίδια στρατηγική ακολουθεί ο Ταγίπ Ερντογάν για την Κύπρο. Δεν θέλει ένα ουδέτερο και ακηδεμόνευτο κράτος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, αλλά μια τουρκική Κύπρο.

Πρόκειται για μία σταθερή επιδίωξη της Τουρκίας πάνω στην οποία προσέκρουσαν όλες οι οδυνηρές υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς από το 1974, με διαπραγματευτές είτε «απορριπτικούς» είτε «ενδοτικούς» προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

• Οι «γενναιόδωρες προσφορές» προς την τουρκική πλευρά και η σταδιακή προσαρμογή της Γενικής Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών στις τουρκικές θέσεις (λόγω κυρίως του βρετανικού ρόλου) δεν συνέτειναν στην κάμψη της τουρκικής αδιαλλαξίας.
• Αντιθέτως, συνέβαλαν περαιτέρω στη διαμόρφωση συνθηκών νομιμοποίησης της διχοτόμησης, ενισχύοντας συνάμα τον πάγιο τουρκικό στόχο για έλεγχο ολόκληρου του νησιού.

Η πιο τραγική πτυχή που αφορά την συμπεριφορά της Τουρκίας δεν είναι μόνο το γεγονός ότι «ξεγελάει» τους συμμάχους της για αρκετές από τις πανουργίες της που συνδέονται με την κατάργηση του κράτους δικαίου και τις προεκτάσεις του τουρκικού επεκτατισμού.

Έφτασε στο σημείο να «ξεγελάει» και να διχάζει μεγάλα τμήματα του κόσμου στην Ελλάδα και την Κύπρο, σε ζητήματα που αφορούν τα κυρίαρχα συμφέροντα και την ασφάλεια του Ελληνισμού.

Η Τουρκία συμμετέχει σε αποστολές του ΝΑΤΟ, αλλά την ίδια στιγμή ενισχύει στρατιωτικά και οικονομικά το Ισλαμικό Κράτος και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις. Εμφανίζεται ως το θύμα της περιοχής, αλλά δεν αποδέχεται τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και δρα στη Μεσόγειο ως πειρατικό κράτος.

Ισχυρίζεται ότι θέλει διάλογο με την Ελλάδα, αλλά μόλις προχθές ο σύμβουλος του Ερντογάν, Μεσούτ Χακί Τζασίν, δήλωσε ότι «έφτασε η ώρα να πάρουμε από την Ελλάδα όσα κάποτε της δώσαμε», λέγοντας συγκεκριμένα: «Μην κοιτάτε που δώσαμε τα νησιά τότε που ήμασταν αδύναμοι. Σήμερα, δεν υπάρχει εκείνη η Τουρκία. Για αυτόν τον λόγο η Ελλάδα θα χάσει όλα εκείνα που κέρδισε».

Στη συνέχεια, επικαλέστηκε την περίπτωση της Ουκρανίας, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα θα είναι χαμένη από έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, διερωτώμενος με θράσος: «Οι Αμερικανοί που δεν μπορούν να σώσουν την Ουκρανία, θα σώσουν εσένα;» προσθέτοντας προκλητικά: «Μα υπάρχει και η λογική. Εσύ τι δουλειά έχεις και πας στο Καστελόριζο και μας προκαλείς;»

Αυτή είναι η διαχρονική στάση των τουρκικών ηγεσιών!

Εκβιάζουν, κατακτούν, κλέβουν και εγκληματούν, αλλά εμφανίζουν την χώρα τους ως αδικημένη.

Και με βάση την ιστορική εμπειρία, κάθε φορά που οι Έλληνες έδειξαν πράγματι καλή διάθεση για να προχωρήσουν σε συμβιβασμούς (μερικές φορές σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, τρέφοντας κάποια ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να μπει ένα φρένο στις τουρκικές προκλήσεις και διεκδικήσεις) συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

• Εάν τελικά ο Βλαντιμίρ Πούτιν δώσει εντολή για ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δεν θα είναι μόνο η τραγωδία με τα χιλιάδες θύματα, η τεράστια καταστροφή και οι ευρύτερες συνέπειες σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, αλλά θα είναι και η ντε φάκτο δημιουργία ενός πρωτοφανούς και επικίνδυνου προηγούμενου όσον αφορά τις αρχές του διεθνούς δικαίου και της εδαφικής ακεραιότητας ανεξάρτητων κρατών.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν αποκλείεται να αξιοποιηθεί ως ευνοϊκή συγκυρία για την υλοποίηση της ιμπεριαλιστικής και ηγεμονικής πολιτικής αυταρχικών καθεστώτων, κάθε λογής και μορφής, επιχειρώντας να εκμεταλλευτούν τα «νέα δεδομένα».

Ο Ερντογάν αναζητεί εδώ και αρκετό καιρό τις κατάλληλες συνθήκες και τον κατάλληλο περίγυρο για να μπορέσει «πιο άνετα» να προχωρήσει στη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο.

Ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, αρκετές δηλώσεις και ενδείξεις από τουρκικής πλευράς συγκλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση, όπως: οι εκβιασμοί για αποστρατικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, οι αναφορές στο Καστελόριζο και τα “δικαιώματα” της Τουρκίας μέσω του λεγόμενου “τουρκολιβυκού μνημονίου”, η συνεχής επίκληση του casus belli και τα περί «Γαλάζιας Πατρίδας, οι παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ και ο εποικισμός της περίκλειστης περιοχής των Βαρωσίων.

Το «παράδειγμα της Ουκρανίας» και το «πρότυπο Πούτιν» είναι πολύ πιθανό να δώσουν την ευκαιρία στον νεοσουλτάνο και να του ανοίξουν τις ορέξεις του. Άλλωστε, του χρόνου θα έχει εκλογές και ίσως να ευελπιστεί ότι με μια κίνηση σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου θα διασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Κύπρος, Ιράκ, Ουκρανία: Το πραγματικό κίνητρο των εισβολέων είναι ο επεκτατισμός και ο ηγεμονισμός